20. Bölüm

Bölüm XX: Yalnızlığın Felsefesi

Umut, o günden sonra kendisini bir değişimin eşiğinde hissetti. Okulda, evde ya da dışarıda fark etmeden her an, bir şeyler daha farklıydı. Kaybolmuşluk, o kadar uzun süre bir parçası olmuştu ki, artık kaybolmanın da kendine ait bir yönü olduğunu fark etti. Kendini kaybetmek, belki de var olmanın en saf haliydi. Kimseye ait olmamak, insanın kendi kimliğini bulabilmesinin bir yolu olabilirdi. “Kaybolmak, aslında var olmak değil mi?” diye düşündü.

Bir sabah, okulda öğle tatilinde, bir grup öğrenci dışarıda yürüyordu. Hepsi bir şeyler konuşuyor, gülümsüyor, bir yere doğru koşuyordu. Ama Umut, bir köşeye çekilmiş, onları sadece izliyordu. Onların ne düşündüğünü, ne hissettiklerini bilmiyordu. Onlara ait olmak istemediğini bir kez daha fark etti. Çünkü onlardan bir şeyler beklemek, kendini kaybetmek demekti.

Umut, bu durumu hiç sorgulamadan kabul etti. Kaybolmuş, yalnız, ama bir o kadar da özgür hissediyordu. “Kendimi bulmak için önce kaybolmam gerekiyordu.” Yavaşça dışarı doğru yürüdü. Soğuk rüzgar, onu biraz olsun sarmaladı. Üzerindeki ceketin yakasını kaldırarak, adımlarını hızlandırdı. O an, bir şeyin farkına vardı: Belki de hayat, bir yerde kaybolup, sonra yeniden bulmak demekti. İnsanlar, ne kadar fazla bağlanırlarsa, o kadar kayboluyorlardı. Ama kaybolmanın, sonsuza kadar kaybolmak anlamına gelmediğini düşünmeye başladı.

“Her kayboluş, bir buluşun habercisiydi.” Bu düşünce, ona bir umut ışığı gibi parladı. Çünkü kaybolmuşken bile, bir şeyler, bir yerlerde kendisini bekliyordu. Her şeyin bir anlamı olmalıydı, ancak bu anlam, bazen aramaktan vazgeçmekle ortaya çıkıyordu. Belki de o anlam, beklemekten ve kaybolmaktan korkmamaktı.