Güven kazanılması zor, kaybedilmesi kolay, tekrar kazanılması neredeyse imkânsız bir şey. Her insanı sevebiliriz ama herkese güvenemeyiz.Her zaman içimizde bir şüphe bir kuşku olur, genellikle şüphe ettiğimiz gibi olur, bu da güveni daha da zor kazanılan bir şey yapar. Aslında genellikle sevdiklerimizden şüpheleniriz.Acaba güvenebilir miyim? Her zaman yanımda olur mu? diye. Çünkü genelde herkes kendi çıkarlarına göre hareket eder. "Senin istediklerinde başkalarının çıkarına uyan bir şey yoksa neden yanında olsun?" Güven bu soru yüzünden devam ettirilmesi zor bir şey.Aslında hayat bize küçükken okulda anlatılan 1 elma 1 elma daha 2 elma eder hesabı kadar basit, her şeyi zorlaştırmak gibi bir huyumuz var.Kimseyi üzmek, yalan söylemek, ya da hayal kırıklığına uğratmak gibi bir zorunluluğumuz yok, yaşadığımız hayal kırıklıkları bizi değiştiriyor.Başta gün ışığında, korkmadan mutlu bir şekilde gezip dolanırken yaşadıklarımız, ışıktan korkmaya başlamamıza neden oluyor.Yavaş yavaş gün ışığında eskisi kadar keyifle gezmelerimizi azaltıyoruz.Hayal kırıkları arttıkça, kendi mağaramıza çekiliyoruz ve gün ışığının yansımasını sadece mağaraya giren ışık kadar görüyoruz. Oysa ki dışarıda, mükemmel bir ışık kaynağı var.Biz de kendimizi mağaramıza kapatıp, güvenli alanımızdan gün ışığını izliyoruz, işte hayal kırıklıklarının bize yaptığı tam olarak bu, önümüzde kocaman bir hayat var ama bazen hayal kırıklıkları bizi o kadar yıpratıyor o kadar yoruyor ki tekrar aynı şeyleri yaşamamak için kendimizi mağaramıza hapsediyoruz.