Kafamı tekrar telefondan kaldırdım. Etrafa bakınma şizofrenliğimi unutmaya çalışarak “Siyam!” Diye bağırdım. Bana doğru bakmaya bile tenezzül etmeyen kediye karşı kaşlarımı çattım. “Anne yanına çağırıyorsa yanına gelmelisin Siyam!” Diye mırıldandığımda “miyav!” Sesi duyuldu.

Demek bana nazlanıyordu?

Ben de birilerine nazlanmaya çok iyi bilirdim.

Evet hiç nazlanmamış olabilirim ama nasıl yapacağımı biliyorum en azından.

“Neyse diyelim! Ha? Şuradaki sucuk mu?” Diye yüksek sesle konuştuğumda ayağa kalktı. Etrafı tarayan gözleri masanın üzerindeki sucuk kokusunu almış olmalıydıki onun yanına doğru gitti.

“Seni gidiii seniiii yakaladım!” Diyerek onu kucağıma aldım. Bu durumdan hiç hoşnut olmuş gibi gözükmüyordu. Beni tırmalayıp boğmadığı sürece her türlü işkencesine dayanabilirdim.

Sonuçta o benim çocuğumdu.

Kimselere kaptırmamam altınla besleyip büyütmem lazımdı.

Bugün günlerden çarşambaydı, bu yüzden çarşafları tüm mahalle asmıştı mahallenin ortasına. Gerçi şaşırmamak gerekirdi bu tür durumlara. Gerçi ben alışkındım...