Hepimiz aynı coğrafyada, aynı toplumda, benzer deneyimlerle yoğruluyoruz. Aynı dersleri alıyor, aynı işlerde çalışıyoruz. Fakat bu ortak paydada buluşmamıza rağmen, her birimiz eşsiz bir dünyanın kapılarını aralıyoruz. Sanki görünmez birer kutu içerisindeyiz, her birimizin algıları, duyguları ve bakış açıları bu kutunun duvarlarını oluşturuyor. Bazılarımız bu kutunun sınırlarını zorlamadan, hayatı seyirciden izlemeyi tercih ediyor. Zorluklar karşısında pes edip, iplerini başkalarına teslim ediyorlar. Kukla gibi yönlendiriliyorlar, kendi kaderlerini çizmekten aciz kalıyorlar. Ancak bazı ruhlar da var ki, zorluklar karşısında daha da güçleniyor. Her düşüşte, her yara izinde daha da hırslanıyorlar. Pes etmeyi reddediyorlar, hayallerini kovalamak için her şeyi göze alıyorlar. Bu iki zıt ruh, aynı ortamda, aynı koşullarda yeşeriyor. Belki de bu durumun "normali" bu. Bizler, tıpkı seri üretim ürünler gibi aynı kalıplara dökülmüş değiliz. Her beynimiz farklı bir evrenin haritasını çiziyor. Farklı görüyor, farklı duyuyor, farklı algılıyor. Aynı deneyimleri paylaşsak bile, her birimiz bu deneyimleri bambaşka yorumluyor, bambaşka anlamlar çıkarıyoruz.