Zaman, tıpkı bir kum saati gibi yavaşça akıp giderken, içindeki kum taneleri gibi biz de şekil değiştiriyoruz. Çocukluğumuzun masumiyeti, gençliğimizin coşkusu, yetişkinliğimizin sorumlulukları... Her biri, zamanın elinde eriyen ve unutulmaya yüz tutan anılar. Bir zamanlar en yakınımızda hissettiğimiz insanlar, şimdi hayatımızın bir köşesinde silik hatıralar olarak yer alıyor. Değişimin kaçınılmazlığı karşısında bazen çaresiz hissederiz kendimizi. Keşke zamanı durdurabilsek, o güzel anları tekrar yaşayabilsek diye içimizde bir özlem büyür. Ancak zamanın okunu geri döndürmek mümkün değildir. Belki de asıl önemli olan, geçmişe takılıp kalmak yerine, değişimi kucaklamak ve geleceğe umutla bakmaktır. Zaman, acımasız bir öğretmen gibidir. Bize hayatın değerini, ilişkilerin kırılganlığını ve hiçbir şeyin sonsuza dek aynı kalamayacağını öğretir. Her kayıp, başlangıç için bir fırsattır. Değişim, hayatın doğal bir parçasıdır ve bizler de bu akışa ayak uydurmak zorundayız. Belki de en güzel anılar, değil yaşanmış olanlar, yaşanmış ve unutulmuş olanlardır. Çünkü unutmak, aslında bir nevi ölümsüzleştirmektir. Unuttuğumuz anılar, kalbimizde bir iz olarak kalır ve bizi biz yapan her şeyi oluşturur.