Dilara Ezgi Akpınar.

06.06. 2024, Saat 23:52

Çok fazla kan vardı. Çok fazla acı vardı.

Ben ölüyordum.

Neden yapmıştım bunu? Çok acıyordu. Çok yüksekti orası. Yüksekten korkardım ki ben. Atlayamazdım ki ben oradan. Korkardım ben.

Hayır, hayır, hayır!

Kırılan kemiklerim, vücudumdan akan koyu kırmızı kan, almakta zorlandığım son nefeslerim, sonsuz acıya maruz kalan bedenim.

Azrail’in tırpanı boynumdaydı, hissediyordum. O tırpan benim boynumu deşecekti. Aldığım nefesler son nefeslerimdi. Zorlukla dudaklarımı araladım. Haykırmak istedim, çığlıklarımla burayı yıkmak istedim. Ama yapamadım. Kesik kesik iniltiler dışında ses çıkaramadım.

Etraftan gelen boğuk sesler arasından sadece “İntihar etti kızcağız! Atladı binadan, gördüm!” lafını seçebildim. Biri üstüme eğilmişti. Bacağıma birinin dokunduğunu hissettim. Ardından ise katlanılamaz acılarıma bir yenisi daha eklendi.

“Ben...” arada söylemek istediğim kelimeler acı hissi tarafından yutuldu. İki lafımla beraber kanın ağzımda oluşturduğu metalik tat çok daha fazla arttı. Ağzımdan gelen kanın haddi hesabı yoktu. Kan kusuyor gibiydim, belki de gerçekten kan kusuyordum. Biri kafamı kaldırdı ve altına bir şey koydu.

Tekrar aynı sesin sahibini duydum. “Kendini yorma kızım, dayan.”

Hayır, dayanmak çok anlamsızdı. Başıma gelecek olan son belliydi. Ölecektim. Bir tarafımı ölüm korkusu bir yılan gibi sardı. Diğer tarafımı ise huzur duygusu kapladı. İki duyguda içime işledi.

O tırpan boynumu yavaş yavaş kesti. Koyu mavi gökyüzüne, içinde parıl parıl parlayan yıldızlara son kez baktım.

Ben burada ölecektim.

Gözlerim kararmaya başlayınca onca acıya rağmen gülmeye çalıştım. Gülerek baktım gökyüzüne. Aradan kaç saniye geçti bilemem. Son kez bir nefes çekmek istedim ciğerlerime. Olmadı, yapamadım.

Anne, sana geliyorum.

Hemen ardından ise gözlerimi yavaşça sonsuzluğa kapattım.