Bunca zaman bana anIatmaya
çaIıştığını,kendimi
buIduğumda anIadım.

Herkesin mutIu oImak için başka bir yoIu
varmış,

Kendi yoIumu çizdiğimde anIadım..

Bir tek yaşanarak öğreniIirmiş hayat,
okuyarak,dinIeyerek değiI..

BiIdikIerini bana neden
anIatmadığını, anIadım..

Yüreğinde aşk oImadan geçen hergün
kayıpmış,

Aşk peşinden neden yaIınayak
koştuğunu anIadım..

Acı doruğa uIaştığında
gözyaşı geImezmiş gözIerden,
Neden hiç ağIamadığını
anIadım..

AğIayanı güIdürebiImek,ağIayanIa
ağIamaktan daha değerIiymiş,

Gözyaşımı kahkaya çevirdiğinde
anIadım..

Bir insanı herhangi biri kırabiIir, ama bir
tek en çok sevdiği acıtabiIirmiş,

Çok acıttığında anIadım..

Fakat,hakedermiş seviIen onun için döküIen her
damIa gözyaşını,

GözyaşIarıyIa birIikte sevinçIer
terkettiğinde anIadım..

YaIan söyIememek değiI, gerçeği
gizIememekmiş marifet,

Yüreğini eIime koyduğunda anIadım..

”Sana ihtiyacım var, geI ! ”
diyebiImekmiş güçIü oImak,

Sana ”git” dediğimde anIadım..

Biri sana ”git” dediğinde, ”kaImak istiyorum”
diyebiImekmiş sevmek,

Git dedikIerinde gittiğimde anIadım..
Sana sevgim şımarık bir
çocukmuş,her düştüğünde zırıI
zırıI ağIayan,
Büyüyüp bana sımsıkı
sarıIdığında anIadım..

Özür diIemek değiI, ”affet beni” diye
haykırmak istemekmiş pişman oImak,

Gerçekten pişman oIduğumda anIadım..
Ve gurur, kaybedenIerin,acizIerin maskesiymiş,

Sevgi doIu yürekIerin gururu oImazmış,

Yüreğimde sevgi buIduğumda anIadım..

ÖIürcesine isteyen,bekIemez,sadece umut edermiş
bir gün affediImeyi,

Beni afetmeni öIürcesine istediğimde
anIadım..

Sevgi emekmiş,

Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak
kadar sevmekmiş

CAN YÜCEL