Rüya , sabahın erken saatlerinde gözlerini açtığında, bir önceki gün yaşadığı duygular hâlâ taptazeydi. Kalbinde sıkışıp kalan öfke, yataktan kalkarken içini kemiriyordu. Daha fazla sessiz kalamayacağını, bu haksızlığı görmezden gelemeyeceğini biliyordu. Babasıyla yüzleşmek zorundaydı.

Aşağıya, yemek odasına doğru adım atarken ayakları giderek ağırlaştı, ama kararından dönmeyecekti. Kapıyı açtığında babası kahvesini yudumluyor, masada gazetesine göz gezdiriyordu. Yüzünde her zamanki soğukkanlı ve sakin ifade vardı. Bu görüntü Rüya’nın öfkesini daha da alevlendirdi.

"Baba," dedi Rüya, sesi alışılmadık bir sertlikle yankılandı. "Seninle konuşmamız gerek."

Babası kafasını kaldırıp şaşkınlıkla ona baktı. "Rüya, hayırdır? Bir sorun mu var?" dedi, sanki hiçbir şey olmamış gibi. Bu tavır, Rüya'nın içindeki gerginliği daha da artırdı.

"Bir sorun mu var?" diye tekrarladı Rüya, sesi titriyordu. "Evet, bir sorun var. Dün seni ve Defne’yi duydum. Şirketi ona bırakmayı planlıyormuşsun.”

Babası aniden gerildi, yüzündeki sakin ifade kayboldu. "Bu, henüz seni ilgilendiren bir mesele değil."diye sordu, sesi ciddileşmişti.

“Seni ilgilendiren bir mesele değil mi?" Rüya’nın sesindeki öfke artık saklanamıyordu. "Bu nasıl beni ilgilendirmeyen bir mesele olabilir? Ben de senin kızınım, ben de bu ailedenim! Şirketle ilgili hiçbir şeyin bana sorulmayacak kadar önemsiz olduğumu mu düşünüyorsun?"

Babası derin bir nefes aldı, sanki sakin kalmaya çalışıyormuş gibi. “Rüya, sakin ol. Şirketin yönetimi ciddi bir sorumluluk gerektirir. Defne yıllardır bu iş için çalışıyor, eğitimini aldı. Bu seninle ilgili bir şey değil, bu tamamen onun hazır olmasıyla ilgili."

"Onun hazır olmasıyla mı?" Rüya’nın gözleri öfkeden dolmuştu. "Peki ya ben? Beni hiç düşündün mü? Hiç bana fırsat verdin mi? Yoksa baştan kararını verdin mi? Ablam her zaman senin gözünde mükemmel oldu. Beni ne zaman fark etmeyi düşündün?"

"Rüya, böyle konuşmanın bir anlamı yok." Babası sesini yükseltmişti. "Defne bu işi hak ediyor. Sen farklı bir yol seçebilirsin, belki başka bir alanda başarılı olabilirsin."

Rüya adeta öfkeyle patladı. "Farklı bir yol mu? Beni bir kenara atıp, ablamı baş tacı etmen çok kolay, değil mi? Hep onun gölgesinde yaşamaktan yoruldum, baba! Hep Defne’nin başarısı, Defne’nin zekâsı, Defne’nin yeteneği! Ben de bir şeyler başarabilirim ama sen bana asla şans vermedin!"

Babası derin bir nefes aldı, gözlerinde sabırsızlık belirmişti. "Rüya, bu konuya böyle duygusal yaklaşman yanlış. Hayat böyle ilerlemiyor. Defne’nin sorumlulukları seninkilerden farklı. Onun üzerine düşen görevler var ve bu işi kaldırabilecek kişi o."

Rüya’nın sesi kırılmıştı, ama öfkesi dinmemişti. "Hayatın adil olmadığını ben de biliyorum, baba. Ama bu kararın sadece mantıkla ilgili olmadığını da biliyorum. Sen beni asla ablamla aynı gözle görmedin. Ne yaparsam yapayım, hep bir adım geride kaldım."

Babası ayağa kalktı, kaşlarını çatmıştı. "Rüya, bu şekilde konuşmaya devam edeceksen, bu konuyu kapatmak zorundayız. Seninle bu konuda tartışmak istemiyorum."

Rüya da ayağa kalktı, yüzünde öfke dolu bir kararlılık vardı. "Tabii ki tartışmak istemezsin, çünkü beni dinlemek istemiyorsun! Asla dinlemedin. Hep senin kararların, senin doğruların. Ama artık yeter! Ben de varım, ve beni daha fazla görmezden gelemezsin."

Babası sert bir bakışla Rüya’nın gözlerinin içine baktı. "Rüya, haddini aşıyorsun. Bu mesele senin anladığından daha karmaşık."

Rüya, babasının bu tavrı karşısında daha fazla dayanamadı. Gözyaşları yanaklarına süzülmeye başladı ama sesindeki kararlılık dinmemişti. "Hayır, ben gayet iyi anlıyorum. Ablamın her zaman favori olduğunu, senin gözünde benim hiçbir zaman yeterince iyi olmadığımı anlıyorum. Benim hissettiklerim senin umurunda bile değil!"

Babası, bir an için söyleyecek bir şey bulamadı. Rüya, gözyaşlarını sildi ve derin bir nefes aldı. İçinde kopan fırtına sonunda onu yormuştu. Artık daha fazla konuşacak gücü kalmamıştı. "Beni ciddiye almadığını biliyorum. Ama bir gün, sana kendimi kanıtlayacağım. Sadece bunun ne kadar acı verdiğini bil diye söyledim."

Rüya, babasına son bir kez baktı ve hızla odadan çıktı. Babası ardında sessizce kalmıştı, ama o konuşmanın Rüya'nın içinde bıraktığı yara, derinleşmişti. Artık bir geri dönüş yoktu. babasıyla ipleri koparmıştı ve bundan sonra kendi yolunu bulmak zorundaydı. Ne olursa olsun, artık kendini göstermeye ve kendi hayatını kurmaya kararlıydı. Tek sorun bunu nasıl yapacağını bilmiyordu.

hikayemiz yeni olduğu için lütfen yorum yapmayı unutmayın. oy vermeyi lütfen seviliyorsunuz kuşlar 😘😘