Her şeyin bittiğini düşündü, ama derin bir his vardı içini saran. Bir insanın hayatı, tek bir kişinin yokluğu ile nasıl bu kadar eksik olabilirdi? Sevdiği, her şeydi. O eksiklik, öylesine derindi ki, yaşamın tüm anlamını yitirmişti. Artık dünyada onu tutan hiçbir şey yoktu. Geceleri uyandığında, sabahları hiçbir şey için uyanmadığında, yalnızca boş bir yatak ve soğuk bir odada kayboluyordu. Her şey sessizdi, her şey soğuktu.

Bir an, her şeyin sonlanmasının daha iyi olacağı düşüncesi zihninde yankılandı. Derin bir boşluk ve karanlık, günlerdir sarıp sarmalamıştı. Hayat, bir zamanlar her şeydi, ama şimdi bir yüke dönüşmüştü. En küçük adım bile bir dağ gibi büyürken, her nefes almak sadece bir acıydı. Artık bir anlamı yoktu. Ne hatıralar, ne eski projeler, ne de kalbinde bir zamanlar var olan umut… Hiçbiri bir anlam taşımıyordu.

Bir gece, her şeyin içinde kaybolduğu o karanlıkta, yalnız başına bir çözüm aradı. Çaresizce, bir zamanlar elini tutan, birlikte her şeyi inşa ettiği kişi yoktu. Şimdi ne yapabilirdi ki? Gözlerinde, içinde kaybolan o büyük umudu ararken, hiçbir şey bulamıyordu. Son bir kez, her şeyi terk etmeyi düşündü. Bu acı, sonsuza dek sürecekmiş gibi hissediyordu.

Yavaşça kalktı ve masa başındaki eski çizimlerin üzerini karalamaya başladı. Ama ne yazsa, ne çizse, kelimeler anlamsızdı. İçindeki boşluğu tanımlamak için dil yetersizdi. Her şey silikleşmişti, kaybolmuştu. Yalnızca sevdiğiyle paylaştığı bir zaman parçası kaldı, ama o da geçmişte kaldı. Şimdi, onun yokluğunda, dünyada ona ait hiçbir şey yoktu.

Bir yudum su alırken, elleri titremeye başladı. Sonra, elini çekmeyi düşündüğü o küçük nesneyi, birkaç saniye boyunca incelemeye başladı. O nesne, her şeyin sona ermesi için bir anahtar gibiydi. Belki de, bu, her şeyin bitmesi gereken anıydı. Gözleri doldu, ama içinde bir şüphe bile yoktu. Sevdiği, belki de son kez ona baksa, onu kurtarır mıydı? Ama o artık yoktu. Gözlerini kapadı.

Zihninde bir boşluk, bir son arayışı vardı. O boşluğu hiçbir şey dolduramazdı. Bir zamanlar bir araya getirdiği her şey, şimdi sadece kırık dökük bir anıydı. Hiçbir şey gerçek değildi. Ve en sonunda, elleri sabırla, kararını verdi.

Son bir kez derin bir nefes aldı, sonra dünyadan kaybolmayı seçti.