-Haaakaaannn.

-Abicim, benden uzak dur. Bu bakışı, konuşmayı çok iyi bilirim. Başın derde girdiğinde, çözüm olarak hiçbir şey bulamadığında ve son çare öldürmek olmadığında böyle yapıyorsun. Kısaca kardeşine bir şey söyleyeceksin ama çok zor.

* * *

-... 

-Hakan bir şey söylesene.

-Taha, ben bir seferlik pas geçsem?

-Hakan, hadi ya. Bak tek yardım edebilecek sensin çünkü annem ve babam... Bunu ona bir kez daha hatırlatırsam. Bu sefer ne olacak?

-Taha, önce hastaneden çıkmasını mı beklesen?

-Tamam, sen de haklısın. Herşey ağır geliyor olsa gerek. Neyse ona da verilmesi gereken raporlar vardı, onları verirken annemleri anlatırız.

-Tamam. Bu arada kendisi kalede geziyor.

-Aferin, lan.

-Tabi, Taha. Sonuçta Buse istedi.

-Lafımı geri aldım. Git de gezintisi uzamadan bir hazırlık yap. Sonuçta bazı şeyler uzatılmamalıdır değil mi?

-O iş bende.

O Sırada Buse

-Abim bir gitti, gelmek bilmedi.

Bir an kapı çaldı. Abimin kapı çalma alışkanlığı hiç olmadığı için abim değildi. Hakan desem ondan istediklerimi yapmadan asla yanıma gelmez ve yeni çıkmıştı. O zaman bu kim? Abim, benim için silahta bırakmadı. Adım sesleri normal. Kim ya bu!

Ben hazırlanamazken ve sinir olmuşken içeriye hemşire girdi. O kadar çok sinirim bozuldu ki hemşireye patladım.

-Sen mal mısın? Gerizekalı, aptal. Kapıyı çaldın, sana gir dedim mi? Bir insan girerken kim olduğunu hiç mi söylemez?

-Özür dilerim Buse Hanım. Bir daha böyle bir hata da bulunmayacağım.

Karşımdaki kız, tir tir titriyordu. Ben de biraz daha sakinleşmeye çalıştım.

-Tamam, sıkıntı yok. Ne için geldin? Daha yeni kollarımı delik deşik etmedin mi? Daha hangi test için ne istiyorsun? Kansa ben de kan kalmadı, sayenizde kan kaybından öleceğim.

-Sadece sağlık durumunuzdan bahsedecektim.

-Daha önce bana bakan hemşire açıklamıştı. Bir sıkıntı mı var?

-Hafıza kaybınızdan bahsetti mi? Ben, o zaman yanlış odaya gelmiş olmalıyım.

-Ne diyorsun sen ya! Ben her şeyi hatırlıyor- bu yıl hangi yıl!

-2024.

-B-ben 14 yaşındaydım.

-Siz şuan 17 yaşındasınız ve 3 yıllık hafızanızı kaybettiniz.

-Ben- dur, bir saniye. Annem ve babam. HAYIRR. HAYIRR.

- Doktor Ekrem Yakut Kırmızı Alana 206 Numaralı odaya bekleniyorsunuz.

( Hastane ile ilgili çok bilgim yok . Yanlış bilgiyse söyleyin, düzelteyim. )

Yanımdaki kadın anons geçerken abimler içeriye hışımla girdi. Ben ise nefes alamıyordum. Her gözümü kırptığımda aklıma annemin arkama dönmem gerektiğini, bakmamam gerektiğini söyleyişi geliyor. Babamın kendini bize siper edip, çatışmaya bile giremeden ölmesi. Başım ağrıyor hem de çok. AAAAAA, LANET OLSUN.

-Abicim, burdayım. Yanında.

-Anneeee.

-Buse' ye bir şey mi söylediniz? Neden böyle oldu?

-Hakan Bey, ben sadece hafıza ka-

-Ne! Ben sana abisi olarak bir şey söyledim mi? Ah, lanet olsun. Seni yalnız bırakmamalıydım.

-Babaa. Lütfen gitme nolursun! Annee. Beni yalnız bırakmayın. Lütfennnn.

-Abicim, bak ben buradayım. Yalnız değilsin.

-Ben de yanındayım Buse. Gel hadi, kalk daha fazla hırpalama kendini. Hakan & Buse Günü yapalım. Abini kıskandıralım yine.

-Abi, Hakan... Çok karanlık.

-Noluyor? Doktor cevap ver!

-Sizin konuşmanız yani bir nevi oyalamanız sayesinde ona sakinleştirici iğne yaptım. Bu yüzden uyuya kaldı.

Yazdığım bu hikayeyi okuduğunuz için teşekkür ederim.