Toplumumuzun en büyük sorunlarından biri bencillik ve üzüntünün normal olduğu düşüncesini fazlasıyla benimsemiş olması. Aslında bir insanı mutlu etmek çok basit, bir kaç güzel söz, bir yardım eli, bir dostça tebessüm bile karşındakinin mutlu olması için yeterli. Eğer gerçekten birini mutlu etmek istiyorsan bunu çoktan fark etmişsindir. Ama karşındakinin ne hissettiği umurunda değilse, mutlu etmenin ne kadar kolay bir şey olduğunu bilmiyorsundur. Yapılan iyilik karşılık beklemeden yapılmalı ama insan bir karşılık istemese de ihtiyacı olduğunda o kişi yanında olmayınca üzülüyor. Herkes fark etmese de birilerinden beklentileri var ve biz bunu o kişiye ihtiyacımız olduğunda yanımızda olmadığı zaman anlıyoruz. Tıpkı bizim başkalarından beklentilerimiz olduğu gibi başkalarının da bizden beklentileri var. Bize ihtiyacı olan insanlara sırtımızı dönmemeli, onları görmemek için gözlerimizi kapatmamalıyız. Eğer birilerine yardım edebilme imkanımız varsa bunun sonucu kendimize ve başkalarına bir zararı olmayacaksa yapmalıyız. Mutsuzluk bulaşıcı bir hastalıktır gibidir, başladığı yerden en uzak noktalara hızla yayılır. Bu hastalık sadece mutsuzluk için geçerli değil, mutlulukta bir hastalık gibi başladığı yerden en uzak noktalara kadar hızla yayılır. Bu mutluluk hastalığını yaymak için çevremizde mutlu edebildiğimiz her canlıyı mutlu etmemiz yeterli. Zaten mutsuzluk hastalığı olması gerekenden çok daha fazla her yerde var.