....

-YETER! Yapma Uraz! Bu yaptığın ölüme meydan okumak değil, bu yaptığın vatan yolunda şehitlik değil, bu yaptığın düpedüz İNTİHAR! Sadece sen mi kayıp verdin. Bizde kaybettik ulan. Bir uzuvlumuzu kaybettik, kanımızdan kan aktı, Güneş hepimizin kıymetlisiydi. Kendine gel artık! 

   Gri gökyüzünden Yavuz'un elalarına indirdi bakışlarını. Bir kaç adımda Yavuz'un dibindeydi Uraz.

 -Kendimdeyim ben! O kadar kendimdeyim ki bedenimi yakan ateşi, her bir zerremde hissediyorum o kadar kendimdeyim ki onun artık nefes alamadığı bu hayatta, ben ciğerlerim patlayasıya nefes alabiliyorum, o kadar kendimdeyim ki on..onn.. onun o küçücük bedenine mabet olmaktan aciz bu topraklar üzerinde sapasağlam yürüyebiliyorum. Peki Neden? Neden YAVUZ NEDENNN!  LAN , bir mezarı bile yok kızın. Bir mezarı bile yok ! Anlıyor musun? Ben bu kadar kendimdeyken o yok! Oysa bir mezarı olsaydı, giderdim başına 'kalbim' derdim, 'kalbim ben geldim beni affet.', derdim. Halimi , derdimi soranlara, 'Benim kalbim burada gömülü.' Derdim. Bilirdim işte, 'Benim mekanım burada, gidip dolaşıp döneceğim evim bura!' Derdim. Üzerine örtülü toprağı severdim. Hem hissederdi belki! Ona kimsesizliğini unuttururdum! İnsan nasıl yaşarsa öyle ölürmüş derlerdi. Kimsesiz yaşadı lan o kız! Toprak bile kimse olamadı ona! Yok lan bir mezarı bile yok! Söylesene ! O bu kadar kayıpken ben neden bu kadar kendimdeyim!"

***

Köhne çok yakında sizlerle...