Zor oldu bu kişiliğe sahip olmam, zaman aldı . Ama sonunda oldu ,kalabalık bi aileye açtım gözümü. Sevgiyle değildi, büyüme serüvenim , korkuylaydı ,bu korku farklıydı ,normal çocuklar gibi ,karanlık vs değilde sevilmeme korkusuydu ,bence bu korkuların en büyüğüydü . Bende sapına kadar vardı bu ,bu korkuyla yaşamaya alışmıştım daha doğrusu başa çıkmayı öğrenmiştim ,kimse bana öğretmedi ,ben ööğrendim bu duyguyla savaşmayı . Ben çoğu kız gibi rutin bi hayat yaşamadım , seçtiğim yol herkesten farklıydı , belkide o yüzden yalnızdım ama yalnızlığım sonradan bulaşan bi virüs değilde doğuştan yazılı bi kader gibiydi . O yüzden çok seviyordum sevdiğimi . Bağlanıyordum sanki , kaybetmemek için di belkide . Ya böyle daha çok kaybediyorsam ve ben farkında bile değilsem . Bekledim ve hep de beklicem . Sevmezdim beyaz atlı prensleri, benim onlara ihtiyacım yok derdi,m evet onlara ihtiyacım yok ama yalnızlığıda kaldırıcak gücüm kalmadı artık ...