Beş yıl önce, yaz tatilimi geçirmek için köye gitmeye karar verdim. Çocukluk arkadaşlarım Doğan ve Erdi’yi de yanıma aldım. Köye vardığımızda, her şey sakin görünüyordu. Hava sıcak, insanlar gündelik işlerini yapıyordu; ama köyde düğün falan yoktu. Akşam yemeğinden sonra, Doğan ve Erdi ile ormana gitmek için yola çıktık.

Ormanda yürüdükçe, akşamın karanlığı üzerimize çöküyordu. Aniden, uzaklardan gelen davul ve zurna sesleri duymaya başladım. “Köyde düğün yoktu, bu da neyin nesi?” diye düşündüm. İşte o anda, davul sesleri aniden durdu ve ormanın derinliklerinden gelen gürültü kesildi. O sırada, siyah elbiseler giymiş insanlar ortaya çıktı. Hepsi sessizce bana bakıyordu. Korkudan donakaldım.

Bir anda Erdi’ye baktım; yere çökmüş, kafasını sağa sola hızlıca çeviriyordu. Gözlerinden kan akıyordu. “Erdi!” diye bağırdım ama sesi duymuyordum. Hemen Doğan’a döndüm. O ise, köyün çeşmesine doğru kaçıyordu. Peşinden, karanlık bir gölge gibi köpekler belirdi. Doğan, korkuyla kaçmaya çalıştı ama köpekler onu yakaladı ve orada ısırdılar.

Panik içinde dua etmeye başladım, ama o siyah giyinen varlıklar yavaş yavaş üzerime geliyordu. Kalbim küt küt atarken, birden sabah ezanı okundu. O an, o siyah giyinen varlıklar duman olup kayboldular; simsiyah dumanlar etrafımı sardı.

Doğan ve Erdi’ye baktığımda, onlar ortadan kaybolmuştu. Korkuyla geri köy evime doğru koştum. Kapıyı açtım ve içeri girdiğimde, Doğan ile Erdi’nin ailemle oturup çay içtiğini gördüm. “Nerede kaldın be oğlum? Daha ormana gidicektik, bizi gezmeye götürecektin,” dediler. Şok içindeydim; ne olduğunu anlamadım.

Rüyada gibiydim; ormanda yaşadıklarımın hepsi bir anlık kâbus gibi gözlerimin önünde canlandı. Fakat aklımda tek bir soru vardı: O gece yaşadıklarım gerçek miydi? Yoksa hepsi bir hayal mi? Her şey belirsizdi. Ancak, o siyah elbiseli varlıkların gözlerindeki korkutucu bakışları asla unutmam mümkün olmayacaktı.