Vicdan unutulmuş bir anı ya da masal olmuş,çıkarlarsa günümüzün modası olmuş,herkes bunu uyguluyor. Elimizdekini paylaşmamak, fazla geleni saklamak, her şeyin daha fazlasını istemek, önceliğimiz kendimizi düşünmekken ikinci sıraya yine kendimizi düşünmeyi eklemek, önümüzde acı çeken insanları umursamamak, yardıma ihtiyacı olana yardım için para verip her şeyin çözüldüğünü düşünüp gitmek, vicdan rahatlığı için yeterli. Sonrasının bir önemi yok. Ama konu çıkarlarsa geçmişi, günümüzü, geleceği her şeyi ayrıntıyla planlanır. Unutulan masal yüzünden acı çekenlerle aradaki perde her zaman daha da kalınlaşıyor. Vicdan neden kendini hatırlatmaz? "Ben burdayım bunu yap" demez? Acı çeken acıyı en iyi bilenken, neden acıya engel olmaz? Daha çok acı çektirir? Çıkar neden hiç dinlenmez? Sırasını başkalarına vermez? İnsan neden bu ikisini dengede tutamaz? Hem vicdanı hem de çıkarları bir arada götüremez mi? Çıkar ne zaman biter? En fazla ne kadar ilerleyebilir? Sonu nerede bitiyor?