Herkes ağlar ama bu ağlama çok farklıydı. Kalp parçalayan bir ağlamaydı.Herkes onu , çaresiz küçük kız çocuğunun ağlamasını izliyordu Kimse bir şey yapamıyor dokunmaya cesaret edemiyordu. Yanında saçları ağrımaya başlamış olan oduncu gömleği ve siyah kot pantolon giyen orta yaşlarda bir adam duruyordu.Oda çaresiz, gözünün kenarından damla damla yaşlar akıyordu Eğer o ağlarsa kız çocuğuda ağlıyordu .Onların ağlaması eşliğinde cenaze gömüldü. Herkesin içi parçalanıyor, yanıyordu ama kimse ağlamaya cesaret edemiyordu. Bu kız çocuğu ben yani Başak Demir .Çok küçük yaşlarda annemi Dilek Demir 'i katil Aslan Akbel tarafından kaybettik.Annemi öldürme sebebi ise Aslan Akbel'in annemi çok sevmesi ama annemin babam Aras Demir ile evlenmesi .Bunu kaldıramadığı için ise annemi öldürmesi. Eğer bana sorarlarsa ben Aslan Akbel'in kızı olmak istemezdim. O günden bu güne 18 yaşıma kadar babamla kaldım. Babam Aras Demir beni bu güne kadar koruyup kollayan kahraman adam. Aslan Akbel babamın en büyük düşmanı. Annemi kaybettikten sonra onu çok özlesem de babam hiç bir zaman onun yokluğunu bana hissettirmedi,hala da hissettirmiyor. Ben annemi 5 yaşımda kaybettim ,o günü hâlâ dün gibi hatırlıyorum. Biraz kendimden bahsedeyim ben 18 yaşında kumral saçlı, kahverengi gözlü, siyah yuvarlak çerçeveli demir bir gözlük kullanan ,üniversite öğrencisiyim babamla yaşıyorum. Her sabah saat 07:00 de evden çıkıyorum. Okula korku içinde gidip, korku içinde geliyorum çünkü Aslan Akbel bir çok kez okula giderken okuldan gelirken önümü kesti ve beni kaçırmayı denedi. Az da olsa cesaretli olmamın sebebi ise babamın polis memuru olmasıydı. Eğer babam polis memuru olmasaydı ben dışarıya bir adım bile atamazdım.Çok korktuğum için babam bana polis görevlendirdi. Polis görevlendirdiğinden beri o adam bana yaklaşamıyor. Çok kez babamla kafa kafaya geldiler ama babam sırf bu anlaşmazlıktan dolayı ben zarar görebileceğim için o adama kafa tutmuyordu bende babama kafa tutmuyordum taki o güne kadar ...