Arachne ve Athena’nın hikâyesi, Yunan mitolojisinin en dikkat çekici efsanelerinden biridir ve kibir, sanat, tanrıların gücü ve insanlar arasındaki ilişkileri konu alır. Bu hikâye, özellikle antik çağda sanatı ve hüneri temsil eden bir efsane olarak görülmüştür. Hikâye, Roma dönemi şairlerinden Ovid'in "Metamorfozlar" adlı eserinde detaylı bir şekilde anlatılmıştır. Ovid’in kitabı M.S. 8 yılında yazılmıştır ve bu eser, Arachne’nin öyküsünün en bilinen kaynağıdır.

Arachne, antik Yunan’da Lydia bölgesinde yaşayan bir ölümlüdür. Dokuma ve nakış sanatında olağanüstü yetenekleriyle tanınır. İnsanlar onun yaptığı eserleri hayranlıkla izler ve dokuma yeteneğinin tanrıça Athena tarafından verilmiş bir hediye olduğunu düşünürler. Ancak Arachne, bu fikirden hoşlanmaz. Sanatındaki başarılarının yalnızca kendi yeteneği sayesinde olduğunu iddia eder ve Athena’nın yetenekleriyle alay edercesine, tanrıçadan daha üstün bir dokumacı olduğunu söyleyecek kadar ileri gider. Kibirli sözleri hızla yayılır ve Athena’nın kulağına kadar ulaşır.

Athena, dokuma ve zanaatın tanrıçasıdır. Arachne’nin bu küstah sözlerini duyunca öfkelenir ve bir ölümlüye haddini bildirmek için onunla yüzleşmeye karar verir. Tanrıça, yaşlı bir kadın kılığına girerek Arachne’nin yanına gelir. Ona alçakgönüllü olmasını, tanrılara saygı göstermesi gerektiğini ve böylesine kibirli davranışların başına büyük felaketler açabileceğini söyler. Ancak Arachne, yaşlı kadını küçümser ve kendi yeteneklerinden emin olduğunu, Athena’nın bile onun kadar iyi dokuma yapamayacağını yineler. Yaşlı kadının uyarılarını hiçe sayan Arachne, Athena’ya meydan okumaktan çekinmez.

Athena, bu küstahlığa daha fazla dayanamaz ve gerçek kimliğini açıklar. Tanrıça olarak ihtişamını sergileyerek Arachne’ye meydan okumayı kabul eder. İkisi arasında bir dokuma yarışması düzenlenir. Athena, tanrılara yakışan bir tema seçerek kendi dokumasında Olimpos tanrılarının gücünü ve ihtişamını işler. Zeus’un dünyayı yönetmesini, tanrıların zaferlerini ve adaletlerini gösteren sahneler yaratır. Dokuması kusursuzdur; her ilmekte tanrıların büyüklüğünü ve düzeni vurgular.

Arachne ise cesur bir tema seçer. Dokumasında tanrıların ölümlülere karşı işlediği haksızlıkları ve ahlaksızlıkları resmeder. Zeus’un çeşitli kadınlara yönelik aldatıcı eylemlerini, tanrıların ölümlülerle dalga geçmesini ve adaletsizliklerini ince bir ironiyle dokuma haline getirir. Arachne’nin eseri, teknik açıdan mükemmel ve sanat açısından son derece etkileyicidir. Her iki dokuma da o kadar güzeldir ki tanrılar bile Arachne’nin yeteneğine hayran kalır. Ancak Arachne’nin seçtiği tema, Athena’yı derinden öfkelendirir. Tanrıları aşağılayan ve onların kusurlarını vurgulayan bu eser, Athena için kabul edilemezdir.

Athena, öfkesine yenik düşerek Arachne’nin dokumasını parçalar. Arachne, bu duruma dayanamaz ve utanç içinde kendini asarak intihar etmek ister. Ancak Athena, onun ölümüne izin vermez. Arachne’yi bir örümceğe dönüştürerek cezasını verir. Bundan sonra Arachne ve soyunun, örümcekler gibi sonsuza dek ağ dokumakla uğraşacağını ilan eder. Bu ceza, hem Arachne’nin yeteneklerini devam ettirmesine hem de kibirli davranışlarının bedelini ödemesine hizmet eder.

Bu efsane, Yunan mitolojisinde birden fazla anlam taşır. Öncelikle, tanrılara karşı kibirli olmanın ve onları küçümsemenin bedelini vurgular. Aynı zamanda sanat ve hünerin, ölümlülerin kontrolünden çok tanrıların bir armağanı olduğunu hatırlatır. Athena’nın öfkesi, tanrılar arasındaki üstünlüğün sorgulanmaması gerektiğini, Arachne’nin trajedisi ise hünerin bile alçakgönüllülükle birleştirilmesi gerektiğini öğretir. Örümceklerin ağ dokuma yeteneği, bu hikâyeden ilham almış bir mitolojik açıklama olarak kabul edilir ve Arachne’nin adını biyolojik terimlerde yaşatır: "Arachne" kelimesi, "örümcek" anlamına gelir ve bu kelime günümüzde de bilimsel sınıflandırmada kullanılır.

Bu hikâye, sadece mitolojik bir olay değil, aynı zamanda insan doğası ve tanrısal güçler arasındaki ilişki üzerine bir ders niteliğindedir. Ovid’in “Metamorfozlar”ında bu hikâye, insanın sınırlarını bilmesi ve tanrılara karşı gelmemesi gerektiğini vurgulayan bir uyarıdır. Antik dünyada, sanat ve mitolojinin birbirini besleyen öğeleri arasında bu hikâye, sanatsal yeteneklerin sorumlulukla birleşmesi gerektiği fikrini yaymıştır.