[Bu kitapta geçen hastalıklar,olaylar ve krakterler tamamen hayal ürünüdür.]

"Bazı olaylara iyi tarafından bakmak gerekir ,bazen acılar bambaşka şeyler doğurabilir"

{Gerçek dünyadan kopup kitap ile başka evrenlere geçmek isteyenler için}

Hayat, mı hayat 5 harf ama içerisinde ne hüzünler,acılar ve mutluluklar barındıran dep derin bir kuyu gibi, gözümü açınca her zamanki gibi beyaz bir florasan bi ışık tepemde, yanda benim hayatımın bir parçası hatta büyük bir parçası olan haplarım, karşımda bir televizyon haber kanalı açık 5.3 büyüklüğünde olan bir depremi gösteriyordu, sonuç olarakta her zaman ki gibi hastane odasındayım gene bi kriz geçirmiştim hapları kullanmaya geç kaldığım için ölümden dönmüştüm, elimin üstünde bir ağırlık elin sahibi ise abim büyük ihtimalle sabaha kadar benimle konuşmuştu ben duymasam bile, zaman zaman hastalığım için konuşuyordu her zamanda iyi olacaksın der dururdu annemde aynı şekilde, anneme baktığımda koltukta uyumuş abimde benim baş ucumda uyumuştu boğazımın kuruluğunu o an hissetmiştim etrafıma bakındım

"A-abi"

Abim uyanmıyordu kaç saat uykusuzlardı kim bilir Odanın kapısı açıldı benim yaşlarımda bir hemşire

"İyimisiniz Beray hanım"

Gözlerimle su dolu olan sürahiyi işaret ettim anlayıp bana hafiften su içirmişti

"İyi nefes alabiliyormusunuz"

Başımı salladım "Evet"

"Ben uyandığınızı doktora söyleyeyim"

Gülümsedi bende aynı şekilde karşılık verdim abim yavaştan uyanmaya başlamıştı hemen ardından gözleri beni buldu saçlarımı okşayarak

"Güzelim benim"

Diğer kolumdaki bir el hissettim bu kez kolun sahibi ise annem

"Baban arıyor konuşmak istermisin"

Gene baban demişti şu adama bi kere bile babalık yapmamıştı , ben babamı üç yıl önce kaybetmiştim ,babamda bende bulunan hastalık vardı zaten bende babamdan almıştım ya, annemde aklı sıra yeniden evlenerek bize baba eksikliği yaşatmıycağını sandığı üvey babamla evlenmişti

"Be-" ben konşucakken abim olaya dahil oldu

"Biz babamızı üç yıl önce toprağın altına verdik o senin babanız dediğin adam sadece senin kocan bizim hiç bir şeyimiz değil anla bunu artık"

"O sizin için her şeyi yapıyor"

Bu kez ben dahil oldum "öylemi o zaman söylesene dün akşam her şeyi yaptımı" annem anlamaz gözlerle bana bakıyordu Doktor girmişti içeriye

"Sakin daha yeni yoğun bakımdaydın biraz dikkat etseniz her neyse Berayda bulunan hastalık genetik bildiğiniz üzere sizden bazı bilgiler almam lazım,bu hastalık 1. derece yakınızda varmıydı"

"Babam" diyebildim sadece ,annem devam etti

"Babasında vardı onu üç yıl önce kaybettik hastalığı çok ilerlemişti"

"Peki, Beray hanım ilaçlarınız hep yanınızda olmalı dün akşam nasıl kriz geçirdiniz"

"Biliyorum zaten hep yanımdadır ama dün akşam abim ve annem evde değildi yardımcı Ayşe abla akşamları evde olmaz sadece üvey babam evdeydi bende yemek hazırlamak için kilere gidiyordum sonra nefes alamadığımı hissetim haplar yanımda yoktu üvey babam duysun diye kilerdeki tencere ile ses çıkardım,gelmedi bi süre sonra sesim çıkmadı daha sonrası yok" annemin ela gözleriyle buluştu gözlerim gözleri kızgın ifadeye bürünmüştü deminden beri çalan telefonunu açmış bağırıyordu

".." karşısındakini dinledi

"İYİ TABİ SEN NE YAPTIĞINI SANIYORSUN KIZIMI KAYBETSEYDİM NE OLURDU BİLİYORMUSUN"

....

"Berkan senin ne kadar oğlunsa oda senin kızın"

Telefonu kapatıp odadan çıktı kardeşim Berkan ile Annemiz birdi fakat babamız farklıydı tek annemizle babamız bir olan abim Berkaydı doktorda taburcu olabiliceğimizi söyleyip çıkmıştı. Evin önüne gelmiştik içeride sessizlik hakimdi zile bastım açan Ayşe abla olmuştu içeri girmeden

"Annem ile Fuat abi kavga ettiler mi"

"Beray kızım annen eve gelmedi"

Annemin şuan gideceği tek bir yer vardı oda babamın yanı abime baktım beni anlamıştı ,onlarcasına başını salladı arabaya doğru hızla koştum abimin sesi yükseldi arkadan

"Koşma!"

Arabaya gelmiştim bile öne bindim topidoyu açtım içinde haplarım vardı hemen cebime attım abimde binmişti babamın yanına gidiyorduk, Mezarlığa geldiğimizda mezarın başında ayakta duran annemin sesini duydum

"Özür dilerim Ali hem Emirle evlendiğim hem de berayı koruyamadığım iç.."

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu her iç çektiğinde içim gidiyordu onun bi suçu yoktu abime baktım ardımdan annemin oturduğu yerin yanına oturdum

"Baba asıl ben özür dilerim annemi üzdüğüm için"

Annemin bakışları bana döndü gözleri kıpkırmızı olmuştu bana sarıldı bende karşık verdim abimde katılmıştı benim dünyam buydu işte annem,abim,babam,Berkan

Yarım kalmıştık biz birleşmeye çalışıyorduk o kadar kolay olmayacaktı