EKRANDA UNUTULMUŞ BİR BAĞ

Karan bakışlarını giraya çevirdi televizyonu gösterdi “telefonunu bağla giray gazelin ismini arat gazel tormis”

karan bakmıştı o fotoğraflara gelirken gazeldi o onların gazeli

giray abisinin dediğini yaparak ismi arattı karşısına çıkan hesap ile dondu kaldı o kadar benziyorlardı ki gözleri çoktan dolmuş elleri titremeye başlamıştı Allahtan annesi yukarı çıkmıştı ilaç almak için

Karan arene dönerek “anne ve babamı da çağır” aren abisinin sözleri salondan çıktı

aradan 10 dakika geçti idil hanım ve kaya beyde gelmişti

kaya bey çalışma odasında olduğu için anlamsız gözlerle çocuklarına bakıyordu “bir açıklamanın vardır değil mi baran”

baran babasının sözü ile kafasını salladı koltukları gösterdi kaya bey baranın gösterdiği yere oturdu

Kaya bey hiçbir şey anlamıyordu idilin neden gözleri kızarmıştı çocuklar neden böyleydi babasının durumunu fark eden karan açıklama yapmaya başladı

“ bugün gazelin mezarına gittim. orada başka bir mezarın başında bir kız gördüm. tanıdık geldi baba istemsizce yanına gittim. beni fark etmiyordu arkasını döndü gördüğüm sima ile neye uğradığımı şaşırdım giray ve gurur karşımda duruyordu sanki, kız gitmeye başlayınca takip ettim çantasındaki kimlik kartı dikkatimi çekti. gazel tormis yazıyordu geçen sefer de gurur anlatmıştı. aren dışında kimse inanmadı ya da inanmak istemedik... o eski günlere dönmek istemedik her neyse gelirken ismini arattım fotoğraflara bakarken küçüklüğünü gördüm oydu baba bizim gazelimiz size bunu kanıtlayacağım”

Karan giraya başla der gibi haraket yapınca giray açmaya başladı fotoğrafları

@gazeltorms1 🌸Rüzgar beni hep savurdu, bense hep uçmayı seçtim

@hakantorms1 güzel kızım @gazeltorms1 ❤️

@alevtorms! Ne de güzel doğurmuşum @gazeltorms1 annemmmm💗

@gazeltorms1 iki ayrı beden, tek kalp. Rüzgar’la her şey daha anlamlı 🤍

@rüzgartorms ikizimm her şey beraberken anlamlı 💗

@gazeltorms1 💗

@gazeltorms1 annem her zaman "kızım" derken dünyayı susturuyor ve tabiki babamın bakışı yetiyor, dünya güvenli bir yer gibi geliyor.🧑‍🧑‍🧒

@hakantorms1 güzel kızım bana babalığı öğrettiğin için minnettarım 💗

@alevtorms! Bebeğim 🥰

@gazeltorms1 abim ile ufak bir kaçamak @koraytorms😜

@gazeltorms1 en sevdiğim abim 🤩 @egetormsx

@gazeltorms1 beni her zaman dinlediğin için sağol abim 💝 @Diyartormsj

karahan ailesi, salonun ortasında dizilmiş, sessizce televizyon ışığına kitlenmişti. giray telefonda fotoğrafları kaydırıyordu her kare kalplerine saplanan birer ok gibiydi. fotoğraflarda tanımadıkları bir anne, bir baba... üç abi... bir ikiz kardeş vardı.

idil hanımın bir an nefesi kesilmiş gibi oldu. dudaklarını ısırırdı. sanki o kelime artık ona ait değilmiş gibi hissetti. kızının "anne" dediği başka bir kadındır artık " ben...ben ona her gece ninni söyledi..." dedi kısık bir sesle tutakları titriyordu. yıllardır hasretinden kavrulduğu kızı karışındaydı.

kaya beyin aklına gelen o yazı onu paramparça etmeye yetiyordu. " babamın bakışı yetiyor, dünya güvenli bir yer gibi geliyor." kaya bey bir anda yerinden kalkar. sesi çatlarcasına fısıldar " kızımın güvenli limanı ben olmam gerekirken onu benden alan adam güvenli limanı olmuş."

geçmiş kasvetli bir şekilde üstlerine sinmişti hepsi başka bir düşüncenin içinde boğuluyordu.

"benim görevimi seni korumak. Annemin canıyla doğurduğu kız kardeşimi, bir gün bile yalnız bırakmamak benim borcumdu. Ama ne koruyabildim ne de yanında olabildim affet... şimdi bu adamlar seni omuzlarında taşıyor ama ben sırtında bez çantası taşıdığın halini hatırlıyorum. bana 'abi' dediğin günleri hatırlıyorum ama şu an senin için bir yabancıdan ibaretim." barın hüzünlerini pek gösteren biri değildi gazel ile gömmüştü o hüzünleri ama bakışları çatılar gibi çöker fotoğrafın üstüne.

"ben seninle birlikte bisiklet sürecektim... okula ilk başladığında elini ben tutacaktım ama şimdi bir yabancının yanında gülümseyen bir kardeş var karşımda. fotoğrafta kocaman bir mutluluk var... ama içinde biz yokuz. biz mi geç kaldık, kader mi bizden hızlı davrandı bilmiyorum. ama o gülümsemeyi hak eden biriysek, neden bizimle değil? neden bizi hatırlamıyor? neden hiç birbirimizin hayatında 'hiç olmamış' gibiyiz? içini kemiren tek şey: onu hiç koruyamamış olmaları. baran, " bir abi ne işe yarar ki, kardeşini bile kaybediyorsa? diye fısıldadı.

" kardeşimi bizden çaldılar. sustum, büyüdüm, ama içimde bir parça hep eksikti. bu yüzden hiçbir zaman alışamadı onun ölümüne. ve şimdi...şimdi onu başka bir aile ile görüyordu ve mutluydu... onlara ait olmuş gibiydi oysa kendilerine aitti... bir annesi, babası, abileri ve ikizi vardı. peki onlar neydi o zaman? ben öfkeliyim gazel. sana değil. seni bizden çalanlara.? karan bir şey fırlatmak istiyordu her şeyi yakıp dökmek... sustu, bazen sessizlik bile bir fırtınadır.

"sadece bir kere bile duymak istiyordu o sözleri 'abi' yeterdi ona sanki...hasreti biterdi. tanımıyordu kardeşi kendi ailesini ve en acısı da buydu ya zaten. kardeşi düştüğünde dizine yara bandı sarardı. onun ilk kalp kırıklığında gece yarısı konuşmalarına ortak olacaktım. beraber bir sürü çılgınlık yapacaklardı. ama hiçbiri olmamıştı. sanki bir hayaletlerdi onun hayatında gölgesinde bile yerleri yokmuş gibiydi..." Arenin parmakları titriyordu ama ağlayamıyordu. çünkü öfkesi daha da ağırdı. kıskanıyordu o aileyi bunca zamandır onun her şeyine şahit olmuşlardı. lakin hakkı yokmuş gibi hissediyordu sonra...

"onu en az ben tanıyordum, çünkü o gittiğinde ben de küçüktüm ama şimdi bu fotoğrafta tanımadığım birini kıskanıyorum... bu çocuk benim kız kardeşim...yaramız . onun varlığından haberdardık ama o değildi... birbirimizin hayatına hiç dahil olmamış gibi ama kalbim eksik parçalarını geri istiyordu." rüzgar en az hatırlayanlardandı. göz yaşlarını akıtmazdı kolay kolay şimdi yanaklarından bir bir süzülüyordu. çünkü kaybı çok erken yaşayıp anlamadan büyüyen çocukların acısı sessiz büyür.

o an odada herkes sessiz ama içlerinden geçenler bir fırtına gibiydi her biri kendi suçluluğunu, çaresizliğini, hasretini taşıyordu. en çokta içlerinde bir umut filizlenmişti.

baktıkları ekranda bir hayat vardı kendi kızlarının, kardeşlerinin, üçüzlerinin hayatı...onların dışında, onların yerine kurulmuş bir hayat ama ekranın bir ucunda hala aynı gözler...

idil hanımın haykırışı ile herkes daldığı düşüncelerden çıkmıştı "elimden alındı...hem doğurduğum kızım hem onu büyüttüğüm hatıralar..." kaya bey karısını sakinleştirmeye çalışıyordu ama nafile bir çabaydı.

" onların yanında mutlu... biz onun için kimiz ki ya bizi istemezse baba" girayın söylediği sözler yeşim hanımı susturmuştu oğlu haklı olabilir miydi? kızları onları istemez miydi? kocasına baktı yeşim hanım gözleri anlatıyordu her şeyi

kaya bey karısına hitaben "sana söz veriyorum yeşim onu getireceğim. Allah şahidim olsun ki bunu bize yaşatanları da mahvedeceğim."