Karşımda Enes vardı. Evet o Enes, züppe olan Enes. Hemen geri dönüyordum ki annem kolumdan tuttu ve beni onlara doğru yürümeye zorladı. Ona gözlerimi devirdim ve bende onu çekiştirdim. "Anne ne arıyor bunlar burada" diye sordum. "Onlarda bizimle gelecekler hatta aynı evde yaşıyacağız çünkü biz Akif amcanla bir karar aldık" onlarla aynı evde mi yaşayacaktım, ölsemde yaşamam ben o evde hatta beni buraya gömün ben burada bile kalırım ya sorun yok. "Anne şaka yapıyorsun dimi" dedim anneme şaşkın ve dalgaya alır gibi bir sesle. "Hayır kızım neden şaka yapıyım. Neyse bizi bekliyorlar hadi gidelim"

Enes ve Akif amcanın yanına gelmiştik. Enes bana sarıldı, ardındanda Akif amca. Akif amcayı pek yadırgamıyordum ama o Enes varya o Enes benim elime bile dokunsa kusabilecek nitelikteydim ancak yanımızda ailelerimizin olması nedeniyle pek sesimi çıkartmıyordum fakat o beni anlamıştı. Annemin yanına gittim ve "anne ben su almaya gidiyorum" dedim. Annem tamam anlamında başını salladı. Arkamdan Enes geliyordu. Birden karşımda durdu ve kulağıma fısıldadı "boşa kaçıyorsun eninde sonunda karı koca olucaz" dedi. Ben olduğum yere mıhlanmıştım. Karı koca olmak mı ben ve Enes, kafayı yedi herhalde bu mal. Ona imkansız anlamında bakış attım.

Büfeden su alıp annemlerin yanına doğru yürüdüm. Enes'le konuştuktan sonra onu yanımdan göndermiştim. Annem ve Akif amca hala birşeyler konuşuyorlardı. Bizim isimlerimiz çok fazla geçiyordu ve bundan hiç hoşnut olmamıştım. Enes ve Akif amca valizleri aldıktan sonra uçağa bindik. Ben annemlerden farklı bir yerde oturuyordum büyük ihtimalle rahatını bozduğum için benim biletimi başka bir koltuğa almıştı. Yanımda da borazan gibi bir adam oturuyordu zaten. Ondan rahatsız olmuştum ikide birde bana dokunup duruyordu. En son onu uyardım ve beni kâle bile almadı. Son çare olarak bir görevli çağırdım. Arkadan onun yerine başka bir çocuk oturdu. Bu O'ydu hayır imkansızdı o ölmemişmiydi SİKTİR