22. Bölüm

Bölüm XXII: Düşüncelerinin Hapsinde

Bir akşam, Umut, odasında yine düşüncelerinin içinde kaybolmuşken, kendini bir kez daha hapsolmuş gibi hissetti. Zihninde yankılanan düşünceler, son bir kaç haftada bir çöküşe dönüşmüş, her şeyin üstesinden gelmeye çalışırken, içinde bir şeyler tamamen yıkılmaya başlamıştı. “Hayat, sadece bir anlamdan ibaretse, ben bu anlamı bulmayı neden bu kadar arzuluyorum?” diye düşündü. Her şeyin, sonunda bir boşluğa dönüştüğünü görmek, bir süre sonra alışılabilir hale geliyordu. Ama o boşluk, bazen çok daha fazla derindi.

Bir süre sonra, pencereyi açarak dışarıdaki geceyi izlemeye başladı. “Gerçekten kimse, kimseye ait olabilir mi?” sorusu yeniden aklını kurcaladı. İnsanlar, doğdukları andan itibaren bir yere ait olmaya çalışırken, aslında kendi içlerindeki boşluğu dışarıda bir yerlerde arıyorlardı. Ve o boşluk ne kadar dışarıda aranırsa, o kadar büyüyordu. “Peki ya ben, bu boşluğu kendimde bulursam?”

Gecenin karanlığında, tek başına hissettiği bu boşluk, sanki bir yığın sorunun parçasıymış gibi görünüyordu. Ama bu karanlık, aynı zamanda bir arayışa da dönüştü. “Belki de boşluk, bir şeyin bulunmasından önceki boşluktu. Bir insan, kaybolarak bulur, kaybolduğunu fark ettiğinde.” Bir anlığına, bu düşünceye tutundu. Kendisini bulma yolunda, bu kaybolmuşluk da bir adım gibi geliyordu.