38| iyileşme

1 yıl önce

doktorlar artık iyileşme sürecine girdiğimi söyleyip duruyorlardı. Fakat ben aynı bendim. Yine annemi görüyor, babam yanıma hiç gelmiyor, abim ise beni affetmediğini söylüyordu.

kafayı yediğimi biliyordum. Fakat doktorlar bir türlü bunu açığa vurmuyorlardı. Belkide bunu ben dışında herkese söylemişlerdi. Hastanedeki herkes benden uzak duruyordu.

çünkü ben onlara göre olmayan şeyi gören bir hayalperesttim. Yani onlar bana böyle söyleyip gülüyorlardı.

fakat bir gün yan odama gelen erkekle tanıştım. Yakışıklıydı fakat fazla konuşmayan bir tipti. Fakat bu hastanede benimle dalga geçmeyen tek kişi oydu. Bu yüzden ondan hoşlanmıştım.

Onun yeri ayrıydı.

bir keresinde bana "insanlar hep konuşur." Demişti. Pek bir şey anlamasamda kafamı sallayıp onu onaylamıştım...