21. Bölüm

Bölüm XXI: Derinleşen İçsel Düşünceler

Umut, o günden sonra, her gün daha derin düşüncelere daldı. Evde, okulda, yürürken bile zihnindeki düşünceler bir araya gelerek bir bulmaca oluşturuyordu. Ve her bir parça, bir diğerini takip ediyordu. “Kendimi kaybetmek, gerçekten kim olduğumu anlamamı sağladı. Ama kim olduğumu anlamak, kendi varlığımı kabul etmek demek mi?” Diğer insanların ne düşündüğü, ne yaptığı ona hiçbir anlam ifade etmiyordu. Kendisiyle barışmak, kendi içindeki boşlukla yüzleşmek, bütün kaybolmuşluk ve yalnızlıkla birlikte geliyordu.

Bir gün, Burak yine onu okul çıkışı bekledi. Umut, Burak’ın yanına yaklaşırken, ona bir soru sormaktan kendini alamadı. “Burak, sen hiç kaybolmuş hissettin mi?” Burak, biraz şaşkın bir şekilde ona bakarak, “Ne demek istiyorsun?” diye sordu. Umut, derin bir iç çekerek, “Kendini bir yerde kaybolmuş gibi hissettiğin oldu mu? Yani, herkesin etrafında olduğu bir dünyada, ama senin hiç kimseye ait olmadığını hissettiğin anlar?”

Burak, birkaç saniye sessiz kaldı, sonra başını sallayarak, “Sanırım bazen öyle hissediyorum, ama bu duyguyu fazla ciddiye almamaya çalışıyorum. Belki de insanın kaybolduğunu hissetmesi, gerçekten doğru bir şey değildir. Belki de o anı aşmak gerek.”

Umut gülümsedi, ama gülüşü kayıtsız bir gülümsemeydi. “Belki de kaybolmamak, gerçekten kaybolmak demektir,” dedi. Burak, bu sözlere biraz daha dikkatle bakarken, Umut’un gerçekten ne söylediğini anlamadığını fark etti. Ama Umut, onun anlayışına ihtiyacı olmadığını biliyordu. O, kendi yolunu buluyordu. Bu yolda, kimse ona rehberlik edemezdi.