Ben Sadem. Sadem Aksoy. 17 yaşındayım. Adımı bir şarkıdan almışım. Sanki yıllar önce belliymiş şarkılara bu kadar bağlanacağım.

Şuan da metroyu bekliyorum. Ve bilin bakalım ne yapıyorum. Müzik dinliyorum.

İstasyonun güçlü havası bir kez daha saçlarımı uçuştururken önümde duran metronun kapısından içeri girdim. Boş gördüğüm cam kenarı olan ilk yere oturdum. Ve yine yaşamımı düşündüm. Bu aralar beni mutlu eden şeylerin sayısı üçe çıkmıştı. Bunlardan ikisi zaten hep vardı. Bir müziklerim. İki kitaplarım. Üç okulda yaklaşık üç aydır izlediğim çocuk. Bir tek adını ve sınıfını biliyorum. Fakat o benim hakkımda hiçbir şey bilmiyor. Sadece bir kez aynı ortamdayken bir konu hakkında espri yapmıştım ve o da kahkaha atmıştı. Bence bunu bir tanışma olarak kabul edebiliriz.

İstasyondaki büyük kalabalığı gördükten sonra yanımdaki koltuğa bıraktığım çantamı alıp bacaklarımın üzerine bıraktım. Şuan saat 07.00. Ve kalabalığın büyük bir kısmını benim gibi öğrenciler dolduruyor.

Bahsettiğim çocuğun ismi İnanç. Onunla ilgili düşündüklerimi "His Defterime" yazıyordum. Bu defteri kendimi iyi hissetmediğimde ya da biriyle dertleşmem gerektiğinde kullanıyordum. Pek sosyal biri değilim, fazla konuşmam ve insanlara derdimi, duygularımı ve düşündüklerimi anlatmayı sevmediğim için böyle bir defterim var. Benim anlattıklarımla dalga geçerlerdi ve benim insanlara olan güvenimi daha da azaltırlardı. Fakat defterimin böyle bir şey yapması mümkün değil. Defterime çevremdeki bazı insanlardan daha fazla güveniyordum.

Normalde İnanç' ta arkadaşları ile birlikte bu metroya binerdi ama sol kolu kırıldığından beri okula daha geç geliyor. Ve evet İnanç yaklaşık bir buçuk ay önce kolunu kırmıştı. Bisikletten düşmüş, kolu kırılmış ve ameliyat olmuş, kolunda yedi tane dikiş varmış. Tüm bunlar üç hafta içerisinde gerçekleşti. Ve ben bu üç haftada gerçekten çok meraklı bir insana dönüştüm. Onun okulu bıraktığını sandım. Üç hafta sonra pazartesi günü sınıfa çıkarken kafamı bir kaldırdım İnanç merdivende çantasını sol koluna takmış kırık koluyla merdivenleri çıkıyor. Kolu kırıldığı için okula gelemiyormuş ben okulu bıraktığını sanmıştım. Kolunun nasıl kırıldığını da bir tanıdığımdan öğrendim. Hayır ben sormadım. Okulunu değiştirmeden önce sınıflarında neler olduğunu anlatırdı. O zaman öğrenmiştim olanları.

Kulaklığımı çıkarıp çantama koydum. Çünkü biraz sıkılmıştım. Koltuğumun arkasındaki kapıdan gür bir ses ve ardından kahkaha sesleri geldi. Hızlıca kafamı çevirip bakınca gerçekten şaşırmıştım.