DNA testi sonucu açıklanmıştı. Zaten sonuç açıklandığından beri konuşmamakta mastır yapmıştım. Şimdi ise yeni evime gidiyorduk. Evet evime. Kaç saattir artık oranın benimde evim olduğunu zırvalayan kibar abiciğimden bir şeyler öğrenmiştim. Artık oranın benim evim olduğunu kabullenmezsem daha fazla konuşacağından korkuyordum.

O kadar güzel bir sesi vardı ki. Beni sanki Wattpad'in içine girip oradaki bir erkekle konuşuyormuşum gibi hissettiriyordu. Onu dinlemek güzeldi ama biraz düşüncelerimle takılmayı istiyordum. Yanımda hala ikizim oturuyordu. Biz ise Ankara-İstanbul arası yolculuk yapıyorduk.

Ankara'yı temelli terk ediyordum. Hiç yaşamadığım,bulunmadığım bir şehir ve o da yetmezmiş gibi bana hevesli bir aile. Beni salsalarda bana verilen odada yabani gibi takılsam.

Uyuyamadığım için azda olsa kendime sinirlenmiştim. Madem uyuyamıyorum bende kitap okurum. Bu cümleyi tekrar tekrarlayarak telefonuma şifresini girdim.

Wattpad'de herhangi bir hikaye okuyacakken şu anki durumumla alakalı olsun diye bir gerçek aile kitabına girdim. 'Elvin Ecem' yeni yazılmış bir kurguydu. Fazla bölümü yoktu ama anlatım dili fena değildi ve sarmıştı.

Saatleri bu şekilde geçirdim ve kitabı bitirdiğim için yazarın başka bir askeri kitabına girdim bu kitap 'Anjeanika Zhanna' olmuştu.

Dört saat geçtiğinde araba büyük demir kapının önünde durdu.

Malikane mi lan bu?

İç sesime hak vererek cama bakındım. Önündeki korumalar kapıyı açmıştı. Bizi beyaz büyük bir villa karşılarken 'aslında bir yalı da olabilir' diye geçirdim içimden ve sanırım öyleydi.

Araba herkesten önce yalının bahçesinden içeri girerken arkadaki siyah iki arabada bizi takip etmişti.

İçimde büyük bir heyecan yoktu. Aksine bir umudum yoktu. Bu yaştan sonra ailem var diye sevinip kendimi avutmayacaktım. 10 ay dayansam yeterdi. Sonrasına bakardık.

Araba durduğunda ikizimin gözleri bendeydi. Ben ona bakmadım. Ona ikizim demekten çekinmiyordum çünkü ben bir anlam yüklememiştim fakat bu 'ikizim' kelimesini ona sesli demezdim sanırım.

Herkes yavaş adımlarla evden içeri girdi. Kapıyı tanımadığım birisi açmıştı. Ama evin hizmetlisi olduğunu düşünmek zor değildi.

Salona geçtik. Büyüktü. Hemde çok büyük. Bizim eskiden beş kişi kaldığımız koğuş odasının iki katından büyüktü. Boş bir yere herkes oturunca oturduğumda göz odağı bendim.

Demir Bey "Kızım senin için zor eminiz fakat bize de bir şans ver olur mu güzelim? Söz veriyorum gözünü kara çıkarmayacağım"dedi

Biyolojik babam Demir bey konuştuğunda bende uzun süre sonra ilk kez konuştum.

"Şans vermemiş olsam burda olmazdım. Ama unutmayın Demir bey benim için ikinci şansı vermek aptallıktır"dedim alttan alta tehdit ederek

O ise bu duruma sırıtmış ve kafasını sallamıştı.

Hayal Hanım "Kızım abilerin Ayvaz,Bulut,Cenk ve Çağrı. İkizin ise Doğaç"dedi

"Memnun oldum"dedim konuşma gereği duyarak

Bulut "Biz memnun olduk güzelim"dedi kibar bey

Ona sadece gülümsedim.

Hayal "Annecim sende bize kendini tanıtsana"dedi

"Rüya,17 yaşındayım yarışmaya Ankara'dan katılıyorum"dedim bu gereksiz espirime hepsi kıkırdamıştı.

Cenk "Başka?"dedi

"Anlatacak fazla yanım yok. Zamanla öğrenirsin işte"dedim

O ise kafasını sallamakla yetindi.

"Hayal Hanım beni eğer bir odam varsa oraya çıkarır mısınız biraz dinlenmek istiyorum"dedim

Hayal "Tabi kızım yol yorgunusun"dedi

Odaya çıkarıp giden Hayal hanımla derin bir nefes alıp verdim. Bu kadar şeyin üstüne bir dal sigara yaksam iyi olurdu...