Zamanın Varisi : Part 4

Alex, karşısındaki manzaraya daha fazla dayanamadı. İçindeki öfke, bir volkan gibi patlamaya hazırdı. Hızla yere eğildi, elini sert zemine sürterek destek aldı ve Logan'ın üzerine atıldı. Ayak bileğine bağladığı bıçağı tek hamlede çekti ve tereddütsüz düşmanının kalbine sapladı. Ancak Logan yere düşerken vücudu bir anda toz zerreciklerine dönüşmeye başlamıştı. Bu doğaüstü durum Alex'in zihnini alt üst etti. Ama asıl tuhaf olan, Logan'ın kahkahalarının hala yankılanıyor olmasıydı.

Etraf bir anda Logan'ın sayısız siluetiyle doldu. Görüntüler hızla çoğalıyor, her biri başka bir köşede beliriyordu. Şimdi gülmüyorlardı, fakat içlerinden biri coşkulu bir sesle bağırdı:
"Şaşkınlığını görüyorum, Alex. Beni yalnızca yıldırımları kontrol eden bir ihtiyar sanıyordun, değil mi? Yıldırım olayı sadece bir manipülasyondan ibaretti."

Siluetlerin her biri aynı anda bileklerini kaldırdı ve koluna bağlı küçük bir cihazı yere bıraktı. Cihazlar birer birer yere düştüğünde küçük yıldırımlar çarptırıp toz olurken, yerde yalnızca biri sağlam kalmayı başardı.

Alex, sağ kalan cihazın tam üstünde duran Logan'a hiç beklemeden saldırıya geçti. Bıçak bu sefer boğazına saplandı. Ama yine aynı şey oluyordu Ölen Logan Toz haline gelirken etrafta ki Logan'lar hala yerinde durmaktaydı.

Öfkesi giderek artan Alex, önüne gelen her Logan'ı kesmeye başladı. Bıçağını her salladığı anda bu durumdan kurtulmak için bir yol düşünüyordu. Daha önce de kendisi benzer bir numara yapmıştı; zamansal yetenekleriyle kendi ışık yansımasını kullanarak illüzyonlar yaratmıştı. Ama bu... bu farklıydı. Karşısındaki adam sanki kendi varlığını kopyalıyordu. Bu seviyede bir yetenek, Alex'in hayal gücünü bile aşıyordu.

Sonunda sabrı taşarak avazı çıktığı kadar bağırdı:
"Ne kadar çabalarsan çabala Logan! Tüm önlemlerimi çoktan aldım. Hainliğini herkese duyurmak için kanıtları her yere, her zamana bıraktım. Artık herkes kim olduğunu biliyor!"

Siluetler yavaşça birbirine yaklaşmaya başladı. Kalan Logan'lar birleşerek tek bir beden halini alırken zamanın büküldüğünü andıran bir görüntü oluştu. Logan, birleşme tamamlandığında sakin ama tehditkar bir ses tonuyla konuştu:

"Çabanı takdir ediyorum." dedi Logan, soğukkanlı bir şekilde. "Her kestiğin varyasyonumla aslında saatlerce süren bir dövüş yaptın. 46 farklı zamanda beni öldürdün. Bıçağın bu yüzden beni kesmeyi başarıyordu. Tabii, bunları hiç fark etmedin bile."

Alex bir anda duraksadı. Nefes nefese, gözlerini karşısındaki adama dikti. "Neden bahsediyorsun sen?"

Logan, bir adım daha yaklaşıp sessizce konuşmaya devam etti. "Hala anlamıyor musun? Neden bunca zamandır bir kez bile zamanı değiştiremedin? Neden benim hakkımda gerçekleri içeren binlerce kanıt sakladığın halde zaman hala aynı kalmaya devam ediyor? Neden şu anda sana kimse yardıma gelmiyor?"

Alex'in içindeki öfke bir kez daha patlamak üzereydi. Gözleri parladı ve bağırarak, "Geleceği bilemezsin! Başarıp başaramadığımı asla bilemezsin! Bugün seni burada öldüreceğim ve herkesi kurtaracağım, Logan!"

Bıçağını tekrar eline alıp hızla hamle yapacağı sırada, Logan'ın sesi onu bir kez daha durdurdu. "En büyük kozun, babana tüm olayların başında bildiklerini gizlice iletmekti, değil mi?"

Alex, Logan'a şaşkınlıkla bakarken, içindeki korku dalgaları büyüdü.

Logan gülümsedi, alaycı bir tonla devam etti. "Kai'nin Jessy'i sakladığı şatoya gitmeden önce bana haber vermeden hislerini kontrol etmeyi başarıp geleceğe gittin. Andrew'le konuşup tüm şüphelerini ona anlattın, aklından geçen her şeyi, gördüklerini... Hepsini ona söyledin."

Alex'in vücudu bir an için donakaldı, ama bu kez gözlerinde tamamen farklı bir korku vardı. "Bunu nereden biliyorsun?"

Logan duraksadı, bir adım daha atıp, sessizce ekledi: "Dur bakalım, evlat. Henüz en önemli noktayı söylemedim. Yaptıklarını düşün... Babanla gelecekten birlikte yaşadığınız eve döndüğünüzde, sana neden hiçbir şey demedi? Neden sana bir şey anlatmadı?"

Alex'in içindeki tüm duvarlar çöküyordu. Kendini kontrol etmekte zorlanarak, "Eğer ona bir şey yaptıysan, Logan..." dedi.

Alex'in gizli planları, her bir hamlesi şimdi açıklığa kavuşuyordu. Bir adım geri çekildi, gözleri Logan'ın her hareketine kitlenmişti. "Nasıl... nasıl olur da bu adam her lanet duruma parmağını atabiliyor? Nasıl olurda gelecekte ona anlatmadığım her ayrıntıyı şimdiden biliyor?" diye içinden düşünüyordu.

Alex, derin bir nefes alıp kendini sakinleştirerek bıçağına gücünü yönlendirdi. Bıçak, kıvrımlı bir şekilde havaya yükseldi ve hızla Logan'ın üzerine doğru yöneldi. Logan, hareketlenip bıçaktan kaçmaya çalıştı ama bıçak, onun her hareketini adeta önceden biliyorcasına takibe koyuldu. Hızla, ama kararlı bir şekilde Logan'ı buldu ve boğazına saplandı.

Büyük adam, önce bir an için sarsıldı ve ardından yere devrildi. Boğazından süzülen kan, her şeyin son bulduğunu işaret ediyordu. Alex doğru hedefi bulmuştu, ama çevresindeki dünya hâlâ sabit değildi. Bir anda her şey değişiyordu.

Logan'ın cansız bedeninin yanına gelirken, etrafındaki ortamın kararmaya başladığını fark etti. Karanlık, her şeyi yutuyordu. Aniden, kendini demin geldiği platformda buldu. Yükselmeye başlayan platformun etrafı değişiyor, yapay bir doğa ortamına dönüşüyordu. Ağaçlar, gökyüzü, her şey yeniden gözünün önüne geliyordu.

Platform durduğunda arkası dönük düşmanının yine aynı şekilde etrafı izlediğini gördü.

Alex, gördüklerinin bir illüzyon olduğunu düşünmek istiyordu ama bu gerçekti. "Bu... imkansız..." dedi, sesindeki titreme kararsızlığını yansıtıyordu.

Logan, tekrar kendisini Alex'e döndürdü ve bir adım daha attı. "Tüm soruların cevabı belli değil mi?"

Elini yüzüne koyarak değişim geçirmeye başladı. Ak sakalları, renk değiştirip siyaha dönerken, iri vücut yapısı normal insan boyutlarına indirgeniyordu. Alex şaşkınlıkla bakarken, Logan'ın dönüşümü tamamlandı.

Sonunda, üstüne siyah bir laboratuvar önlüğü giyerek gözlüğünü taktı. "İsmim Nathan Brown." dedi, soğukkanlı bir şekilde. "Ben gerçek Zamanın Varisiyim. Tabi sen beni Andrew Brown olarak biliyorsun, oğlum."