Kaçıyoruz. Kendimizden, evimizden, çevremizden, yaşadığımız yerden, insanlardan, geçmişimizden, geleceğimizden, duygularımızdan... Her şeyden kaçıyoruz ya da kaçtığımızı düşünüyoruz. Aslında kaçamıyoruz, maalesef her şey kaçtığımız yere bizimle geliyor. Hem güzellikler hem de çirkinlikler peşimizi bırakmaz, ne kadar koşarsak koşalım, nereye gidersek gidelim, her zaman bizimle gelir. Yüzleşmek ve kabullenmek bizi kurtuluş yoluna çıkarır. Gerçekler acı verse de kabul etmeden kurtulamayız. Saklanmak sorunu çözmez, ondan kaçmak bizi daha da yorar. Sorunlarla yüzleşmeden onları çözemeyiz, onlarla yüzleşerek kendimizi özgürleştirebiliriz. Sorunlarımızla yüzleşmeyi erteledikçe kendimizi bir fanusa hapsetmeye başlıyoruz. Başta içeride hava bol olduğu için sorun yok deyip kendimizi geçiştiriyoruz. Zaman geçtikçe ve sorunlarımız arttıkça fanusta ki hava azalıyor ve o tanıdık duygu başlıyor. Sanki bir şey boğazımızı sıkıyor ve nefes almakta zorlanıyoruz, zaman geçtikçe içeride oksijen azaldıkça artık eskisi kadar güçlü hissetmiyoruz. Sorunlarımızla yüzleştikten sonra fanus yok oluyor ve ciğerlerimize bolca hava giriyor, o nefes alamama hissi kayboluyor, kendimizi eskisi kadar güçlü hissediyoruz. Nefes alabildikten sonra ne kadar havasız kaldığımızı anlıyoruz, keşke daha önceden yapsaydım diyoruz.