Herkese yeni bölümden merhabalar :) Öncelikle Gökyüzüyle Buluşma'yı 2023 yılınında başladığım için kitabın geçtiği ana tarih 2023 olacak. İlk bölüm Şüheda'nın üniversiteye başlama zamanını anlatıyordu ama merak etmeyin o zaman bile hikayenin ilerleyen zamanlarına hizmet ediyor. Ana karakterlerimiz yıllar sonra yeniden karşılaşacak, bakalım neler olacak? KİTAPTA GEÇEN OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR.

Keyifli okumalar. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin.

"Hayır , hayır tekrar olmaz. Kabul etmiyorum , çıkarın beni buradan. ÇIKARIN!!!" Nefes nefese her zaman gördüğüm kabusumdan uyandım. Hemen yatakta oturur pozisyona geldim, kalbim hala olağanca şiddetiyle göğüs kafesimi zorluyordu. Saçlarım terden sırılsıklam olmuştu. Yan tarafta uyuyan Büşra'yı görmemle bir nebze sakinleştim. Kabuslarım son bulmuyordu. Çok sık olmasa da devam ediyordu , terapi almanın vakti gelmiş geçiyordu.

2023 Ocak

Başlangıçlar...

Sabah çalan alarmımla uyandım ama yerimden kalkmadan kapatıp uyumaya geri döndüm. Uykumu alamamıştım , biraz daha yatakta kalmaya ihtiyacım vardı. Tam tekrar dalacaktım ki telefonum tekrar çaldı ,bu kez çalan zil sesiydi. Zehir olmuştu uykum yine ,hayatta nefret ettiğim şeyler sıralamasında başı çekerdi uyandırılmak hem de uykum varken uyandırılmak. Daha fazla beklemeden açtım yoksa susacağı yoktu.

"Şüheda geldin mi? Sınav başlayacak birazdan." Ne diyordu bu kız , ben nereye gidecekmişim? Birkaç saniye bunu sorguladıktan sonra fırlayarak yerimden kalktım. Bugün tatil öncesi son sınavımız vardı, hem de uygulamalıydı ve hocası kelimenin tam anlamıyla arızaydı , bırak sınavı derse geç kalmak bile sıkıntıydı ama benim uykum vardı. Saate baktığımda hala yetişecek zamanım olduğunu görünce rahatladım. Bu kız niye sabah sabah gereksiz gerginlik yaratıyordu ki? Ben geç kalmayım diye uyarıcı bir etki yaratmak istemişti. Dün arayıp beni uyandır dediğim için bu yöntemi kullanmıştı.

"Görev tamamdır asker. Uyandım ve hemen şimdi hazırlanıp yola çıkıyorum." Sesim söylediğime zıt bir şekilde uykuluydu. Hemen banyoya gidip soğuk suyla yüzümü yıkamazsam geri uyurdum. Oturur pozisyona gelip birkaç dakikalık hayat sorgulaması yaptıktan sonra kalktım.

Yüzümü yıkayıp biraz ayıldıktan sonra seçim yapmam gerektiğine karar verdim. Ya saç , makyaj ve kombin yapıp evden çıkacaktım ya da annemin hazırladığı o mükellef kahvaltı sofrasına oturup okula eşofman takımıyla gidecektim. Midemden gelen sesler seçimimi yapmıştı ama eşofmanla da gidecek kadar kafayı yememiştim şükür ki. Kahvaltıdan sonra ayaklarım geri geri gitse de evden çıktım.

Araba biner binmez açtığım radyoda enerjik bir ses konuşmaya başladı. "Sevgili izleyiciler ve dinleyiciler vedik astroloji ve sideral zodyağa göre, 2023 Yılı Koç burçlarına neler getirecek? Bugün bunu konuşuyoruz. Evet sevgili koçlar ve yükseleni koçlar , 2023 iç dünyanıza dönme senesi sizin adınıza. Ayrıca korkularınızla yüzleşeceksiniz , endişe ettiğini ve geri plana attığınız duygularla yaşam sizi yüzleştirecek. Koç kadınları içinde ayrı bir önem arz ediyor bu yıl. Jüpiter retrosu sizden yana , 2023 yılının ilk çeyreğinde aşk veya para sizi bulacak. Yine şans etkileriniz de yılın ikinci yarısına geçmeden aktive olacak. Bu hayatınızda köklü değişikliklere yol açacak. Bildiğiniz gibi Jüpiter bolluk bere-" kanalı değiştirdim bu kadar dinlemek yeterliydi. Ama Ceyda bu saçmalıklara inanıyordu gerçekten. İşler iyi gitmeyince insan umudunu bunlara bağlıyordu.

"Hadi canım , her sene aynı şey." Kanallarda bir süre gezindikten sonra istediğim şarkıyı buldum ve sesini yükselttim. Direksiyona ritim tutarak şarkı söylüyordum birazdan çok önemli bir sınavım yokmuş gibi. Bir zamanlar müzik sesi dikkatimi dağıtırken şimdi şarkısız yapamıyordum ,abim haklıydı sanırım babam Ankara trafiğine bir maganda kazandırmıştı. Ayrıca büyük bir hız tutkum vardı , zaten yüksek hızlara çıkabilen bir şey neden yavaş kullanılırdı ki? Ama okulun otoparkına girince radyoyu kapattım , bir sürü lüks araç vardı birine çarpsam masrafını kendi arabamı satarak anca öderdim. Dikkatli olmak zorundaydım.

İki saattir dolaşmama rağmen yer yoktu , sınav haftası olduğu için kalabalıktı ama bugün daha da kalabalıktı. Sevgili okulum yine ne konferansı veriyordu kim bilir. Sinirden deliye dönmek üzereydim. Otoparkta oyalanıp geç kalamazdım , artık yer bulamazsam arabayı ortada bırakacaktım , evet stres anında mükemmel kararlar alan biriyim. Çalan telefonuma cevap verip vermemekte tereddüt ettim bir süre ama ısrarla çalmaya devam edince mecburen açtım. Arayan tabi ki Ceyda'ydı.

"Nerde kaldın kızım , bu sefer gerçekten başlayacak sınav. Hocaların hepsi geldi bile." Sesi fazlasıyla tedirgindi ve bu benim daha da paniklememe sebep oldu.

"Geldim , otoparktayım şimdi de yer bulamadım , dolaşıp duruyorum iki saattir." Bu okul beni sinir hastası da yapmıştı sonunda.

"Bugün yazılımla alakalı bir konferans mı ne varmış , ondan baya kalabalık okul. Ama sen ne yap et hemen gel. Dönem uzatamazsın."

Büyük bir of çekerek telefonu kapattım. Zaten sinir küpüne dönmüşüm bir de Ceyda stres yaptırıyordu. Köşeyi döndüğümde bir boşluk gördüm. Çok şükür , sonunda. Ama sıkıntılı bir yerdi , başka bir araç arkadan vurabilirdi ama şu an bunu düşünecek halde değildim. En kötü babam hallederdi.

Kapıları kilitledikten sonra saatime baktım tam on dakikam vardı , kampüs ile otopark arasındaki mesafeyi düşünecek olursak tabana kuvvet Şüheda diyebiliriz. Neyse en azından spor ayakkabı giymiştim. Okula topuklu ayakkabılarla gelecek kadar muhabbet besleyememiştim henüz.

Nefes nefese bizim kızların yanına ulaşabildim. Bu okul beni bir maraton koşucusuna çevirmişti en sonunda. Özge elindeki suyu bana uzatırken konuştu. "Her seferinde kıl payı yetişiyorsun , valla sağlam bir duacın var gibi duruyor." Sadece kafa sallayıp onaylamakla yetindim , nefes nefese kalmışken başka şansımda yoktu zaten.

Stresli geçen saatler sonunda nihayet sınavdan kurtulmuştuk. Ama benim deniz gözlü Ceyda'm bütün neşesini sınavda bırakmıştı. Yalnız değildi tabi hepimiz mahvolmuştuk. Sınavdan mı çıkmıştık meydan muharebesinden mi belli değildi.

"Tamam zor sorulur da bu kadar mı zor sorulur be." Sesi sitemkardı. Sınav sonrası sevgilisiyle buluşacaktı ama hiç keyfi kalmamıştı. Dudak büzerek verdiğim tuzlu çubuk krakeri yemeye devam etti. Ondan sonra herkese uzattım. Tuzlu kraker candı , hemencecik düşen tansiyonlarımızı düzeltecekti. Gerçi bizimkine kraker fayda etmezdi ama kendimizi kandırıyorduk.

"Hoca utanmasa bizden yeni bilimsel kuram isteyecek." Özge'nin de ondan aşağı kalır yanı yoktu. Garibimin uykusuzluktan gözaltları mosmordu. Sınavda yapamadığından çok sınav için uykusuz kalıp yapamamasına üzülüyordu.

"Okulu kazanınca sevinmiştik çok salakmışız." Yapmıştık bazı hatalar. Yerimde duramamıştım ama olmayan hayat enerjimi de elimden alacağını bilmeden. Bazen ödül sandıklarımız ceza olabiliyordu , ne yaparsın.

"Neyse bütünlemeye kalmazsak kaldı bir dönem. Az daha sabır." Sınav haftası boyunca tek motivasyonumu onlarla da bir kez daha paylaştım.

Üstümüzdeki ölü toprağını atmak isteyen Aylin önümüze geçip yüzü bize dönük yürümeye başladı. "Eeee ne zaman parti yapıyoruz?" Grubun hiç çalışmadım diyerek en yüksek notları alan kişisiydi kendileri. Mutlu olmasının sebebi de sınavının iyi geçmiş olmasıydı tabi bizim için aynı şey söylenemezdi.

"Ya bi dur , bi kendimize gelelim, Uyku delisi olduk iyice, baksana şu halimize sarhoş gibi etrafta dolaşıyoruz." Diğerleri de beni onayladılar. Yorucu geçen iki hafta sonrası gerçekten dinlenmeliydik. Ben şahsen birkaç gün uyumak istiyordum.

Sınav kötü geçse de bitmiş olmasının verdiği rahatlıkla ağlanacak halimize gülerek kampüs çıkışına yürüyorduk. Klasik finaller sonrası kutlamamızı yarın yapacaktık sonrasında Özge ailesinin yanına , İzmir'e dönecekti. Bu kutlama fikri Ceyda'dan çıkmıştı , sınavlardan da sağ çıkmamız şerefine parti yapıyorduk. Partiden kastımız bol abur cubur ve bol film dizili bir sohbet gecesi yapmaktı. Bu sefer ağır yaralı çıkmıştık orası ayrı.

Kızlarla konuşurken kafamı kaldırıp baktığımda tam karşımda , futbol sahasının önünde duran onu gördüm. Uykusuzluktan hayal görüyordum sanırım , o olamazdı. Hem de yıllar sonra. Gözlerimi kırpıştırdım ama görüntü yok olmadı. Bedenimi saran aşağılık duygusuyla bakmaya devam ediyordum , o da bakışlarını üzerimden çekmiyordu. Ne kadar zaman geçmişti bilmiyorum tek bildiğim onu gördükten sonra altı kere daha hastaneye gittiğimdi. Ve tuhaf bir şekilde gözüm onu aramıştı ama kampüste görmeyi hiç beklemiyordum. Gerçi tekrar karşılaşmamızı bile beklemiyordum artık ama kanlı canlı ve keskin bakışlarıyla karşımdaydı. Bakışlarını unutmamamın en temel nedeni ara sıra baktığım resmiydi.

Resim yapmak benim için büyük bir sanattı. Eskiden kadınlar acılarını , kederlerini kilimlere dokurlarmış bende yaşadıklarımı kağıda kalemimle ince ince işlerdim. Başkası için sıradan bir resim benim için bambaşka anlamlara sahip olurdu. Anı defteri tutmak gibiydi. Benim için anlamı olan şeyleri , kişileri çizerdim. Sayfalarca yazıya sığmayacak duygular sığdırırdım içine. Sağ alt köşeye resimle alakalı tek bir cümle yazarak resme atfettiğim anlamla son noktayı koyardım.

Küçüklüğümden beri hep bir şeyler karalamayı sevmişimdir. Hastanede zaman ancak böyle geçiyordu. Babamda bunu bildiği için beni her görmeye geldiğinde çeşit çeşit boyalar , defterler getirirdi. Resme yeteneğim var mıydı bilmiyorum tek bildiğim çizdiğim resimlerin içine girip özgür olduğumdu. O zamanlar özgürlüğümdü şimdi ise tam anlamıyla sanat. Bu yüzden hep parklar , bahçeler çizerdim bazen de çok gitmek istediğim için okul. Sadece anlamlı şeyler çizmeye ortaokulda karar vermiştim sanırım. Benimle dalga geçen kızları cadı şeklinde çizip kendimce eğlenmiştim. Herkes bakınca saçma sapan ve birbirinden alakasız şeyler görmüştü. Resmin anlamını ve resimdekileri yalnızca ben biliyordum. Ondan sonrada devam ettirdim. Hem zevkliydi hem de kimsenin okuması gibi bir riski yoktu.

Peki onu neden çizmiştim? Bendeki anlamı neydi? Aklımda bu sorular varken karşımda o vardı. Aradan geçen zamanda pek değişmemişti.

Kısa kesim saçları biraz uzamış , sakal bırakmış ve sivilceleri azalmıştı. Siması ve bakışları ise aynıydı. Gözlerini hiç ayırmadan bakıyordu. Bu benim paniklememe sebep olsa da belli etmeden put gibi duruyordum. Asker olsaydı bakışları bile teröristleri öldürmeye yeterdi. Bu karşılaşmaya fazla tepki verdiğimin farkında olsam da kendime engel olamıyordum.

Bedenimi saran aşağılık duygusuyla boğuşmaya çalışırken bana öyle bakması işimi zorlaştırıyordu sadece. Herkesten sakladığım sırrım onun gözleri önüne serilmişti , bundan daha büyük bir utanç olamazdı. Bu duygudan kurtuluşum yoktu ; okuduğum kitaplar , terapiler , eğitimler , danışmanlıklar hepsi sadece üstünü örtmüştü ama o örtü şimdi kalktı. Geçti sandığım duygular açılan barajdan akan hırçın sular gibi doldu yüreğime. Bir kez daha anlamış oldum ki geçmiş hiç geçmemişti.

"Şüheda ne oldu , daldın gittin? " Ceyda'nın seslenmesiyle düştüğüm girdaptan kurtulup bakışlarımı kaçırdım. Derin bir nefes alıp ona doğru döndüm. Baktığım adamı görmemesini umuyordum.

"Bir şey yok arabanın anahtarını nerde bıraktığımı düşünüyordum." Diğerleri de dönüp tuhaf bir şekilde bana baktı , ayakta uyuklamaya başlayan Özge bile. Ne demiş olabilirim ki şu an?

"Düşüneceğine çantanı mı arasan acaba canım? Etrafa bakarak bulamazsın yani sadece bir öneri." Aylin' in bütün nöronlarını sınavda bırakıp çıktığını düşünürken o beni şaşırtmıştı. En azından kime baktığımı görmemişlerdi.

"Sınav öyle bir çarptı ki , aklım yerinde değil." Neyse ki kurtarıcı bahanem vardı. Karşıya orada olmamasını umarak baktığımda hocalarımızdan biriyle konuşuyordu , hala oradaydı. Şu an gördüklerimin beni yanıltmasını çok isterdim çünkü konuştuğu kişi bölüm başkanı Tarık hocaydı. Sakin ol Şüheda , şimdi Tarık hocaya görünmeden sıvışmaya bak. Aynen öyle yapacaktım. Bölüm başkanımız biraz değişiklik, kelimenin tam anlamıyla değişik. Bir günü diğerini tutmayan , tepki ve davranışları tutarsız biriydi. Onunla nasıl konuşacağını şaşırırdı insan.

Bakmayı bırakıp çantamın içinden anahtarımı aramaya başlayacaktım ki adımın seslenilmesiyle mecburen kafamı kaldırdım. Tarık hoca yanına çağırıyordu. Keşke yüzümüze bile bakmadığı günlerden birine denk gelseydim diye geçirdim içimden. Kaçar yolumun olmadığını anlayınca kızlara dönüp bir umut kırıntısı bekledim. Ama Ceyda'nın "Sen hocayı bekletme , biz kendimiz gideriz." demesiyle son umudum da ellerimin arasından kayıp gitti. Arkadaşlarımın da satışına geldikten sonra kaçar yolumun olmadığını anladım.

Gülümsememi takınarak yanlarına doğru ilerledim. "Şüheda lab 8'in anahtarı sendeydi. Bu arkadaşımıza eşlik et , bozuk bilgisayarlara bakacak." Dedi nazik bir şekilde. Bugün iyi günündeydi herhalde beni asistanı gibi kullanmaya devam ettiğine göre. Söylediklerini idrak ettiğimde iş işten geçmişti. Sınıf temsilcisi olmak zor işti. Bölüm başkanımız diye söylemiyorum ama çok dengesiz davranışları olan birisidir kendisi. Bugün adını söyler ,selam verir yarın olur çocuk gibi azarlar. Bir de asistanlık olayı var tabi. Benim mezun olunca asistanlık yapacağımdan çok emin olmakla beraber kendi asistanı olmam için bu tarz işler veriyordu şimdiden. Benim hayallerim arasında asistanlık asla yoktu sadece şimdilik oyalanıyordum.

"Hocam servisten geleceklerdi ama." Söyledikten sonra dilimi ısırmam fayda etmedi. Hazır iyi gününe denk gelmişim dilimi neden tutamıyorum ki? Hem servisten gelip yapamamışlardı. Hoca da belli ki tekrar yazı işleriyle uğraşmak yerine konferanstan birine hallettirip kurtulmak istiyordu.

Gözlüğünü burnuna indirip alttan bir bakış atması yeterli oldu. "Siz ne diyorsanız o , ben eşlik ederim." Diyerek geri vites nedir ve nasıl yapılırın canlı örneği olmuştum. Bu dik başlı hallerimi üniversite eğmek için elinden geleni yapıyordu. Gayette başarılıydı bu konuda.

Onun bakışlarını üstümde hissettim. Beni hatırlıyor olma ihtimali var mıydı? Hadi benim o halde gördü diye aklımda kalmıştı ama onun beni hatırlamak için bir nedeni yoktu. Zihnimde beliren yersiz düşünceleri uzaklaştırdım. Kısa bir bakış attım. Üstünde lacivert kazağı vardı. Kazağın içinden görünen gömleği ve kravatı ilk gördüğüm halinden daha ciddi duruyordu. Daha ne kadar ciddi olabilirse tabi.

Tarık hoca "Alparslan bilgisayarlar bizim için gerçekten önemli." Diyerek cevap beklemeden her zaman yanında olan kahverengi evrak çantasıyla sallanarak yanımızdan uzaklaştı. Şu adamın birilerine anında iş kitlemesine hayranım, büyük başarıydı gerçekten, ben yapamazdım.

Tarık hoca uzaklaştığında yeniden ona döndüm.

Demek adı Alparslan'dı. Ona yakışan heybetini taşıyan bir isim vermişler. Normalde isimlere çok değişik olmadığı sürece takılmayan biriydim ama sevgili arkadaşım Ceyda sağ olsun isimle karakter analizine falan kafayı taktığı için bende de birtakım etkileri olmuştu ister istemez.

Elimle gideceğimiz yeri gösterip ilerlemeye başladım. Arkamdan benim aksime sakin adımlarla geliyordu. Onun sakin olduğunu nereden çıkarmıştım ki. Hem şu an ne hissettiğimi Eve gidecekken iş kitlendiği için sinirli , onunla yeniden karşılaştığım için rahatsızdım. Başa gelen çekilir , yapacak hiçbir şey yok. Ben hocalarla yakınlık kurayım bir network ağım oluşsun isterken ayak işlerine kadar düşmüştüm.

Bunları düşünmeyi bir kenara bıraktım çünkü şu an hiçbir faydası yoktu bana. Binaya girdiğimizde direkt merdivenlere yöneldim. "Laboratuvarlar -2. katta." Gökyüzüne bakmayı seven bana laboratuvarda saatler geçirmek işkence gibi geliyordu , sanırım laboratuvarda çalışmanın tek kötü yanı buydu. Bir gün olurda kendi laboratuvarımı kurarsam en üst katta olacağı kesindi.

Gideceğimiz yere yaklaştığımızda çantamı bu kez lab anahtarı için karıştırmaya başladım. Bu iş bir an evvel bitmeliydi , bu şekilde onun yanında olmak rahatsız ediciydi. Yıllar önceki karşılaşmamızı hatırlayıp hatırlamadığı bile bilememek de rahatsız ediyordu , hayatım boyunca belirsizliklerden nefret etmişimdir. Her şey net olmalıydı , kafa karışıklığı ya da duygu belirsizliği baş düşmanlarımdı ; ama takdir edersiniz ki insanın nefret tohumları ayağının dibinde bitermiş , yakamı belirsizliklerden kurtaramamıştım bir türlü.

İçeriye girdiğimizde bizi karşılayan ağır kimyasal kokusuyla midem bulandı. Muhtemelen o da bundan rahatsızdı. Sanki deney yapmamışlar da ceset yok etmişler gibiydi. Ve evet insan vücudunun tamamen hangi kimyasallarla yok olacağını biliyorduk. Hemen burnumu kapatarak havalandırmayı ve dışarı görülmese de pencereleri açtım. "Bir süre dışarıda bekleyelim istersen."

Ben sözümü bitirmeden burnunu tutarak koşar adım dışarı çıkmıştı bile. Alışkın değildi tabi. Hemen peşimden koşup yanına gittim. Koskoca adam olsa da bana zimmetli sayılırdı, zehirlenmesi hiç işime gelmezdi.

"İyi misin?" Soruma cevap verecek durumda görünmüyordu , çürük yumurta ve çöp kokusu karışımını ilk kez bu kadar yoğun hissetmiş olmalıydı. Çantamdan açık kraker paketini çıkarıp iki üç tane eline tutuşturdum. Şu an yapabileceğim en iyi müdahale buydu.

"İyiyim de içerisi neydi öyle." Şaşırmıştı, biz bunlarla tanışalı yıllar oluyor aslanım.

"Öğrencilerin ihmali işte. Havalandırmayı açmadan gidiyorlar sonuç bu." Şu an nereye düştüm ben diye hayatı sorguladığına eminim.

Bir süre ceza alıp kapının önünde bekletilen öğrenciler gibi bekleyip içeri girdik. Bizi ortada üç tane uzun çalışma masası karşılıyordu. Masaların üstü boş dururdu , deney yaptıktan sonra mikroskopları , ölçüm cihazlarını ve deney tüplerini tozlanmamaları için dolaplara kaldırıyorduk. Arka tarafta malzemeleri koyduğumuz büyük dolaplar vardı dolapların bitişiğindeki küçük odada derin dondurucular ve buzluklar vardı bazı kimyasalları saklamak için. Pencerelerin olduğu köşede bilgisayarlar ve bazı dosyaların olduğu masalar duruyordu.

"Bilgisayarlar burada. Şifreleri söylemiştir hoca." Dedim. Bilgisayarları kullanmamız yasaktı , zaten yeteri kadar bilgisayarda yoktu.

"İçlerinde ne var?" İlk bilgisayarı açmaya çalışırken sorduğu soruyla şaşırdım.

Tuhaf tuhaf ona bakıp "Anlamadım?" dedim.

"Yani bilgisayarlarda hangi dosyaların yüklü olduğunu biliyor musun ? Virüs bulaşmış olabilir." Ben ne ara anlama yetimi kaybetmiştim ya?

"Yeni makaleler yüklenmişti diye biliyorum."

Sırt çantasından bir cihaz çıkarttı, kablolarla bilgisayara bağlayıp bir şeyler yapmaya başladı. Ciddiyetle ekrana bakıyordu. Bense onu izlediğimin farkına vardım ve ilgilenecek başka şeyler bulma amacıyla etrafıma bakındım. Dolapların üstündeki dağınık dosyaları gördüğüme hiç bu kadar sevinmemiştim. Ondan biraz uzaktaki masaya dosyaları bırakıp düzenlemeye başladım.

Ara sıra ona kaçamak bakışlar atıyordum. Dünyayı kurtaracak çok önemli bir iş yapıyor gibi bir hali vardı. Ben oflayıp şikayet etmesini beklemiştim, sonuçta yapmak zorunda değildi ve muhtemelen Tarık hocanın ısrarıyla gelmişti. Dayanamayarak konuştum. "Tarık hoca seni nasıl ikna etti?"

"Emrivaki yaptı desek daha doğru olur. Problem değil yapacak önemli bir işim yoktu." Konuşması bittiğinde ilk bilgisayarı halletmiş olacak ki sandalyesinden kalkıp diğerine geçti. Onun önemli bir işi olmayabilir ama benim uyumak gibi çok önemli bir işim vardı. Hızlıca halletmesini umarak dosyalara geri döndüm.

"5 bilgisayarında aynı anda bozulması garip." Kendi kendine mi konuşuyordu yoksa bana mı söylüyordu anlayamasam da cevap verme ihtiyacı hissettim.

"Makalelerle ilgili bir sıkıntı olabilir. Zaten biz kullanmıyoruz, asistanlar kullanıyor."

"Virüs bulaşmış , biraz zaman alacak gibi duruyor." Son söylediği beni kalbimden vurdu. Yeni dönen başlayana kadar okulun yakınlarından bile geçmemeyi planlıyorken mükemmel bir son dakika golü yemiştim. Hocalarla fazla samimi olmanın sonu buydu işte.

Dosyaları bıraktım, zaten beni ilgilendirmezdi. Telefonumu çıkarttım, çekmese de oyun oynayabilirdim. Oyalanacak hiçbir şey yoktu. Bir süre sonra oyundan da sıkılıp telefonu bıraktım, o üçüncü bilgisayarla uğraşıyordu.

"Son sınıf mısın?"

"Evet, sonunda bitiyor." Hafifçe güldü. Asıl eğlence mezuniyetten sonra başlayacaktı. Yaz tatilim olmayacaktı en basitinden ama öğrencilik hayatım sona ereceği için ayrı mutluydum. 16 yıl okumuştuk sonuçta.

"Sen mezun oldun diye düşünüyorum." Benden büyük durduğu için böyle bir tahmin yürütmüştüm.

"Mezun oldum da yazılım mühendisliğinden değil. THK üniversitesi uçak mühendisliği." Allah'ım olay neye döndü. Bizim manyak bölüm başkanımız konferansa geldi diye bilgisayarları yapması için tutup kolundan uçak mühendisini getirmiş. Bu adam beni her seferinde daha fazla şaşırtıyordu.

"Uçaklarda da artık yazılım kullanıldığı için anlıyorum bu işlerden." Soracağım soruyu tahmin edip cevap vermişti.

"Bu arada virüs DNA işlenmesiyle ilgili makaleden bulaşmış sen iletirsin." Asistanların ihmaliydi besbelli.

"Tarık hocaya numaranı verme gafletinde bulunmadın inşallah." Elini verse kolunu kurtaramazdı. Şimdiden uyarmak en iyisi gibi düşündüm. Ben temsilci olduğumdan mecburen numaram vardı.

"Yok vermedim de neden öyle dedin anlamadım?" Yaptığı işi bırakıp nedenini sorgular biçimde bana baktı.

"Bilgisayarlarda en ufak bir sıkıntı çıkarsa sürekli arayıp başını ağrıtırdı."

"Ucuz yırtmışım desene. Neyse sen daha fazla sıkılmadan çıkalım , hallettim ben." Sıkıldığımı o kadar mı belli etmiştim?

"Sıkılmak değil de sınavdan çıktım fazlasıyla yorgunum ondan."

Laboratuvarı kilitledim ve beraber dışarı çıktık. Üniversitede gördüklerimin aksine gayet düzgün ve nasıl konuşacağını bilen terbiyeli biriyle karşılaşmak hoşuma gitmişti. Son zamanlarda sık rastlanmıyordu böyle insanlara.

Muhtemelen arabasız gelmişti ve yollarımız burada ayrılacaktı. Bana döndüğünde durdum.

"Hocan isimleri söyledi ama tam tanışamadık. Adım Alparslan." Elini uzatmıştı , tutup "Şüheda , tanıştığıma memnun oldum." dedim. El sıkıştıktan sonra yollarımız ayrıldı. O çıkışa doğru yürürken ben otoparka ilerledim.

*************

Elindeki bilmem kaçıncı gömleği ütüleyip askıya astıktan sonra derin bir of çekti. Oda ütünün buharından dolayı aşırı bunaltıcı bir hal almıştı. Nefes alamayacak boyuta gelmişti. Ama ona nefes aldırmayan sadece ütü buharı değildi. Keşke gitmeseydim o konferansa diye geçirdi içinden. Gitmese ne olacaktı ki başka bir yerde görecekti bu sefer.

O yaralıydı her ne kadar kabuk bağladı zannetse de ilk gün ki gibi tazeydi. O kız bu yaranın kabuğunun hiç oluşmadığını hatırlatmıştı ona. Kaçmak istediği geçmişe dönüp dolaşıp geri geleceğini bağırıyordu sanki. Acı vericiydi. Her zaman ifadesizliği bir zırh olarak bilmişti. Kendini başarıya adamış ancak bu şekilde huzur bulmuştu. Ama şimdi sadece kendini avuttuğunu bir kez daha anladı. Anlamadığı tek şey Şüheda'yı her gördüğünde yok saydığı geçmişin aklına neden geldiğiydi. Onu ilk sedyede oturmuş endişeli bir şekilde beklerken görmüştü. Vücudundan çıkan kablolara kısa bir an baktığında o utancı da görmüştü , birkaç dakikalık bu an onu geçmişin en karanlık odalarına götürmeye yetmişti.

O başarsa bile iyi hissetmeyecekti , boğazında düğümlenip kalan hevesleri gerçekleşmeyecekti. İntikam arzusu dinmeyecekti ve en önemlisi artık kendini kandıracak hiçbir şeyi kalmayacaktı. Geçen zaman ilaç olmak yerine zehir olup yayılmıştı iliklerine kadar. Bu gerçeği kabullenmek zor geliyordu şimdi.

Düşüncelerinden sıyrılmak adına kafasını kaldırıp perdesi açık pencereden dışarıya baktı. Gökyüzüne. Babası bir keresinde ona Eğer beni özlersen göğe bak ve saymaya başla. Ben nerede olursam olayım sen bine kadar saymayı bitirmeden gelirim demişti. Saymadı. Saymayı bırakalı çok olmuştu.

Güneşin batacağının habercisi olan kızıllık olağanca mükemmelliğiyle gözünün önündeydi. Evleri en üst kattaydı. Diğer binalardan daha yüksekte kaldığından uçsuz bucaksız gökyüzü daha çok görünüyordu. Bir süre izledikten sonra kuzenine seslendi.

"Demir... Demir..." Karşıdan cevap gelmedi. "DEMİİİRRR!" Diye bağırdı en sonunda. Sinir basmıştı yine. Demir eliyle telefonun hoparlörünü kapatmış , telaşlı bir şekilde odaya girdi.

"Alparslan noluyo. Ya kızla konuşuyorum iki dakika beklesen ölür müsün?" Karşısında Alparslan'ın dik bakışlarını görünce Aşkım ben seni sonra ararım diye hemen kapattı telefonu. Onu sinirlendirmek isteyeceği en son şeydi.

"Yemeği hazırladın mı? Ütü bitti sayılır." Sesini daha da alçaltıp sormuştu bu kez.

"Sağ ol kardeşim , eline sağlık. Yemeği dışarıdan söyledim gelir birazdan. Bak çift çizgi yapmadın di mi yarın çok önemli bir toplantım var." Birkaç saat önce ütüyü yapması için yalvarmamış gibi yaptığı işi denetlemeye kalkmıştı. İşte bu gerçekten Alparslan'ı zıvanadan çıkaracak bir hareketti. O yaptığı her işi mükemmel ve kusursuz yapardı.

"LAN İT. Ben senin hizmetçin miyim? Yemekte hazırlamamışsın zaten." Sakin kalmaya çalıştıkça kuzeni onun sabrını sınıyordu.

"Dolap tam takır kardeşim. Dün konferanstan sonra alışveriş yap diye liste bile verdim yapmamışsın." Hesap da soramıyordu. Ona muhtaçtı , Alparslan çocukluğundan beri hep arkasını toplardı. Hem yeni aldığı dosyada ona ihtiyacı vardı.

"Unuttum. Sen hayırdır , bana hesap mı soruyorsun?"

Demir kısa bir süre onu süzdü. "Yok da senin birkaç gündür aklın yine bir karış havada. Gerçekten iyi misin? Hem ne bu hal , tavır? Senin ağzına hiç yakışmıyor bilmiş ol." Bir sıkıntısı vardı , pek belli etmese de Demir anlardı. Yılları beraber geçmişti , her anına tanık olmuştu , her zaman yanında duran destek olmuştu. Bugünkü siniri normal değildi. Bir şeyleri bastırmak için kullanıyordu.

"İyiyim." Sesi olduğundan kısık çıktı. Verdiği kısa cevaptan sonra yatağın üstünden yeni bir buruşuk gömlek aldı ve ütülemeye başladı. Demir'e yakalanmış olması hiç iyi olmamıştı.

Demir ise peşini bırakmaya niyetli değildi. Ütünün fişini prizden çekti ve pencerenin pervazına yaslanıp kollarını bağladı. "Dökül hadi. Burada konuşulan burada kalacak."

Sesi az öncekinden katbekat ciddiydi. "Yok bir şey." Gerçekten anlatacağı bir şey yoktu. Sadece içinde tuhaf bir his vardı.

Demir ısrar etti. Kuzenini tanıyordu, bu halinin kesinlikle bir sebebi vardı. "Herkesi inandırırsın da ben senin ciğerini bilirim var bir şey. Ağzını da bozduğuna göre ciddi bir konu."

Alparslan tek sırdaşına içini dökme isteğiyle doluydu ama bu Demir' in anlayabileceği türden bir şey değildi. Tıpkı yıllar önce onun ailesiz kaldığını anlamadığı gibi. Hisler nasıl anlatılırdı bilmiyordu. Hep onun ailesi olduklarından bahsetmişti ama ailede anne ve baba olurdu , onun yoktu. Hem bu duygular diline dökülmüyordu.

"Bir şey yok." Söyledikten sonra iç çekerek dışarıyı izlemeye başladı.

Dudağı sağa doğru kıvrıldı Demir'in. Bambaşka bir hali vardı kuzeninin. Derdi projesi falan değildi ama öğrenirdi elbet. Bu kez Alparslan’ı sinirden deliye çevirecek o hareketi yaptı. Telefonundan şarkı açtı.

"Aşk adamı inletir dert adamı söyletir
Sayende oldum dertli derdindeyim
İnsan kendini unutur yandıkça yanar da kor olur
Ateşsiz yaktın beni derdindeyim"

Alparslan'ın tuhaf bakışları eşliğinde şarkıya eşlik etmeye devam etti. Amacı ortamı yumuşatmaktı ama ters tepmişti bu sefer. Hem bir kız arkadaşı olsa fena olmazdı.

Alparslan sabırla susmasını bekliyordu ama sabrının sonlarına yaklaşmıştı eğer biraz daha susmazsa ağzının ortasına bir tane yapıştıracaktı. "Kardeşim sen mecnun olmuşsun haberin yok." Omzuna babacan bir tavırla iki kere vurdu. Bunu yaparken yüzüne yerleştirdiği sırıtma hiç bozulmuyordu. "Geçmiş olsun." Olayın aşk olmadığının farkındaydı ama böylesi daha çok işine geliyordu.

Alparslan derin bir nefes alarak kuzenine döndü. "DEMİR , BİZİM RİZE' DE BİR SÖZ VARDIR BİLİR MİSİN?" Dişlerini sıkarak konuşmaya başlamıştı ve bu birazdan sinirini ondan çıkaracağının habercisiydi. Bunu yapmak istemiyordu. Sinirini kontrol etmeye yeni başlamışken tekrar başa sarmaya hiç niyeti yoktu.

"Söyle kardeşim. Sizin oraların özlü insanları hangi özlü sözü söylemiş?" Alparslan'ın annesi Rizeliydi. Onda da bir Karadeniz damarı olduğu belliydi. Hatta Demir'e göre bu damar sinirlenince iki kaşının arasından alnına doğru uzanan damardı.

"Ya yağlı yedun dilin gayayi ya da mermiden hızlı goşaysun." Demir anlık Alparslan'ın silahı olup olmadığı düşündü , yoktu ama onu daha fazla sinirlendirmeye de hiç niyeti yoktu. Bu kadar eğlence yeterliydi.

"Mesaj alındı. Yemekler gelir birazdan , ben bi bakıp geleyim." Ağzını fermuar gibi kapattı. Ve hızla odadan çıktı.

"Bak sakın bu saçmalıklarını senaryolaştırıp anneme anlatma , sakın." Demir'in arkasından tehdit edercesine seslendi. Annesinin öğrenmesi işleri daha da karıştırırdı. Şu an birde onunla uğraşamazdı.

Demir çıkınca yatağının kenarına çöktü. İçinde patlamaya hazır duran öfke yerini sessiz bir hüzne bıraktı tekrardan. Bir yolu olmalıydı , geçmişi unutmanın bir yolu olmalıydı. Onun yaşadığını yaşayan binlerce çocuk vardı ve sanki tek o yaşıyormuş gibi etkisinden yıllardır kurtulamaması çok saçmaydı. Bunu yaşayan herkes mi aynı durumdaydı? İçlerinde zamanın küllendirdiği ama sönmeyen bir ateş var mıydı onlarında?

Hala sevinçle eve koşup annesinin feryadıyla elinde topla öylece kalakalan o çocuktu Alparslan. Hep o anda takılı kalmıştı. Yıllar geçmişti ama o hiç büyüyememişti. Belki verdiği sözü tutarsa bu işkenceden kurtulurdu. Hayır kurtulamayacaktı. O feryat hep kulaklarında çınlayacaktı , top oynayan çocukları görünce hep o an aklına gelecekti. Derin bir iç çekti.

Komodinin çekmecesinden çıkardığı fotoğrafa uzun uzun baktı. Arkasını çevirdiğinde ezbere bildiği o yazıyı bir kez daha gördü.

20 Aralık 2007

Sevgili oğlum Alparslan'a

VATAN; uğruna feda edilen canlar , yarlar , analar , babalardır. Benim kanımda vatan toprağını suladığında dik dur. Sana yüreği yanan anneni, her şeyden habersiz kardeşini , bir ömür sırtında kambur olacak babasızlığı ve içinde yeşertmeyi başardığım vatan sevdasını bırakıyorum. Şehadet şerbetini içmek nasip olursa eğer ailenin erkeği sensin ve onları bir arada tutmak senin görevin. Allah'a emanet ol.

Fotoğrafın arkasına yazılmış bu yazıda onu ayrı kahrediyordu. Babası sanki şehit olacağını ve ailesinin dağılacağını hissetmişti de bunları yazmıştı. Süleyman Şahin şehit olmuş, ailesi de dağılmıştı. Bunun içinde kendini suçluyordu ama o zamanlar dokuz yaşında bir çocuktu ne yapabilirdi ki? Kimse onu dinlememişti , fikri sorulmamıştı , büyükler bildiğini okumuştu her zamanki gibi. Alparslan'ın çocukluğunu mahvettiklerinin farkında bile değillerdi. Zaten çocuklar iki güne unuturdu onlara göre.

Süleyman bayramın ikinci günü ailesini çarşıya götürdü. Alparslan üstünde bayramlıklarıyla babasının elinden tutmuş sevinçle yürüyordu. Babasının diğer elinden de kardeşi Cihangir tutmuştu. Hava soğuktu ama umurunda değildi. Babası sıcacık ve kocaman eliyle onu ısıtıyordu. Seher örgü yapan kadınların yanına uğrayıp gelecekti. Girecekleri dükkanın önüne geldiklerinde babası bu havada bile dükkanın önüne attıkları taburelerde oturan adamlarla sohbete başladı. Cihangir ile ikisi de yoldan geçenleri seyrediyordu. Yolda bir hafta önce yağan kardan kalan sulu çamurlar vardı. O sırada annesinin köşeyi dönüp onlara doğru geldiğini gördü Cihangir. Hemen babasının paçasına yapışıp annesinin geldiğini göstermeye çalıştı. Alparslan'ın gözleri ise annesinin aldığı elma şekerlerindeydi. Çok severdi elma şekerini. Annesi yanlarına gelince fotoğraf çekindikten sonra yiyin dediğinde ikisi de itirazsız kabul etti. Hep beraber içeri geçtiler. Süleyman ve Seher yan yana ayaktaydı onların hemen önündeki iki taburede de Alparslan ve Cihangir oturuyordu. Hepsi fotoğraf makinesine bakıp içten bir şekilde gülümsedi. Süleyman fotoğraftan dört tane çıkarttırdı. Herkese birer tane düşüyordu. Fotoğrafçıdan hep beraber çıktılar. Bu doyasıya gülüp eğlendikleri buruk geçmeyen son bayramlarıydı. Hiçbiri bilemedi. Bir ay bile geçmeden acı haberin ocaklarını söndüreceğini bilemediler.

Çekmeceyi açıp fotoğrafı aldığı yere koydu. Sonrada hiç bir şey olmamış gibi odadan çıkıp Demir ile beraber yemek yedi. Acılarını bir çekmecenin içine sığdırmayı öğrenmişti. Acısını paylaştığında sevinecekler vardı. Askeri şehit eden teröristleri koruyan hatta savunanlar vardı bu ülkede. Toprağı sıksan şehit kanı çıkacak ülkede nasıl bu kadar kansız türemişti?

**********

Esenboğa'da uçağın saatinin gelmesini bekliyorduk. Saat daha altı olmamıştı ve ben bir kez daha sabah uçuşlarından nefret ettiğim konusunda karar kıldım. İngiltere'deki bir bilim kongresine katılmaya hak kazanmıştım. İki hafta süren vize ve hastane süreçlerini atlattıktan sonra sonunda gidiyordum. Gelişen ve sürekli ilerleme kaydeden bir alanda çalışacaktım ve Dünyanın dört bir yanından gelen bilim insanlarının yaptıkları çalışmaları dinleme fırsatım her zaman olmayabilirdi. Bu kongre kendimi geliştirmek ve başvuracağım staj programına kabul edilmemde bana faydalı olacaktı. Hayallerimi gerçekleştirmek için bir dönüm noktası olacağını hissediyorum.

Tüm aile gelmişti benimle. İlk defa yurtdışına çıkmıyordum ama gideceğim zaman hepsi yolcu etmeye gelirdi. Annem hala ne işin var elin dış devletlerinde adlı konuşmasını yapmaya devam ediyordu. Elinden gelse her yere benimle gelecek , her şeyden beni koruyacaktı. Kaderin önüne geçilmeyeceğini o da çok iyi biliyordu ama korumacı davranışını bırakamıyordu bir türlü.

Uçağa geçmemiz için anons yapıldığında hepsine sarıldım. Sıraya doğru giderken arkamı dönüp baktığımda içimi sanki uzun bir ayrılığın eşiğindeymişiz hissi kapladı. Ailemin abartması olduğunu düşündüm. Daha doğrusu buna inanmak istedim. On günlüğüne gidip gelecektim sadece.

Yolculuk boyunca kongreye gelecek profesörlerin yazdıkları makaleleri okudum. Uçak Londra Şehir havalimanına iniş yaptığında saat öğleye geliyordu. Taksiye binip katılımcılara tahsis edilen otele giriş yaptım. Aktarmalı uçtuğum için fazlasıyla yorucu geçmişti ve sürekli uykum bölünmüştü. Yatağa uzanırken çantamdan telefonumu çıkarıp açtım. Anında mesaj yağmaya başladı. Sınıf grubundan gelenleri es geçip arkadaş grubuma göz gezdirdim. Benden daha heyecanlılardı.

Gülerek okumaya başlamışken tüm neşem soldu. Son mesajdan sonra cevap vermeye bile tenezzül etmeden telefonu yatağın üzerine bırakıp eşyalarımı yerleştirmeye başladım. Anlamıyorlardı. Eğitim almak için her yere giderdim ama kendi ülkemden başka bir yerde çalışmazdım. Kendi ülkemi geliştirmek ve daha ileriye götürmek için çabalamak istiyordum ama bazıları için yurtdışındaki teklifleri reddedip geldiğim için enayi konumundan ileri gidemeyecektim.

Bunu anlamak bu kadar zor olmamalıydı ya da en azından düşünceme saygı duymak. Şimdi bu benim moralimi bozmamalıydı çünkü bunları yıllardır duyuyordum ama arkadaşım dediğim kişilerle düşüncelerimizin apayrı olması can sıkıcıydı. Sadece Ceyda anlıyordu beni , onunla tanıştığım için çok şanslıyım. Bu konunun üstünde çok durmadım sonuçta birbirimizi hiç anlamayacaktık , hiç kalkmadan kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Birkaç gün önceden gelmiştim saat farkına ve iklime alışabilmek açısından. Sabah erkenden uyandım tüm öğleden sonrayı uyuyarak geçirdiğim için. Yerleştirme işini bitirdikten sonra Londra'da yaşayan mektup arkadaşım daha doğrusu mailleştiğim arkadaşıma mail attım. Biraz geç davranmıştım sanırım , ailesinin yanına Almanya'ya gitmişti. Ama gitmemi tavsiye ettiği yerleri ve gideceğim yere hangi ulaşım araçlarıyla varacağımı yazdı. Zaten uzun metro hattı sayesinde çoğu yere sadece metro kullanarak gidilebiliyordu.

Konuşmamız bittikten sonra bilim dergilerinin arasına koyup getirdiğim resim kağıdını çıkarttım. Acıkana kadar biraz oyalanmaya karar verdim. Bükmek zorunda kalmıştım ama sıkıntı değildi. Yanımda boya getirmediğim için şimdi taslağı yapıp sonra boyamaya karar verdim. Zaten buradan almak istediğim boyalar vardı. Kağıdı ikiye böldüm. Ne mi çizecektim? Gelecekte neler yapmak istediğimi...

Birine laboratuvarda deney yaparken çekilen fotoğrafımı referans alarak hücrelerle dolu bir laboratuvarda harıl harıl çalışan kendimi diğerine ise berrak gökyüzünde süzülen uçaklar onları yerden bir kullanan kendimi çizdim.

Havacılığa hep meraklıydım. Üniversiteyi kazanınca her ne kadar isteyerek yazdığım bölüm olsa da bundan vazgeçmedim. Çeşitli kurs ve eğitim programlarına katılarak uçuş eğitimleri aldım. Gökyüzüne çıkamayacak olsam da yeni geliştirilen insansız uçakların pilotu olabilecek yetkinlikteydim. Şu anlık o yoldan ilerleyip ilerlemeyeceğimi bilmiyordum. Aslında ilerlemek istiyordum ama önümde böyle bir fırsat olur mu ondan emin değilim.

***********

Saat öğleye yaklaşıyordu otelden ancak hazırlanıp çıkabilmiştim. Londra'ya geleli iki gün olmuştu ve kongre yarın başlayacaktı. Gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı , sabah hafif yağmur atıştırdığı için yerler ıslaktı. Hava çok soğuk sayılmazdı ya da Ankara ayazına alışkın olduğum için bana öyle gelmişti. Kaldığım otel ana cadde üzerinde olduğundan kısa bir yürüyüşün ardından metro istasyonuna ulaştım.

Gişede sıra vardı ayrıca çok kalabalık görünüyordu. Daha da yaklaştığımda kalabalığın ellerindeki pankartları gördüm. Yazılardan olayı pek anlamamıştım ama diğer insanların tavrına bakılırsa çok önemli bir olay değildi. Geçiş için üç tane sıra vardı , en kısa olanına geçeceğim zaman çantasında bir şey arayan adam dikkatimi çekti. Sanırım kartını arıyordu ve arkasında bekleyenler bundan pek hoşnut görünmüyordu. Biraz sağa doğru döndüğünde tekrar karşılaşmanın eşiğinde olduğumuzu fark ettim.

Yollarımız yeniden kesişmişti ,üç dedim sessizce. Bu üçüncü karşılaşmamız. Bir şey üç kere tekrar etmişse o tesadüf değildir kesinlikle. diyen Ceyda'nın sesi kulaklarımda yankılandı. Bu sözleri söylerken Demir ile nasıl tanıştıklarını bilmem kaçıncı kez anlatıyordu.

Tesadüf değil Şüheda dedim kendime. Tesadüf değil.

Biz hayatta tesadüfler olduğuna pek inanmayız zaten, yeniden karşılaşmaları gerekiyordu sadece. Bakalım sonraki bölümde neler olacak? Önceden uyarayım aksiyonun dozunu arttıracağız üçüncü bölümde.