"Bir gün yalan söyleyeceksen eğer, bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın." Bu satırlar, insanın iç dünyasının en karanlık köşelerine bir fener tutar gibi. Yalan, sadece söylenilen bir kelime değildir; o, bir güvenin sarsılması, bir ilişkinin zedelenmesi, bir yüreğin kırılmasıdır. Bazen gerçekler o kadar acımasızdır ki, insan kendini onlardan korumak için yalanın kollarına atar. Gerçeği kabul etmek, bazen varoluşsal bir çöküşe davetiye çıkarmak gibidir. İnsan, kendini kaybetmekten, yalnız kalmaktan, umutsuzluğa kapılmaktan o kadar korkar ki, yalanın sunduğu geçici huzura sığınır. Ancak unutmayalım ki, yalanlar örümcek ağları gibidir; ne kadar ince ve narin görünseler de, sonunda insanı kendi içinde hapsederler. Yalan söyleyen kişi, zamanla gerçek ile kurduğu bağı koparır ve kimliğine yabancılaşır. Yalan dinleyen kişi ise, güven duygusunu yitirir ve dünyaya karşı bir mesafe duyar. Can Yücel'in dizeleri, bu çelişkili durumu çok güzel özetliyor. Bir yandan yalan söylemenin kaçınılmazlığına işaret ederken, diğer yandan da yalanın yarattığı yıkıcı güce dikkat çekiyor. İnsan, hem yalan söylemeye hem de yalan dinlemeye mahkûm gibi görünse de, aslında her zaman doğruyu seçme özgürlüğüne sahiptir.