Yaptığım kurabiyeyi paket haline getirdim ve üstümü giyinerek evden çıktım. Yare’nin attığı konuma doğru giderken hem sakin hem de heyecanlıydım.

Sonunda binanın önüne geldiğimde derin bir nefes aldım ve içeri doğru girdim. Kapının açık olmasına şaşırmıştım…

Asansöre bindim ve kat 8’e bastım.

Asansör yukarı çıktı ve kat 8’de kapı açıldı. Asansörden çıktım ve sol taraftaki dairenin ziline bastım. Uzun süre cevap alamadığımda telefonu elime aldım ve yare’ye özelden yazdım.

Rana: neredesin.

Yare: aşkım çok isterdim ama çokkk acil işim çıktı kurabiyeleri yan dairedeki komşuma verebilir misin? Haber ettim ona.

Rana: tamam.

Elimdeki kurabiye poşetiyle beraber yan daire ziline bastım. Kapı açıldığında kapıya doğru kafamı kaldırdım. Karşımdaki kişiyi gördüğümde gözlerim açıldığında tam karşımda duran Targay gülümsüyordu.

“Tanıştığıma memnun oldum Rana.” Dedi elini uzatarak.

Elimi eline götürerek “bende…” dedim. Elimi geri çekerek kurabiyeleri ona doğru uzattım. “Yare’nin kurabiyeleri.” Dedim ve arkamı döndüğümde elleri omzumdan tuttu.

“İçeri geçmeyecek misin?” Gözlerim açılırken küçük ağırımla kısık tonda “ha?” Dedim.

Daha sonra düzelterek “olur.” Dedim. İçeri geçtiğimde benimkiyle kıyas benzer büyüklükteki daireye göz gezdirdim.

“Kahve ister misin?” Dediğinde hızlıca “olur.” Dedim. Yüzümün kızardığına %100 emindim.

Telefonumu elime aldım ve yare’ye yazdım.

Rana: sen bittin.

Yare: ben mi hahaha

Yare: iyi eğlenceler size😘

Rana: bir daha sana güveneceğim düşünme.

Yare: düşünmedim zaten.

Yare: djjfjfjdjjdjd

Yare: neyse good luck😘😘😘

Telefonu cebime soktum. Targay elinde kahveler ile içeri girerken “fazla utangaç gibisin?” Diye sordu. “Aslında değilim.” Dediğimde güldü. Bunda gülünecek ne vardı? “Kızarıklığından belli oluyor.”

“Kızarıklığım ile utangaçlığın alakası yok. İçerisi sıcak ondandır.” Dediğimde aynen öyle der gibi kafa salladı.

Telefonuma önemli işim varmış gibi baktım ve “önemli bir işim çıktı” kahveden birkaç yudum aldım, “bir dahakine nasipmiş.” Diyerek gülümsedim ve kapıya doğru ilerledim. Arkamdan geldiğini hiss ediyordum. Kapıyı açacakken omzuma dokunan el beni duvara yasladı. Yüzü yüzüme yaklaşırken bir anda yön değiştirdi ve kulağıma fısıldadı.

“Önemli işin neymiş?” Dedi gülümsemeli bir edayla. “Seni ilgilendirmez.” Diyerek kendimi kurtardım ve ona bye bye ifadesini yaparak evden çıktım. Derin bir nefes aldım. Bunlar çok fazlaydı…

Eve döndüğümde kendimi koltuğa bıraktım ve saatler boyu uyudum.