BİRKAÇ YIL SONRA

Maya, elinde eski fotoğraf kutusu ile pencerenin önüne oturdu. Güneş ışınları, fotoğrafların üzerinde dans ederken, o da çocukluğundan beri biriktirdiği anılara doğru bir yolculuğa çıktı. Özellikle babasının gönderdiği fotoğraflar, onun için ayrı bir öneme sahipti. Meksika'daki mağaradaki fotoğraf, Maya'nın yüzünde kocaman bir gülümseme oluşturdu. Babasının arkasındaki duvarda, yıllar önce ona hediye ettiği mavi boya ile yazdığı "BRENDON ARTMAN BURAYDI" yazısı, sanki ona özel bir mesaj gibiydi. Babası, her gittiği yerde bu mavi boya ile aynı sözcüğü yazıyor ve bu sayede Maya, sanki babası her zaman yanındaymış gibi hissediyordu. Hatırlıyordu, küçükken babasına sormuştu: "Baba, neden her gittiğin yere mavi boya ile 'BURADAYDIM' yazıyorsun?"

Babası gülümseyerek, "Çünkü prensesim, nereye gidersem gideyim, sen hep benimle oluyorsun. Bu sayede senin de orada olduğunu hissediyorum." demişti.

Maya, babasının bu sözlerini unutamıyordu. Belki de babası, onu gezilere götürememekten dolayı üzülüyordu ve bu şekilde vicdanını rahatlatmaya çalışıyordu. Ama Maya hiç üzülmüyordu. Çünkü babasının kalbinde her zaman özel bir yeri olduğunu biliyordu. Büyüdüğünde o da babası gibi dünyayı gezecek ve gittiği her yerde mavi boya ile bir şeyler yazacaktı. Belki de babasının adını, belki de kendi adını, ya da belki de onların ortak bir hayali olan bir sözcüğü... Önemli olan, bu sayede babasına olan sevgisini ve minnettarlığını göstermekti.