29.Bölüm

GAYE’NİN AĞIZINDAN

Hayat gerçekten çok değişikti. Bir an mutlu olup başka bir an mutsuz oluyorduk. Aslında herkes kendi hayat hikayesinin başrolüydü. Bu hayatı yönetmek kendi elindeydi. İster mutlu ister mutsuz olurdu insan. Şu an kendimi çok mutlu hissediyordum. Karşımdaki manzaraya bakıp tekrardan derin nefes alıp verdim. Hayatım o kadar değişmişti ki. Kendimi tamamen keşfetmiştim. 1 yıldır abim öldükten sonra ilk defa huzurlu hissediyordum. Türkiye’den ayrılmış Kore’ye gelmiştim. Kimsenin beni bulamayacağı ve akıllarına bile gelmeyecek bir yere gelmiştim. İlk başlarda zorlansam da alıştıkça Kore’yi çok sevmiştim. Burda ismimi değiştirmiş kendime küçük bir cafe açmış orayı işletiyordum. Ariyetten de bir özel hastanede doktorluk yapıyordum. Kendi hayatımı kurmuş huzurlu şekilde yaşıyordum.

Telefonumun çalmasıyla elimi çantama attım. Telefonu çıkarıp kimin aradığına baktığımda burada arkadaş edindiğim Harin’in aradığını gördüm. Hemen telefonu açıp kulağıma dayayıp “Alo”dedim

“Yah! Nerdesin sen?”

“Hey hey sakin ol ne oluyor?”

“Sabahtan beri seni arıyorum ama ulaşamıyorum. Başına bir şey geldi zannettim.”

“Ormandayım ondan hat çekmiyordur.”

“Ne işin var ormanda senin?”

“Hava almak istedim Harin.”

“Tamam neyse eve dön geç olmadan.”

“Emredersiniz hanımefendi.”deyip kapattım. Karşımdaki kendi keşfettiğim manzaraya baktım. O kadar huzurluydu ki buradan gitmek istemiyordum. Ormanın derinlerinde küçük bir dere yatağı vardı. Etraf tamamen yeşilliklerle kaplıydı. Derenin üstünde Küçük bir köprü vardı. Köprünün üzerine oturmuş yeşilliğin çiçeklerin keyfini sürüyordum. Taki en sevdiğim arkadaşım arayana kadar. Biraz daha durmuş gizli yerimden çıkmış cafemin yolunu tutmuştum. Cafeye geldiğimde çok yoğun olduğunu görüp hemen elemanlarıma yardım etmeye koyuldum. Her saat başı yoğunlaşan cafe hepimizi yormuştu. Ama sonunda cafeyi kapatıp evime gelebilmiştim. Harin’e kısa mesaj atmış eve geldiğimi iletmiştim. Harin benim Kore’ye ilk geldiğimde bana yardım eden Korece öğrenmemi sağlayan kişiydi. Koreye geldiğimde çok şey yaşamıştım. Param çalınmıştı, yemek yiyememiştim. İlk hafta amcama beni bulamasınlar diye ulaşamadığımdan sokakta kalmıştım. Daha sonra amcama bir şekilde ulaşmış ondan yardım istemiştim. O ise beni büyük elçiliğe yönlendirmişti. Ondan sonra işim kolaylaşmış yavaş yavaş düzenimi kurmuştum sonra da Harinle tanışmıştık. Bana o kadar iyi gelmişti ki onun dostluğu. Arkadaşlarımı özlediğim zaman ona sarılırdım. İlk başlarda o kadar çok ağlamıştım ki. Ailemi arkadaşlarımı ve kahretsin ki abimle sevdiğim adamı bırakıp buraya gelmem bana çok koymuştu. Onlardan intikam alıcam diye kendimi o kadar çok kaptırmışım ki onları bu kadar çok sevdiğimi anlamamıştım bile. Ama içimdeki Gaye hala iyi yaptın kızım diyordu. Canımı yakanın canını daha çok yakardım. Bana bir yapana on katı yapardım. Bana bencil diyebilirsiniz ama yaşadığım şeyler beni böyle yaptı.

Kısa bir duş almış yatağıma uzanmıştım. Tavanla bakışıyordum. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlarken telefonum çalmaya başladı. Baktığımda Türkiye de tuttuğum adamımın aradığını gördüm. Hemen telefonu açıp kulağıma götürdüm.

“Burda her şey normal.”

“Aksiyon filan var mı?”

“Beyfendi ortalığı yıktı. Abinizde aynı şekilde çaresizler.”

“İyi oluyor. Neyse hala peşimde olan birileri var mı?”

“Var çok yaklaştım buldum sayılır sizi öldürmeye çalışan kişiyi.”

“Dikkatli ol sakın dikkat çekme.”

“Tamam”deyip telefonu kapatmıştı. Tuttuğum adam dediğim kişi aslında Polat ve Alaz’ın dibinde en güvendikleri adamlarından biriydi. Aslında onunla liseden tanışıyorduk. Bu tanışmışlık işime gelmişti. Ve bunu fırsata çevirmiştim. Ona lise zamanımda bir yardımım dokunduğundan bana minnet duygusu besliyordu. Onu zorbalardan kurtarmıştım. O da bana can borcum oldu sana deyip yardım etmişti.

Telefonu kulağımdan indirip komidinin üstüne koydum. Derin nefes alarak düşüncelere dalmıştım. Onların bu hale geleceğini hiç beklemiyordum. 1 yıl boyunca beni aramışlardı ve hala arıyorlardı. Açıkçası acımıştım. Ama ortaya çıkma gibi bir düşüncem yoktu. Kore de bu hayatıma çok alışmıştım ve eski hayatımdan bin kat daha iyiydi. Ailemi çok özlüyordum ama onların hayatlarını daha tehlikeye atmaya niyetim yoktu. Gözlerim kendiliğinden kapanmış derin bir uykuya daldığımı hissetmiştim.