Grupta yapılan sohbetler arkadaş canlısıydı ve beni gerçek dünyanın kötülüklerinden ayırıyordu. Gruptakileri görünce etrafımdaki herkese onlarla yaptığım gibi şakalaşıyordum ve bu benim için yanlış alarmdı.

Etrafımdaki insanlar ile mizah anlayış seviyemiz aynı olmadığı için benim yaptığım şakalara onlar tip tip bakıyor, onların yaptığı ve komik zannettikleri elit şakalara ise ben tip tip bakıyordum. Ölüm ben şakanın elitini bu zengin bebelerinden duyuyorum ilk kez. Şakanın elitinide üretmiştiler.

Kafamı dağıtan düşüncelere dalarken kendime geldim. Ben en son ne yapıyordum? Ya da ne yapmıyordum? Yanlış hatırlamıyorsam siyamişkoya yemek vermiştim ve gruptan sohbet etmiştik. Peki ben şu an lavaboda ne yapıyordum?

“Kızım sen yine unuttun ha” diyerek kendime söylenmeye başladım. Unutkanlığım git gide artıyordu. Tamam ailemde genetikti bu unutma hastalığı ama bu kadar erken gelmesi hayattaki şansımın ekte olması şaka mıydı?

Telefonumu elime aldım ve Sara’ya yazdım.

Rana: pişt kücücük kız baksana

Rana:?

Rana: lan siz ilişkiyi ne ara ilerlettiniz de bana cevap vermiyorsun!

Rana: bana, bana, ciğerine!

Rana: ciğer kalmadı.

Rana: hıh

Rana: neyse size iyi GECELER 🫣😊