17 sene önce (Türkiye Cumhuriyeti🇹🇷)

Küçük elleriyle bebeklerini oynarken annesinin yemek yapmasını bekleyen bi kız çocuğuydu fakat annesinin güzel sesinden çıkan,onu her gece uyutan ağzından böylesine bir çığlık beklemiyordu.Hemen fırladı ayağa.O çok değer verdiği bebeklerini fırlatarak.Müstakil evlerinin bodrum katına indi.Basamaklar bu kadar uzun muydu ki? İndiğinde ne göreceğini bilmiyordu korkudan titriyordu o küçük bedeni .Kapı aralığından gördüğü şey neydi böyle! Felaket? Daha fazlası dünya sanki onun başına yıkılmıştı.Babası bir eliyle annesinin ağzını kapatmış diğer eliyle de boynuna silah tabancasını bastırıyordu.Neden? Onların sevgisini hep hissederdi Neydi bu? O mu anlamıyordu aklı mı ermiyordu? Aniden tiz bir ses yankılandı. Çok tizdi. Kulaklarını kapatıp yere çöktü.Gözlerini o içinde yaşam yemyeşil gözlerini öyle sıkı kapatmıştı ki ağrıyordu artık . En sonunda gözlerini açtı. Duvara fışkıran ve hala fışkırmaya devam eden kanları gördü.Saniyeler sonra evdeki bütün camları patlatacak kadar büyük bir çığlık atıp çöktüğü yerden kalkması bir oldu. O küçük bedenden bu çığlık nası kaçmıştı? Sadece koşuyordu ,hatta o kaçıyordu . Evet dünyası iki dakikadan az bir sürede başına yıkılan kız herşeyden kaçıyordu. Ayağına batan taşları umursamadan kapıdan çıktı. Akşam ya da geceydi hiç bir şeyi görmüyordu ancak farkına varmadan asfalta çıkmıştı . O da ne olduğunun farkına varamayan arabayı kullanan sürücüde , arabanın farlarıyla sönen bir hayat , uçan bir ayakkabı ve mahallelinin çığlığıyla beraber derin bir karanlığa sürüklendiler . Hem de çok karanlık . Zifiri bir ışık ...

                              🦋

Günümüz (İtalya🇮🇹)

Gördüğüm şey yine bir rüyaydı biliyordum . Her seferinde aynı şey kafamdaydı hiç gitmiyordu rüyalarımdan o benimkinin aynısı saçlar o gözler. Bir sarsılmaydı yaşadığım. Bir dakika ya ben gerçekten sarsılıyordum . Gözlerimi zorla açtığımda karşımda Alex vardı aslında adı Alexandra ama ben ona Alex demeyi daha çok seviyorum.İtalya'da yaşıyorum hemşireyi- . Siktir. Ben nöbetteyim. Hemen ayağa kalkınca başım döndü ama sağolsun Alexim beni tuttu . "Tamam tamam iyiyim , kalktım". Deyince sonunda beni kaldırdığına ikna olunca yanıma gelip "Nereye daldın böyle Sara" dedi. "Uykumun en güzel yerinde uyandırdın."diyerek kahverengi ve kızıl karışımı saçlarımı düzeltip acil koridorunda ilerledim. "Kaç saat var nöbetin bitmesine " dedim. Gerçekten blok nöbet diye bir şey vardı ve bok gibiydi . Gerçek anlamda. " Yarım saat falan kaldı heralde ."deyip devam ettik. Nöbet sonunda bittiğinde " Seni bırakayım mı eve?" diye sorunca "Yok ben biraz yürüyeyim bacaklarım açılsın"dedim. Sonra beraber hastaneden çıkıp o arabaya ben karanlık sokağa yöneldim. Evime giden en kısa sokağın burası olması beni ürkütüyordu. Yani birazcık ,azcık?. Tamam ben karnalıktan korkuyordum ve eve giderken beni koruduğunu düşündüğüm sokak lambasının elektrik devrelerine bir köpek çişini yapmış ve bozmuş . Tadilatta olduğu için sokak neredeyse zifiri karanlıktı ama daha başka bi his vardı içimde ve benim hislerim gerçekten kuvvetliydi. İzlendiğimi hissettiğim anda arkama dönüp baktım ve işte ordaydı siyah bi siluet vardı. Takip ediliyordum, biliyordum. Adımlarımı biraz daha hızlandırdım evim bir cadde ilerideydi sadece sağa dönecektim az kalmıştı. Arkamdakinin de hızlandığını hissedince kendi kendime mırıldandım "Hadi tabana kuvvet" diyip koşmaya başlayınca bu arkamdaki siyahlı da -Benden hızlı koşuyormuş- direkt yetişti. Arkamı beklemediği bi anda dönüp bacak arasına tekmeyi geçirdim. Amacım geri çekilmekti ama kolumdan tutup bir de ayağımı arkaya doğru atınca yere 1.80 uzandım "PİÇ YA ORR-" diyemeden ağzıma kapanan gazlı bez yüzünden yamulduğumu hissediyordum. Sanki her yerim uyuşuyordu tek dayanağım ve bana hayatım boyunca güven veren kelebekli kolyeyi sımsıkı tuttum ve karanlığa çekileceğimi hissederken "O köpeğim çişini yapacağı yeri sikeyim " diye gazlı bez yüzünden boğuk kelimeler birbirine karışmış şekilde homurdanırken "Sonunda , en sonunda ne olacağını bilmen gerekirdi". Dedi ama İtalyanca değil Türkçe konuşmuştu bu dili duymayalı ne kadar oluyordu tabiki de unutmamıştım annemden yadigardı fakat burda ne oluyordu tam olarak?. Hayatımda yaptığım tek hata bütün hayatımı ayakları altına almıştı. Alexi dinleyip o arabaya binecektim işte . Atrık mesnevi benden ders alacak kadar başım dönünce sonunda gözlerim kapandı ve karanlık beni kendi dünyasında bir süre misafir etti...

                             🦋

Türkiye Cumhuriyeti (Hakkari / Yüksekova)

Gözlerime milyon tane iğne batıyormuş gibi hissettiğimde sonunda gözlerimi açtım. Karanlık odayı loş ışıklar aydınlatıyordu.Gözlerimi ovalamaya çalışınca ellerimin bağlı olduğunu fark ettim . Nereye bağlıydılar? Etrafıma baktığımda küflü ve çokça rütubetli bi odada olduğumu ve sandalyeye bağlı olduğumu gördüm.Odadaki kapının açıldığını fark edince direkt oraya baktım.Esmer bi adam vardı elinde de bir tepsi gördüğüm kadarıyla ekmek , su bir de tuzluk vardı. Aç değildim ama böyle bir yerde ne olursa olsun yemek yemezdim. Sonunda ağzını açtığında "Uyanmışsın günaydın güzellik" dedi. Talılmam gereken iki nokta vardı. İlki ben kimsenin güzeli değildim. İkincisi bu adam da Türkçe konuşu- .Ne? Bu nasıl Türkçe konuşuyordu .İtalya'da 17 sene boyunca yaşamıştık ,babamın annemin ölümüne dayanamayıp Türkiye'den gittiğimizden beri.8-9 yaşlarındaydım şimdi 27 yaşımdaydım ama babamın dediğine göre bi trafik kazası geçirmişiz hep birlikte aynı arabanın içindeyken.Ben hafıza kaybı yaşamışım ,Annem vefat etmiş,babam ise hiçbir sağlık sorunu yaşamadan nasıl kurtulmuştu hep aklımın mantığa yatmayan bi köşesindeydi. Düşüncelerimi bölen adamın tepsiyi önüme atması oldu.Buna bi tepki vermemiştim ama o iğrenç nefesini yüzümde duyduğumda sertçe kafamı yüzüne geçirdim. Gitmemek için yırtındığım savunma derslerine şükredecek duruma düşmüştüm. Adam inleyerek geri çekildiğinde"YAKLAŞMA BANA!" diye bağırdım. Gülerek kanayan burnunu tutup bana dönünce gerçekten tırstığımı hissettim. Çünkü sıçmıştım.Yani altıma sıçmamıştım ama sıçmış kadar olmuştum. Yüzümde hissettiğim şiddetle başım sağa doğru döndü. Bu şimdi bana tokat mı atmıştı? Ona tekme atmak için bacağımı kaldırmıştım ama sıçtığımın sandalyesine bağlıydı. " Denesene bir kere daha oruspu" diye tükürerek konuşunca bu sefer tepem ciddi anlamda attı . O kim oruspu da bana böyle sesleniyordu? Ama dudağımın kanadığını hissedince bir şey demedim daha doğrusu diyemedim çünkü canım yanmıştı hem de çok , fizikselden çok psikolojik olarak da tabi orası ayrı bi konuydu ama çok korkuyordum ve belli etmemeye çalışıyordum. İşte bu acıtıyordu ben kimse tarafından böyle aşağılanmamıştım ."Şimdi gidiyorum döndüğümde göreceksin" dedi. Şimdi o adamla olmak yerine yalnız kalmak daha iyi gelecekti . Babam neredeydi? Ona şu an hiç olmadığım kadar ihtiyacım vardı. Korkuyordum. Tek başımaydım ve nerde olduğumu bilmiyordum kaçırılmıştım ve hiç bir iletişim aracım yoktu. Yorulmuştum üzerimden tır geçmiş gibi hissediyordum sanki gözlerim de bu tırı tutuyormuş gibiydi ve sonunda o çok iyi tanıdığım karanlığa geri çekildim...

bölüm sonu

AYYY İLK BÖLÜM BİTTİ azcım kaos var ama azcık neyse belirteyim ASKER KIRGUSU arkadaslar o yüzden bi sonraki bölüm onları görcesss az spoi verelim babayyy💋