1479 gündür kilit altındaydım ve artık nefes almak bir işkenceymiş gibi geliyordu.Günlerdir aynı odayı görmekten sıkılmıştım ve artık bu dışkı kokusu dolu,tavanlardan örümcek ağları sarkan iğrenç odadan defolmak istiyordum. Artık cidden ölmek istiyordum ama bu acımasız hükümet tarafından zalimce öldürülmüş masum aileme verdiğim sözü tutmalı sonuna kadar savaşmalıydım.Gün geçtikçe ağrılarımın ve yanıklarımın artması bana dünyada cehennemi yaşatıyor ve savaşmamı zorlaştırıyordu. Odanın tavanından damlayan pis kanalizasyon sularından dolayı ıslanmamış nadir yerlerden biri olan yatakta oturup boş duvara doğru bakarken kapı sertçe açıldı ve içeriye görevlendirilmiş iki adam girdi. İkisi de beni güçsüz kollarımdan sertçe tutarak sürüklemeye başladılar. Yara bere dolu çıplak ayaklarım sert ve soğuk zeminde sürtünüyordu. Karanlık koridorda ilerledikçe hücrelerinin içinden gelen insan çığlıkları azalıyordu. Koridorun sonuna geldiğimizde beni aydınlık bir odanın içine fırlattılar. Güçsüz ve cılız bedenim soğuk zeminle buluştuğunda çok canım yanmış olmasına rağmen sesimi çıkartmadım çünkü güçsüz görünmemeli ve savaşmaya devam etmeliydim. Bu odaya neden getirildiğim hakkında hiç bir fikrim yoktu ama şu anda bunu sorgulayamazdım.