Dünya, adeta bir orkestra gibi durmaksızın çalan, birbirini boğan seslerle dolu. Trafik gürültüsü, insanların bağırış çağırışları, rüzgarın uğultusu... Bu karmaşanın içinde kendi sesimi duymakta zorlanıyorum. İçimdeki fısıltılar, dışarıdaki gürültüye karışıp kayboluyor. İstediğim tek şey, tüm bu karmaşadan uzaklaşıp derin bir nefes almak, sadece kendimi dinlemek. İstemediğim halde uymak zorunda kaldığım kuralları benimsemek zorunda kalıyorum. Toplumun belirlediği kalıplara sıkışmış, kendiliğimden uzaklaşmış gibi hissediyorum. Başkalarının beklentilerine göre şekillenen bir hayat sürmek yerine, kendi kararlarımı kendim almak istiyorum. Sanki ipleri başkasının elinde olan bir kukla gibi hissediyorum. İstediğim şeyle yaptığım şeyler arasında büyük bir çelişki var. Bu durum bende derin bir yalnızlık duygusu yaratıyor. Kendimi ifade edemediğim, kendimi olduğum gibi kabul ettiremediğim bir dünyada yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Bu duygu, içinde bulunduğum durumun ne kadar yanlış olduğunu bir kez daha ortaya koyuyor. Değişmek istiyorum ama bu değişim, başkalarının belirlediği kalıplara uymak değil, kendimi keşfetmek ve özgürleştirmek üzerine olmalı. Kendi sesimi duymak, kendi kararlarımı almak ve kendi hayatımı yaşamak istiyorum. Bu dünyada fabrikadan çıkmış numaralandırılmış bir makine değil, kendim olmak istiyorum.