11. Bölüm

Bölüm XI: Duyguların Çöküşü

Umut’un odasında, gece bir başka karanlık sarmaya başlamıştı. Gözleri tavanda bir çatlak kadar sabit kaldı. Her şeyin çöküşünü hissetti. Zihnindeki düşünceler bir nehir gibi akıyor, ancak kaybolan bir şey vardı. O kaybolan şeyin ne olduğunu ise henüz keşfedememişti. Gözlerini kapadı, derin bir nefes aldı, ama o nefesin içinde bir tür boğulmuşluk vardı. Hayatını sarmış gibi hissettiği, üzerine gelen bu baskıyı, bu hisleri bir türlü atamıyordu.

Gözleri kapalıyken, geçmişin karanlık köşelerine doğru ilerlemeye başladı. “Neden her şey bu kadar belirsiz? Neden bir insanın içinde hissettikleri, dış dünyada hiçbir şekilde bir iz bırakmıyor?” diye düşündü. Kendisini, dışarıdan bakıldığında sadece bir lise öğrencisi gibi görebilirdi insanlar. Ama içindeki dünya, her geçen gün daha karmaşık hale geliyordu. Her şey yavaşça ama kesin bir şekilde birbirine karışıyor ve hiçbir şey bir anlam taşımıyordu.

Geçmişini düşündü. Küçükken hep bir şeylerin eksik olduğunu hissetmişti, ama ne olduğunu bilemiyordu. “Herkes bir şeylere bağlanıyor, ama ben bir yere ait miyim?” diye düşündü. Bir insanın içindeki boşluğu dolduracak bir şey bulamamak, her anı bir tür kaybolmuşluk hissiyle yaşamak, bir noktadan sonra içindeki dünyayı bambaşka bir düzleme taşıyordu.

O gece uyumadı. Gözüne uyku girmedi. Sadece saatler boyunca zihninde kaybolan anıları, silikleşen geçmişi ve geleceksizliği düşündü. “Bir gün bir şeylerin farkına varacak mıyım? Bir şeylerin anlamı olacak mı? Yoksa sonsuza kadar kaybolan bir varlık mıyım?”

Birçok kez denedi, gözlerini kapadı, ama bir türlü uyuşamadı. Gece boyunca zihni bir labirent gibi dolandı. “Gerçekten kimim ben?” diye düşündü. “Bir kimlik var mı? Ya da kimlikler bir süre sonra kaybolur mu?”