Hayır, asla bu hikayeyi nektari yerken yazmadım. Asla.

Keyifli okumalar.

Elimdeki tesbihi sallarken bir yandan da omuzlarımı ileri atarak yürüyordum.

Çünkü neden? Sınıfımızda cinsiyet değiştirme partisi vardı.

12-B yine iş başında. Zaten ne çıksa bu okulda bizim sınıfın başından çıkardı. Arkadaşlarla düşünüp taşınıp kafa patlatıp sonunda dersten kaçmak için böyle bir çözüm bulmuştuk.

Cinsiyet değiştirme partisi.

Ve evet, fikir benden çıkmıştı. Aklımla gurur duyuyordum.

Bir elimde tesbih varken diğer elimde de annemin yaptığı nektarili keklerden vardı. Anneme demiştim o kadar da şeftalili yap diye.

Ama olsun, ben nektari de yerdim. Sonuçta şeftali ile akrabalardı.

Okulun kapısından girdiğimde bazı bakışların bana döndüğünü gördüm ama umursamadan rahat rahat bizim sınıfın bad boy'u Alp gibi yürüdüm. Omuzlar ve baş dik, kibirli bir ifade ve boş bakışlarla tamamlanan robotik bir yürüyüş.

Ulan Alp, nasıl yürüyorsun sen böyle!?

Yüzümde hin bir gülümseme yerleşti. Ben şimdi seni elbiseler içinde görünce nasıl tüm okula rezil ediyorum gör bakalım Alpo? Düşünsenize bir de rimel sürmüş.

Üzerimde İldem'in abisinden, benim de İldem'den aşırdığım siyah oversize bir tişört ve erkek reyonundan özenle seçtiğim siyah eşofman vardı. Saçlarımı yapışık bir topuz yapıp mahallemin dedikodu tayfası olan kuaför Ayşegül abladan aldığım siyah peruğu takmıştım. Tesbihimi de unutmayalım.

Biliyorum bu kombine uymuyor ama ben kendimi böyle daha çok aşiret erkeği gibi hissediyordum. Ben nerede gördüm acaba tesbih çeken aşiret erkeğini?

Anlayacağınız, görenlerin aşık olacağı siyahlar içinde bir erkek bomba olmuştum. Mükemmeldim.

Okulun merdivenlerini çıkarken birden karşımda bizim müdür yardımcısını gördüm.

"Aleyküm selam, hocam." Dediğimde tipimin aksine sesimin ince çıktığını gören İsmail hoca bana yandan bir bakış attı.

"Selamün Aleyküm, evladım."

"Hocam, tanımadınız mı?"

"Yok, Emir misin?"

"Hocam, ne Emir'i? Ben Alin."

"Dalga mı geçiyorsun sen benimle?"

Hoca da tanımadığına göre gayet başarılıydık. Bizim sınıfın mazisi malum olduğundan tanımayan yoktu.

"Hocam biz sınıfça cinsiyet değiştirme partisi yapıyoruz da, ben de erkek oldum. Buyrun gelin isterseniz."

Başını iki yana sallayarak güldü. "Siz adam olmazsınız, Bursa. Olmazsınız. Ben odamda iyiyim, kızım. Hadi, kimse görmesin bak bugün müfettiş gelecek."

Kafamı sallayarak hızla merdivenleri çıktım ve güzelim sınıfımın üstündeki 12-B yazısına baktım. Sonra da hemen altında yıldızlı harflerle 'şeftali ltd. Sny. Şti.' Yazısına sırıttım.

Tabii ki de ben yazmıştım.

En neşeli halimle sınıftan içeri girdiğimde Alpo'nun giydikleriyle donakaldım. Ee, bu sadece tarz değiştirmiş?

Ağaahğ diyerek bayılmama son bir.

"Lan!" Diyerek daldım ortama. "Hani sen hala erkeksin?" Bu nasıl soru demeyin. Öyle.

Bana sadece kısa bir bakış atan Alp, "Hayır, kız oldum bak." Diyerek üzerindeki İ'm a girl yazan oversize tişörtü işaret etti.

Şerefsiz, ahlaksız, haysiyetsiz it! Sen benim seni rezil etme hayallerimle nasıl oynarsın!?

Ona yollayabileceğim en kötü bakışı atıp "Bunun öcünü alırım senden, elbet bir gün işin düşer." Diyerek yerime oturdum. İş derken de Betül'den bahsediyordum.

Şu saf masum watty kızı bizde de vardı maalesef. Ama sonuç olarak ben shipliyordum onları.

Sağolsunlar benim arkadaşlarım en son gelmeyi sevdikleri için bölgemizde kimse yoktu. Telefonumu çıkararak kendime fake bir instagram hesabı açtım, adımı da AralLaren koyup filtreli birkaç foto attım.

Ee, hazır erko olmuşken az dalga geçmeyelim mi?

Bir kaç dakika instagramda bir kaç rastgele kişiye istek attıktan sonra yanıma gelen birisiyle kafamı kaldırdım. Siyah bol kargo pantolon ve kahve crop giymiş kumral bir kızla göz göze geldim. Kızı tanımıyordum. Büyük ihtimal o da beni tanımıyordu çünkü ben artık bir erkek kılığındaydım.

Bir kaç saniye ikimizde boş boş birbirimize baktık. Ulan beni gerçek erkek sanıp tanışmaya gelmiş olmasın bu kız?

"Kadınım." Dedim aklıma gelen en mantıklı cümleyi söyleyerek.

"Erkeğim." Dediğinde yine bakıştık.

Oturduğum yerde doğrulup, "yanlış anladın, ben aslında kadınım." Dedim. Ama birden kafama gelen darbeyle yamuldum.

"Biliyorum salak, ben de erkeğim işte." Diyerek yanıma oturunca jeton düştü. "Sen kankanı nasıl tanımıyorsun ya? Yazıklar olsun!"

"Berkay?" Dedim şaşkın şaşkın. Yakından bakınca da harbi oydu lan. Ben bu işlere niye karışmıştım ki, daha kankamı tanıyamıyordum!

"Tabii," dedi küskün küskün dudak büzerken. "Berkay ya, Berkay. Ben seni hemen tanımıştım oysa."

"Az ufak at da, civcivler yesin Berkay. Bizim sırada olmasam hayatta tanıyamazdın. Sabah İsmail hoca gördü, tanıyamadı." Hemen ardından uzanıp crop'un üzerinden göğüslerine dokundum. "Ne lan bu portakal mı?" Diyerek kahkaha attım.

Hemen ellerimi ittirerek ellerini kendine doladı. Kızgın gibi "neden beni taciz ediyorsun sen ha?" Diye çıkıştı. Ama hemen ardından ellerini crop'un önünden içine sokarak bir tane şeftali çıkardı. "Bak içini şeftaliyle doldurdum. Çıkışta yeriz."

Yüzümü buruşturarak elindeki şeftaliyi ittim. "Dünyada hiç şeftali kalmasa da onu yemem, Berkay. Kendin ye."

Dudaklarını kibirle büzüp iki saniye kadar izledi beni, yemeyeceğimden emin olunca da tekrar elini crobun içine sokup şeftaliyi yerine koydu.

Bir kaç saniye bakıştığımızda Berkay- artık Berkayiye- ayağa kalkıp beni çekiştirdi. "Kalk, her zaman sizin lavaboları merak etmişimdir. Sürekli dolu, ne yapıyorsunuz içeride? Sen de bizimkine girersin, hadi!"

"Eğlenceli olacak." Yüzümdeki şeytani gülümsemeyle ayağa kalktım. Bekle beni erkekler tuvaleti.

__________

Kafamdaki peruğu çıkartıp çantanın içine tıktım. Sinirle saçlarımı serbest bıraktım. Hızlı adımlarla yürürken aynı anda da söyleniyordum.

"Neymiş, müfettişi taciz etmişim. Hah, onun ne işi vardı erkek öğrenci tuvaletinde peki? Niye herkes benim erkek öğrenci tuvaletinde olmama taktı, anlamıyorum!"

Uzaklaştırma almıştım! Gerçekten ama gerçekten, harikaydı.

İyi de, ben nereden bilebilirdim müfettişin gelip de erkek öğrenci tuvaletine gireceğini? Hayır, banane yani senin küçücük çükünden?

Evet... gördüm... Hayatım boyunca bir daha erkek tuvaletlerine girebileceğimi sanmıyordum.

Oturduğumuz apartmanın önüne geldiğimde yine aynı sinirle çantamdan kilidimi bulup kapıyı açtım. Sırf sinirimi atabileyim diye ayaklarımı merdivenlere vura vura çıkmaya başladım. Evin kapısını da açıp içeri girdim. Ayakkabılarımı çıkartıp vestiyere koyduktan sonra salona girdim.

Ama tam şarj aletimi aldığımda bir şey fark ettim. Annem ağlıyordu.

Ve salonumuzda tanımadığım üç kişi vardı.

Lan benim annem hiç ağlamazdı ki?

Ortamda ağlayan tek kişi de annem değildi ayrıca. Kumral saçlı en fazla otuzlarında gösteren bir abla da oturmuş hüngür hüngür ağlıyordu.

"Anne." Diye mırıldandım. "Uzaklaştırma aldığımı mı duydun yoksa?"

Ama az sonra mutfak kapısından çıkan babamla teorim çürüdü. Babam uzaklaştırma aldığımı duysa hayatta eve gelmezdi, öldüğümü duysa belki.

Tamam, neler oluyordu?

"Gel, kızım." Diyen babamla daha da garip bakışlar atmaya başladım. Babam.neden.şu.anda.bu.kadar.kibar?

Misafirler.

Garip bakışlarıma rağmen ilerleyip babamın gösterdiği tekli koltuğa oturdum.

Tanımadığım kumral kadın ağlıyor, onun yanındaki adam gözleri donuk bakıyor ve onların da yanında oturan bir kız gözlerini bana dikmiş yasaklı madde inceler gibi beni izliyordu.

Hayır, sadece o değil. Herkes beni izliyordu.

"Kızım." Dedi babam annemin yanına oturunca. "Sen bebekken hastanede karışmışsın, bunlar da gerçek ailen."

Bir kaç saniye babamlarla bakıştık. Sonra gözlerimi diğerlerine çevirdim. Hepsi merakla bana bakıyordu.

Bana bunlar sökmez!

Ayağa kalkarak odama yöneldim. "Kamera şakanız bittiğinde beni çağırmasanız da olur. Birer bardak su için kendinize gelin."

"Otur şuraya, Alin."

"Siz ciddi misiniz?"

"Gayet ciddiyiz, hastaneye gidiyoruz ve DNA testi yaptırıyoruz. Anlaşıldı mı?"

Hasss...

Hoşgeldiniz efenim.

Öncelikle şunu belirteyim, kitabın 33 bölümü hazırda var. Wattpadden düzenleyerek buraya geçireceğim. Önce belli bir okunmaya ulaşana kadar ilk on bölüm burada olacak. Sonra on bölüm on bölüm şeklinde ilerler yeni bölümleri atarım.

​​​​​​Allah'a emanet 💅🏻