Bölüm şarkısı: Ufuk Beydemir - Hiç

04.12.2022

14.50 

Medya: Ayana

Oy ve yorumları esirgemeyin lütfen...

"İnsan, erken öğreniyor gözyaşlarını."

***

Hızlı adımlarla eve yetişmeye çalışıyordum. Lanet olsun, bir işim rast gitse ne olurdu ki!

Aklınıza getirdiğiniz gibi sıradan bir hayat yaşadığımı düşünmeyin. Neden mi? Nihayetinde bu, beni tanıyan biri için baya gülünç olurdu.

Apartmanın kapısını hiç de nazik olmayacak şekilde açarak hızlıca merdivenleri çıkmaya başladım. Apartmana taşındığımda neden dördüncü katı seçmiştim ki? Üstelik asansörler sürekli arızalıydı, bir kere daha lanet olsun!

Merdivenleri bitirmiş, kapının önüne gelince de anahtarı kilide yerleştirerek kapıyı açıp içeriye adımlamıştım. Gözümdeki gözlüğü, üzerimdeki kabanı ve saçımda ki sarı peruğu hızlıca çıkartıp bir köşeye attım. Kızıl saçlarım özgürlüğüne kavuşurken bende nihayet rahatlamıştım sonunda.

Hemen bilgisayarın başına geçip yarım bıraktığım işi de bir an önce tamamlamalı, verilen bu görevi de en başarılı şekilde gerçekleştirmeliydim. Yeni kurbanımın ismi; Ufuk Ayaz. Bir araştıralım bakalım, neler çıkacak?

Tamda tahmin ettiğim gibiydi. Asıl işi bu olmayan ama ticaretle uğraşan kirli bir iş adamı. Tabii bunu paravan bir şirket olarak kullanıyor. Arka kısımda ise olay bambaşka, neden mi? Kara para aklayan, kadın ticareti yapan ve kadınları genel eve pazarlayan haysiyetsiz bir puştun tekide ondan!

Elime geçirdiğimde ona bu yaptıklarının hesabını öyle bir soracaktım ki, ölmeyi dileyecekti.

Saatler süren araştırmalarımın sonucunda nihayet işe yarar bilgiler bulmayı başarmış, ekibimin olduğu gruba da bu bilgileri paylaşmıştım. Daha sonrasında detaylı bir plan kurmak için, toplantı istediğimi ve hepsinin de hazırlanması gerektiğini de ileterek şimdilik işlerimi halletmiştim.

O halde artık aç olan karnımı doyurmalıyım değil mi? Sonuçta benim de hala bir insan olduğumu unutmamak gerek. Siparişlerimi vermiş, güzel bir duş almanın bugünün yorgunluğunu atacağından dolayı adımlarımı banyoya çevirmiştim. Üzerimdeki çamaşırlardan kurtulurken suyu açarak, küvetin biraz dolmasını bekledim. Su dolduğunda küvetin içine en sevdiğim yağlardan olan, Lavanta ve Hindistan cevizi yağından da azar azar ekleyerek küvetin içine girdim.

Hayatımda, sanırım en sevdiğim şey bu olabilir. Şu an o kadar rahatlamış ve iyi hissediyorum ki burada öylece sabaha kadar uyuyabilirdim. Ama ne yazık ki, beni bekleyen bir ton iş varken bu lükse daha fazla ayıracak fazladan vaktim yoktu. Küvetten çıktıktan kısa bir süre sonra, yemeğim gelmişti. Nihayet karnımı güzelce doyurabilirim. Yemekten bir kaç parça almış çiğnerken, aklım yine düşüncelerle çevrildi.

Henüz 6 yaşındaydım. O zamanlar hayatımın en karanlık dönemleri olacağını bilmiyordum, ama hissediyordum.

Yine kendimi avuttuğum bir gündü. Etrafımdaki çocuklar birbirleriyle oynarken, ben hep yalnız olduğum yerde onları izlemekten vazgeçmiyordum. Yalnızlığın benim için hep var olduğunu biliyor ve yine ona sığınıyordum.

Aniden kafama isabet edip yere düşen topun acısıyla bir adım geriledim. Elimi sağ şakağımın üzerine koyarak acıyı dindirmek istercesine ovalıyordum. Etrafımda "Topu bize at" diyen çocukların seslerini bile duyamayacak kadar kendi acıma yoğunlaşmıştım. Ne zaman biri kolumu tutmuş kendine çekmişti, işte o zaman alnımdaki elim çekilirken kendimi bu derece kaybettiğimi anlamıştım.

Beni tutan kişi, buradaki en yakın hissettiğim Ares'ti. Elimden tutarak yurdun içerisine sokmuş, karşıma geçip beni baştan aşağı incelerken, "İyi misin, Ayana?" diyerek sormuştu.

Bu soru şu anda bile zihnimdeki en önemli sorulardan birisiydi, sahiden iyi misin Ayana?

Ruhsuz ve soğuk bakışlarım karşısında yine istediği cevabı alamayacağını fark ettiği an, bana hayatım boyunca hiç aklımdan çıkmayacak olan o sözleri kurdu. "Ne kadar çabalarsan çabala, ne yaparsan yap asla acıdan asla kurtuluşun olmayacak! Çünkü sen, sana değer verecek olan herkesi bir Medusa gibi ruhsuz bakışlarla taşa çevirerek yok ediyorsun." Yüzündeki kızgınlıkla öylece suratıma bakarken daha fazla dayanamamış olacak ki arkasını dönerek hızlı adımlarla uzaklaştı. Sol gözümden akan yaşı silmeden öylece bomboş bir ifadeyle gidişini seyrettim.

İrkilerek bu anıdan sıyrılmaya çalıştım. Bana neden Medusa olduğumu bir kez daha hatırlatan, Ares'i ve kimsesizliğimi geçmişe gömüp bu sefer gerçekten de unutmak istedim.

Söylesene iç ses, bu mümkün mü?

***

Evettt arkadaşlar ilk bölüm nasıldı? Bence çok güzeldi, sizce?

Ben yazarken çok keyif aldım, umarım siz de bir şans verip okuyup keyif alırsınız. Sizleri seviyorum. Bir sonraki bölüme kadar görüşmek üzere, hoşça kalın! 🖤🖤🖤