Mutluluk ve mutsuzluk gece ve gündüz gibi, biri olmadan diğeri de olmuyor ama ikisi beraber de olmuyor. İkisi de zıt duygular, biri üzüyor diğeri sevindiriyor. Mutlu olmak için önce mutsuzluğu yaşamamız gerekiyor, mutsuzluk içinse önce mutluluğu tatmamız gerekiyor. Herkes mutluluk ister ama sadece birini seçme şansımız yok, aslında mutluluğu isterken mutsuzluğu da davet ediyoruz. Önce gelip sana hayatın nasıl berbat olacağını hiç üşenmeden yaşatarak gösteriyor sonra arkasından mutluluk geliyor ve sana hayatın ne kadar mükemmel bir şey olduğunu gösteriyor. Eğer kötü şeyleri yaşamamış olsaydık iyi şeylerin değerini anlamazdık. Ben hiç susuz kalmadım, su benim için çok basit bir şey. Çölde yaşayan bir insanla bu konuda empati kuramam, su onun için değerli olmalı çünkü her istediğinde bulamıyor. O değerin boyutunu tahmin edemem çünkü bu yaşamadığım bir şey. Her şey öyle, başkaları için önemli olan şeyler, bizim için önemsiz sıradan ise biz onun yokluğunu yaşamadığımız içindir. Bizim için önemli olan bir şey, başkaları için önemsizse, bu onların eksikliğini yaşamadığını gösterir. İyi bir şeyin değerini anlamak için önce kötüsünü yaşamak gerekmesi hem saçma hem de mantıklı.