Aetheria Krallığı'nda hayat her zamankinden daha durgundu. Özellikle kraliyet ailesi için bu durum daha da hissedilir olmuştu. Aetheria ailesinin en küçük kızı Sara’nın kaybolması, büyük bir korku ve endişe yaratmıştı. Eğer kraliyet ailesinin kızı kaçırıldıysa, halktan biri de kaçırılabilirdi.

Acıyla belimi büküp, ağzımdan akan kanı yere tükürdüm. “Lütfen baba, gitmeme izin ver.” Ellerim arkamdan bir halatla sıkıca bağlanmıştı ve her çekişimde acı dayanılmaz bir hal alıyordu. “Baba…” Elindeki kırbaçla bana bakan adamın gözlerindeki karanlık, beni yavaş yavaş öldürüyordu. Babamı seviyordum, ama işte, sevgi sürekli olan bir şey değildi.

Elindeki kılıcı birkaç kez savurduktan sonra son kez kırbacı indirdi. Samandan yapılmış kırbaç, karnımdaki yarayla buluştuğunda acıyla inledim ve ağzımdan fışkıran kana engel olamadım.

“Bu saraydan git, Ariana. Eğer kız kardeşini bulmadan dönersen, bu son gelişin olur, güzel kızım,” dedi babam.

Acıyla başımı salladım. “Tamam, ama bana bir muhafız ver. Bu benimle ilgili değil, Sara ile ilgili bir durum.” Gözleri kısıldı, bedenini gerdirdi. Bir süre düşündükten sonra başını sallayıp onayladı. “Tamam, sana en iyi muhafızımı vereceğim, kızım.”

Onun bana "kızım" demesinden gerçekten iğreniyordum.

Tam o sırada kulaklarımda bir ses yankılandı:

“Aetheria’nın kızı dikildi,
Taşlar yerinden oynadı.
O köye git.
Bir sır var, annesiz;
Yalnızlık kimileri için kurtuluş, kimileri için ölümdür.”