"Ey bu vatan için toprağa düşmüş asker! Gökten ecdat inerek öpse o pak alnı değer. Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi. Bedri'nin Arslanları ancak bu kadar şanlı idi." dedi ağzından çıkan cümleleri toprağa fısıldarken.

Belki bir alıntı, belki bir yerden görülen cümle toprağa söylenecek kadar anlamlı mıydı yoksa söylenen sözlerin kime, neye armağan edildiği mi anlamı idi?

Ölüm mü bizi kovalıyandı, yoksa ölüme koşan mı bizdik? Ölüm bazı insanlara bir saklambaç oyunu misali değilmiydi? Ebe gelip onu yakalayan dek çıkmazlardı saklandıkları yerden fakat bizde neden tam tersi idi. Ne zaman ölümü diler olmuştuk? Neden ölümün peşinden koşmaya başladık?

Vatan için,şehitlerimizin intikamı için. Duygularımızı bırakalı çok oluyordu biz sadece yaşayan bedenlerdik. Duygularımızın da ölmesi bir çeşit intihar değilmiydi?Biz bugün kardeşim dediğimiz adamın kanını yerde koymuyacaktık,koyamazdık.