Bol duygulu bol sevincli bol aglamali bölüm yazdım buyriin

11 Nisan 2021

Aileler tanıştı bugün ilkkez.

İlk tanışmada iki tarafta çok fazla gergindi açıkçası, çok anlatacak bişey olmadı ama annem, babam ve ablalarım duygulanmıstı. Devrim hep yanımdaydı, her özel anımda benimleydi.

13 Mayıs 2021

İsteme oldu, nişanlandık. Evet yine benim için sevinç dolu ailem içinse çok duygusal bı gündü Devrim bile ağlamıştı. Aslına bakarsanız bende duygusaldim ama evlendigim için değil. Zaten evden ayrılalı yıllar olmuştu. Beni duygulandıran asıl şey artık Devrim'le 15 yıllık dostum kardeşimle artık aynı evde olmayacaktık.

19 Ağustos 2021

EVLENDİK BİZ!

Ömer konuşuyor* Evet bugün bugündü düğünümüz, sevgilim o kadar güzeldi ki kelimelerle anlatamam, sanırım bunca yıllık meslek, okul boşa gitti çünkü görünce dilim tutuldu benim. O beyaz renk esmer tenine ne kadar yakışmıştı anlatamam gerçekten, kahve gözleri parlayarak bakıyordu bana, guzel dudakları alev alev yanıyordu. Gördüğüm anda yaklaştım yaklaştım ve dudaklarına yapıştım, saniyelerde kayboldum dakikalarca öyle kaldık, kapı çalınıp Devrim son hazırlıklar için içeri girene dek.

Deniz: Çok, çok güzel bir düğünümüz oldu. Ve en en önemli kısmı artık hep beraberdik. Beyoğlu'nda küçük mütevazı bir ev bulmustuk. Eşyalarını yaşamak istediğimiz yer gibi döşeyip hayallerimizdeki mutlu ev tablosunu yaratmıştık. Çok mutluyduk hemde çok.

21 Ağustos 2021

Deniz: Düğünden iki gün sonra beraber çok güzel bı tatile gittik. Paris'i seçtik bu tatil için gezdik çok gezdik, beraber birsuru anı topladık, birsuru.

Aradan iki ay kadar zaman geçti.

27 Ekim 2021

D: Sabah kalktık beraber güzel şarkılar eşliğinde adliyeye gittik.

Davalar, iş, güç derken gün içinde doğru dürüst konuşamadık. Çok özledim onu herşeyden çok. Mesai bitiminde koşar adımlarla odasına gittim, içeri girdim.

" Sevgilim işin bittiyse evimize gidelim mi artık? "

Sımsıcak bakışlarıyla gözlerimin içine bakarak

" Gidelim sevgilim" dedi.

Hemen eve gittik.

Artık sabrım kalmamıştı içeri girdiğimiz anda çantamı bir kenara bırakıp hemen sarıldım,

"o kadar huzurlu hissediyorum ki" seninleyken

Ö: "inan inan ki bende sevgilim"

Öpüşmeye başladık. Sanki yılların özlemini yaşamıscasına öptüm onu. Sarıldım sarıldım ve daha çok sanki ne kadar yakın olursam olayım yetinemiyordum. Yetmiyordu. Duramıyordum. Odaya geçtik sonrası malum. Sabah oldu. Öperek uyandırdı beni Ömer.

Ö " Uyan bakalım uyuyan guzel "

" Sevgilim, biraz daha"

Ö " Güzelim geç kalıyoruz "

" Gitmesek ? "

Ö " olmaz ki Denizim, hadi hayatım "

" Pekala"

Hazırlandık adliyeye geçtik.

Günler birbirini kovaladı, Devrim'le sürekli görüşüyor her derdimizi yine birbirimize anlatiyorduk. Bu sırada onlarda Emirle olmuslardi, ama sakin bir iliski olarak.

17 Aralık 2021

Bikac gündür hasta gibiydim, sabah midemdeki korkunç bulantıyla yataktan sıçradım koşarak tuvalete gittim Ömer sesimi duymuş olsa gerek ki tuvalet kapısının önünde bana sesleniyordu " deniz, iyi misin geleyim mi " duyuyordum ama kusmaktan başka bişey yapamıyordum fütursuzca kusuyordum resmen, içeri girdi hemen saçlarımı tuttu kafamı kaldirana dek elinden hicbisey gelmediğinin farkında olarak benim yanımda olduğunu hissettirmeye çalıştı sadece. Kaldırdım kafamı döndüm ve yere oturdum yavaşça.

Kafamı tutacak halim yoktu resmen halsizdim kusmak iyice halsizlestirmisti.

" Sevgilim sen iyi misin "

Hayır dercesine salladım kafamı sağa sola. Yüzümü okşuyordu.

" Kalkabilecek misin "

"Hıhı" dedim gücüm olmasada.

Kalkamadım tabiki.

Kucağına aldı içeri götürdü yatağa bıraktı.

Ö " Neyin var senin? "

" Bi bilmiyorum "

Ö "Hastaneye gidiyoruz hadi"

İtiraz edemedim, iyi değildim çünkü, kucağına aldı yine hastaneye gittik. Doktor muayene etti, testler yaptı, bekleme salonunda bekliyorduk ki hemşire geldi doktor hanım sizi bekliyor dedi. Gittik, ne diyeceğini beklerken su kelimeler döküldü doktorun ağzından

" Tebrik ederim Deniz Hanım, hamilesiniz."

Anında doldu gözlerim Ömer'e baktım onda da durum farklı değildi. Sesim titriyodu*

" Ömer, hamileyim" dedim.

Ö: " bebeğimiz olucak sevgilim"

Doktora teşekkür edip yapmamız gereken şeyleri öğrendik ve çıktık*

Ağlamak üzereydim, duygularim o kadar o kadar karmaşıklardi ki anlatamam ben. Ömer'e sarıldığım anda ağlamaya başladım. Bir eliyle saçımı okşuyor, diğer elini de karnımın üstünde gezdiriyordu. Bı bebek vardı içimde, bir can vardı, kalbi atıyordu, yaşıyordu, büyüyordu ve herşeyini benden alıyordu. Ne hissetsem o da hissediyor. Benim nefesimle hayat buluyordu içeride. Eve gittik hemen. Üstüme titredi Ömer ayağa kalkmama dahi sınırlı izin vardı. Ya bana bize bişey olursaymıs. Günlerce kustum yemek yemeden günlerce kustum. Artık yavaş yavaş bebegimiz büyüyordu. Hissetmeye başlamıştım onun varlığını belki de psikolojik olarak öyle geliyordu. Bilmiyorum . Arada heyecan dolu günler gecti. Kız mı erkek mi, ne zaman doğacak , kime benzeyecek, ileride nasıl biri olucak, nasıl buyicek, ilk adimini ne zaman aticak. Kafamızda binlerce cevapsız soru vardi. Her sabah öpülerek uyandirilmak çok hoşuma gidiyordu. Tabi bizden hemen sonra da Devrim ogrendi. Sonra ablalarım Ömer'in ailesi annem ve babam.

Peki Devrim ne tepki verdi.

Aradım,

(Devrim'in konuşmaları * simgesiyle işaretlenmiştir.)

* Efendim kuzum

Devrim

* Deniz sen iyi misin nooldu

İyiyim çok iyiyim hiç olmadigim kadar hemde

* Noldu söyle çabuk çok merak ettim

Şey Devrim, bana minik patikler gerekiyor da belki sen almak istersin diye düşünmüştüm

* Ne? 

Yeğeninin diyorum ayakları üşümesin ama diymi

* Şaka şaka yapmiyosun dimi

Hayır.

Ağlamaya başladı.

* Yeğenim yeğenimin ayaklari, kurban olurum onun minik ayaklarina, ilk boşlukta yanındayım.

Tamam, seni seviyorum Devrim

* Bende sizi çok seviyorum

Kapattık.

Ve o büyük gün geldi. Cinsiyetini öğrenmek için heyecanla hastaneye gittik. Uzandım, ellerim titriyordu heyecandan kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Ömer elimi tuttu, saçlarımı okşadı. Doktor geldi ultrason cihazını eline aldı ve baktı . Bikac saniye inceledi.

Dr: " hazır mıyız ? "

Aynı anda

" Evet "

Dr: " tekrardan tebrik ederim bı kızınız olucak."

Ve sulugöz Deniz yine ağlamaya başlar...

Yine fütursuzca ağlıyordum, mutluluk gözyaşları, heyecan ve gözyaşlarıyla ciktik hastaneden.

Devrim öğrendiği gibi pembe patiklerle geldi. Renklerin cinsiyetleri yoktur ama olsun.

Aradan yine günler geçti. 5 aylık hamileydim. Göbeğim hafif hafif kendini göstermeye, kıyafetlerim dar gelmeye başlamıştı. Vücudum da şişiyordu en berbadi da buydu. Hamilelik hormonlarım da beni yalnız bırakmıyordu çok sağ olsunlar.

Sürekli ağlıyordum ya . Ömer canım beni teselli etmekten dilinde tüy bitmişti artık.

29 Mart 2022

Ve o gece hayatımızı en derininden etkileyeceginin farkında bile olmadığımız o gece. Hiç kavga etmezdik normalde biz ama o gün noldu neden öyle oldu bilmiyorum ama büyük bı kavga ettik. İlk kez ayrı uyumustuk, aslında kavga etmemistik yani Ömer etmemişti, ben tüm gerginligimi ondan çıkarmıştım o ise beni sakinleştirmeye çalışmaktan başka bişey yapmamıştı. Ayrı uyuduk dedimya o salondaydi. Sabah oldu haftalar sonra adliyeye gidecektim resmen inadimdan. Ömer'e haber bile vermeden çıktım evden. Arabaya bindim ve adliyeye doğru sürdüm.

Bikac kilometre gittikten sonra başka bı araba önümü kesti. Çok korkuyordum. Ömer'i aramak istedim ama ben çantadan telefonumu cikartana dek, o arabadan inen adamlar arabanin yanına gelmişlerdi bile. Karar vermiştim kapıyı acmiycaktim. Derken elimden hicbisey gelmedi bianda kapı açıldı ve ben hicbisey yapamadan adamlardan biri beni çekip aşağı indirdi.

Çok korkuyordum hayatımda hiç bu kadar korkmamistim. Şuan yalnızca kendim için değil bebeğim içinde korkuyordum çünkü. Ne pahasına olursa olsun onu korumak zorundaydım. İte kaka kendi arabalarına götürdüler elimden hicbisey gelmedi. Sakin olmaya calissamda zangır zangır titriyor, bı mucize olması ve Ömer'in beni bulmasi için dualar ediyordum. Arabanın içinden dışarıyı görmek mümkün değildi. Biyere geldik indirdiler beni . Yalvardım bırakmaları için defalarca kez yalvardım. Dualar ettim telefonum sayesinde bulunabilmek için dualar ettim.

Kapkaranlik, camı kapısı olmayan korkunc bı odaya götürdü beni adamlardan biri kaçmaya ondan ayrılmaya çalıştım ve bunu yaptığım anda ittirip yere fırlattı beni. Karnımı korumaya çalıştım sadece. Yerdeyken yaklaştı ve hayatımda yaşadığım en büyük acıyı yaşattı bana karnıma sert bı tekme attı ve kapıyı vurup dışarı çıktı. Acılar icinde kıvranıyordum. Nefesim kesildi bikac saniyeliğine. Çok çok büyük bir acıydı bu. Dayanilacak gibi degildi. Ve olabilecek en kötü şey oldu. Kanama kanamam başlamıştı. Heryer de kan vardı . Ağlıyordum acıdan, korkudan ve ne olacağını bilmemenin belirsizliginden. Ömer yoklugumu farketmis, defalarca kez aramış, Devrime sormuş, sonra telefon sinyalleri plakalar derken arabayı bulmuşlar. Orda bı kamera varmış o kameradan bana noldugunu görmüş aracı bulmak için deli gibi ugrasmislardi. Saatler dakikalar geçiyor bilincim yavaş yavaş kapanıyor acı dahil hiçbir şey hissetmemeye başlıyordum. Ve bianda herşey gitti.

Sonn...