Dünya, devasa bir sahne gibidir. Bu sahnede oynanan her oyun, iz bırakır. Kahramanlıklar, ihanetler, sevinçler, acılar... Hepsi, sahnenin tozlu perdelerine işlenir. Zaman, bu perdeleri aralayıp gizlenenleri gün yüzüne çıkarır. Ne kadar derinlere gömersek gömelim, hakikat bir gün mutlaka su yüzüne çıkar. Tıpkı bir tohumun toprağa düşmesi gibi, her eylem, her düşünce, bir gün filizlenir. İyi ki de öyle; çünkü bu sayede öğreniriz, gelişir, insanlığın ortak hafızasına katkı sunarız. Acı, mutluluk, nefret, sevgi... Bu duygular, insanın ayrılmaz parçalarıdır. Onları yok sayamayız, saklayamayız. Tıpkı doğanın döngüsü gibi, bu duygular da sürekli bir değişim halindedir. Bir gün mutluluk, bir gün acı... Ancak önemli olan, bu duyguların bizi şekillendirmesine izin vermektir. Acılardan ders çıkarıp güçlenmek, mutlulukları paylaşarak dünyayı güzelleştirmek... İşte insan olmanın anlamı budur. Su, dağları aşar, kayaları deler. İnsan iradesi de aynı şekilde, her engeli aşar. Unutmayalım ki, her şey bir döngü içindedir. Tohum toprağa düşer, büyür, meyve verir, ölür ve yeniden toprağa karışır. İnsan hayatı da böyledir. Doğum, yaşam, ölüm... Bu döngü içinde, önemli olan yaptığımız işler, bıraktığımız izlerdir. İyi işler yaparak, güzel izler bırakarak ölümsüzleşebiliriz.