31| Yıldızlar kadar uzak…

Kader bizi neden kenetlerki?

"saçma sapan konuşma." Dedim önüme doğru ilerlemeye devam ederek. "Saçma mı?" Evet bu saçma konuşmalar kalbimi attırdığı için saçma. "Evet."

"Rana, sana saçma gelebilir ama saçma gelmiyor. Tesadüflere inanmam fakat kadere inanırım. Bu ikinci karşılaşmamız ve bu tesadüf olamaz. Bir şey var ki bizi karşılaştıran." Ona doğru dönmedim ve yürümeye devam ettim.

"sen kadere inanmaya devam et o zaman, beni işlerini bulaştırma."

"neden bu kadar soğuk davranıyorsun?"

"insanların bir şey olduğunu zannetmemesi için tabii ki. Bu devirde bir erkek ile kız yan yana durunca yanlış anlaşılma oluyor."

"yanlış anlaşılma?" Kafasını salladı. "Öyle olsun bakalım." dedi ve ters yöne dönerek gitti...

o gitti ve kalbim atmayı bıraktı. Onu bana yakın tutan şey neydi?
neden sanki onu tanıyormuş gibi hissettiriyordu beynim.
onu tanımıyordum...

yıldızlar kadar bana uzaktı...

onu bulmak zor olmalıydı...