CAM KIRIĞI ÇOCUKLUĞU

gece yarısı çoktan geçmişti. ev sessiz ama hiçbir ışık sönmemişti. baran salonda volta atıyor, rüzgar pencereden dışarıyı izliyordu. giray ve gurur bir köşede aile albümüne bakıyordu. idil hanım ise gazelin çocukluğundan kalma tokayı ellerinin arasında çevirip duruyordu.

"ben artık dayanamayacağım. kokusunu bile unuttum. ve en kötüsü... o, bana değil o kadına anne diyor." o sahneler aklından çıkmıyordu. ıstagram'daki o fotoğraflar, videolar... gazelin gülüşü. kızını çalan kadının boynuna sarılışı. çıldırmak üzereydi kızına kavuşmak istiyordu bir saniye bile katlanmazdı onsuzluğa

"anneme katılıyorum. bu böyle olmayacak gazelin yanı bizim yanımız. gidip ona her şeyi anlatmalıyız." arenin sözlerine karşı baran ağır ağır kafasını salladı "hayır olmaz aren... gidip ona anlatmaya kalkışırsak bize inanmaz karşı çıkar. görmedin mi ailesi ile olan fotoğraflarını ne kadar da mutlulardı." aren inanamaz şekilde abisine bakıyordu ne demek ona gerçekleri anlatmamak bunca yıl... ona hasret kalmamışlar mıydı? abisi yaşadığı geçmişini unutmuş anlaşılan...

tam ağzını açmış bir şey diyecekken barın ondan önce davrandı "aklından geçenleri tahmin edebiliyorum. yaşadığımız şeyleri de unutmadı baran... demek istediği o aile ile mutlu ne kadar şey biliyor bilmiyoruz? belki de ona yalan yanlış şeyler anlattılar ve bizden nefret ediyor ya da hiçbir şey bilmiyor geçmişi ile... elbette ona gerçekleri anlatacağız ama dış etkenler olmadan kafası karışmadan anlatacağız... bunun içinde ilk önce bir plan yapmamız gerekiyor."

"zamanın geri dönüşü yok. onunla geçireceğimiz her gün için savaşmamız lazım artık." karan bu sözleri ile abisine katıldı. gazele dış etkenler olmadan anlatmaları gerekiyordu her şeyi...

girayın aklına bir fikir gelmişti bence dış etkenler olmadan harika bir çözümdü. "bence bir mesaj yazabiliriz birde üçümüzün olduğu bir fotoğraf ya da aile fotoğraflarımızdan birini atarız ve bizimle konuşmak için ikna olur" herkes pür dikkat giraya bakıyordu. babası giraya yöneldi. giray biraz tırsmış olabilirdi... yanlış bir fikir mi attım acaba diye... babası girayın anlının tam ortasından öptü herkes şok içinde babasına bakıyordu ne yapıyordu bu adam şimdi?

karan "adam en sonunda kafayı sıyırdı." diye fısıldadığını sanmıştı ama herkes söylediklerini duymuştu ve gülmeye başlamıştı.

"bu hayattaki iyi ki yapmışım dediğim evlatlarım siz üçüzlersiniz" babasının sözlerine göz deviren diğer kardeşleri umursamadan kaya bey karana yöneldi ne ensesine bir tane yapıştırdı "sende hayal kırıklığımsın karan"

karan sadece sabır çekmekle kalmıştı bu adamla uğraşılmazdı gerçekten...

"tamam artık şamata bittiyse giray hadi mesajı yaz" annesinin sözü ile telefonunu aldı giray... parmakları titriyordu. Gazelin profilini açtı. ve mesaj kutusuna girdi yazmaya başladı

"merhaba gazel. ben... seni sen olmadan da tanıyan biriyim. beni tanımıyorsun. ama belki kalbin tanır. sana geç kaldık. eğer sende istersen sana... anlatacak yıllarımız var. gerçek geçmişini. gerçek seni." gönder duşuna bastıktan sonra herkes sessizleşti. şimdi hepsi gazelden gelecek cevabı bekliyor olacaktı...

idil hanım herkese uyumalarını söyleyerek odalarına gönderdi. hepsi istemeseler de dinlenmelerinin gerektiğinin farkındaydı.

GİRAY VE GURURDAN

giray odanın ışığını yakmadan yatağına uzandı. oda sessizdi sadece pencerenin önündeki tül perdenin hafif hafif sallanmasına sebep olan yaz rüzgarı duyuluyordu. Giray uzandığı yatakta tavanı izliyordu ama gurur ayakta, camın önünde durmuş dışarıyı seyrediyordu. ellerini cebine sokmuştu, gözleri düşünceler ile doluydu. giray gazele mesaj attıktan sonra gururun içini telaş kaplamıştı. Ne yazacaktı gazel? ne diyecektiler? aralarındaki onca zaman, sessizlik... şimdi nasıl kapanacaktı?

tam o sırada telefon titredi giray yattığı yerden hemen doğruldu telefonu eline aldı bildirimi duyan gurur hemen yatağa oturdu. telefon titremişti ama o titreme ile onların kalbi de titremişti... ekranda tek bir isim: gazel parmakları biraz çekinerek açtı mesajı. 'ne saçmalıyorsunuz' bunları yazmıştı gazel

ister istemez kırılmıştılar gazelin bu mesajına belki de kırılmaya bile hakları yoktu sanki... gurur en sonunda girayın elinden aldı telefonu ve galeriye girdi oradan bir fotoğraf seçip gönderdi fotoğrafın altına da şu cümleleri yazmaya başladı:

"biz hep üç kişi olmalıydık. bunu fark etmemiz çok uzun sürdü. sen yokken de büyüdük, evet...ama bir yanımız hep sessizdi. anlam veremediğimiz bir sessizlikti bu. sanki kahkahamızın ortası boş kalıyordu. o eksik parça sensin gazel."

giray ve gurur fotoğrafa bakarken yüzlerinde belirsiz bir gülümseme vardı ama gözleri buğuluydu

gurur yazmaya devam etti " bu fotoğrafı yıllarca aradık aslında ama albümlerde değil. hatıralarda hiç değil. içimizde... bu kadar tanıdık gelen bir yüz, bu kadar uzak kalır mı insana? sen bizimle olmalıydın gazel seni bizden alan kader değil sadece... seni o aile dediğin insanlar da bizden kopardı. biz sen olmadan büyüdük. yan yana olamadan ve asla tamamlanamadık..." yazdıklarını tamamladıktan sonra gönderdi gurur, ailesi çok yavaştan alıyordu. işleri hızlandırması gerekiyordu... sıra gazelden gelecek olan mesajdaydı.

gurur ve giray... ikisi de eksikti ve tamamlanmaları gerekiyordu.

gurur gazele gönderdiği fotoğrafa baktı... yıllar öncesinden... üç minik çocuk, gülüşleri birbirine benzer. ortada gazel, bir yanında gurur, diğer yanında giray. üzerlerinde aynı renk tişörtler, dizlerinin üstü toz içinde. arka planda bir salıncak, belki eski bir yazlık ya da piknik günüydü. üçüz olduklarını bilmeseler bile o yaşta her şeyleri ortaktı. sadece kanları değil, gülüşleri de, yaramazlıkları da, o an içtikleri meyve suyunun tadı bile.

giray fotoğrafa bakmaya dayanamamıştı. hafifçe kalktı yataktan pencerenin önüne geçti manzarayı seyre daldı. düşünüyordu. ama sadece bu geceyi değil eksik geçen, eksikliğini hissettikleri onca yılı...

telefon tekrar titredi ama giray korktu... gazelden olumsuz bir cevap alacağını düşündü. gurur eline aldı telefonu ekrandaki isme tıkladı. mesajlar açıldı. 'Tamam, yarın size konum atarım.'

o mesajla birlikte odanın içi değişti sanki. bir yük boşaldı. bir yara kabuk bağladı ama aynı zamanda, yeni bir kapı aralandı...