Üniversitenin ilk günü hepimiz için korkunçtur. İlk kez Koza'mızdan çıkıp kelebek oma yolunda ilerlediğimiz nadir dönemlerden biridir. Ama akıllardaki o soru hep acababuna hazır mıyım? Olur.

Eylül ayının o muhteşem serinliği ve huzuru ciğerlerime dolarken derin bir nefesi içime çektim. Ruhum oksijenle buluşunca akciğerlerimden mideme doğru birateş gibi sancı yayılmaya başladı. Hayır ben eve dönmek istiyordum. Yeni bir hayat, yeniinsanlar, yeni düzen... bunları istemiyorum benyalnızca yatağıma uzak yorganımın içine girip huzurla uyumak istiyordum.

Düşüncelerimi bölen o huzurlu sesle irkildim.

-hadi kızım artık bizim dönmemiz gerek

- biraz daha yani birkaç gün daha kalsanız olmaz mı?

-merak etme bebeğim. Rayı öyle seveceksin ki bir daha ne bizi isteyeceksin ne de eve gelmeyi düşüneceksin.

Nasıl yani eve gitmeyi istememek mi? Annem ne dediğini bilmiyor. Ben evden çıkmadan aylarca yaşasam bir kere bile rahatsız olmamış. Sanki bilmiyor beni teselli etmeyi de bilmiyor üstelik ama sanırım şuan bunları düşünmek için çok geç.

Annemi babamı ve kardeşimi arabaya bindirirken ağlamamak için kendimi öylesine tuttum ki yurda gittiğimde 10 gün ağlayacaktım.nlara el sallayıp veda etmek korkunç hissettiriyordu. El salladıktan sonra yıkılmış bir halde yurdun kapısından içeri girdim. Koltuklarda bir süre oturup etrafı izledim.

Aslında yalnız değildim. Burada türlü türlü insan vardı ve birçoğu benimle aynı şeyleri hissediyordu. Telefonuma baktım ve hiç bildirim yoktu. Sanırım bu sever kesin ayrılmıştık. Kim mi?

Umut.

Umut benim hayatımda kendimi bildim bileli vardı. Evlerimiz çok yakındı ve birlikte büyümüştük. Aynı okullara gitmiştik, aynı sporları yapmıştıkve işte sonra da aynı aşkı paylaşmıştık. Aşkında her şey güzel gidiyordu ta ki benim üniversite okuma fikrim ortaya çıkana kadar. Çocuk aklımızla birbirimize sözler vermiştik 18 yaşına geldiğimizde evlenecektik. 22 yaşında ilk çocuğumuz ve 25 yaşında ikinci çocuğumuz olacaktı.hatta isimleri yiğit ve selin olacaktı. Umut babasının yanında çalışacak ben de evde çocuklarımıza bakıp onu sevgiyle karşılayacaktım.

Her akşam gn batımında tepemize çıkıp çimenlere uzanıp bu günlerin hayalini kurardık umutla, o zaman için her şey çok olması gerektiği gibiydi. Umut beni çok düşünür attığı her adımda beni de yanına koyardı. Ben hiç bir zaman umuttan ayrı bir gelecek düşünmezdim. O ise bütün mahalleye Umay benimkarım olacak diye naralar atardı. Para biriktirirdi sürekli bana hediyeler almakve beni mutlu etmek için. Aslında ben Umut'un varlığıyla zaten çok mutluydum ama umut bununki bir zaman görmedi ve bütün çocukluğunu ve genliğini bana yetmek için çabalayarak geçirdi.

Umutun babasının oto tamir dükkanı vardı ve umut orada çalışıyordu. Annesi deve hanımı ve 3 tane erkek kardeşi vardı. Geçimlerini sağlamak Umutların ailesi için biraz zordu. Benim babam emekli askerdi ve annem sınıf öğretmeniydi, kardeşim ise özel okulda burslu okuyan bir lise öğrencisiydi. Umutların mahalleye de annemin tayini sebebiyle taşınmıştık zaten. Anneme ve babam için eğitim çok önemliydi benim üniversite okumama fikrimi bir duysalar kıyamet kopardı bu sebeple eğitimimle çok ilgilenirlerdi.

üniversite sınavına anne babamın ısrarı ve umuttan gizli girmiştim ancak dayanamadım ve bir gün muta söyledim. Umut başta çok üzüldü ancak sonrasında bunu ne kadar çok istediğimi görüp sarıldı ve gözlerimden öptü.

-Seni o kadar çok seviyorumki Umay, ruhunda tek bir üzüntü kırıntısı olmasın diye dünyayı karşıma alırım. Sen nasıl istersen öyle olsun ben her zaman ve her koşulda seni sevmeye devam edeceğim

Bu sözler ruhumaşifa gibi gelmiş bütün sıkıntımı söküp atmıştı. İzmirdeolduğum sürece zaten sürekli yine beraber olacaktık ve hiç bir şey değişmeyecekti. Ben okula gidecektimumut işe gidecekti ve okul bitince yine evlenecektik. Tepede hayallerimiz biraz değişmişti ancak birlikte olduğumuz her an çok kıymetliydi.

Ailem Umut'u çok severdi ancak onunla bir geleceğimin olmayacağını her fırsatta bana hatırlatmaktan geri durmazlardı. Sanırım nasılsa çocukluk aşkı bir gün bitecek umuduyla çok baskı da kurmazlardı.

o gün geldi. Sonuçlar açıklandı ve ben hayatımın şokunu yaşadım. İlk tercihlerimeizmiri yazmama rağmen olmamış ve son tercihim Çanakkale üniversitesine yerleşmiştim.

Çanakkale üniversitesini kazandığım için çok sevinirken bir yadan da umut için endişelenmeye başlamıştım. Hangi duygunun içindeydim, ne istemem gerekiyordu, ne yapmam gerekiyordu bilmiyordum. Babamın gözyaşları annemin neşesi evde bir rnaval havası vardı ancak ben bunu Umut'a nasıl söyleyecektim?.

Cevapsız aramalara 21 olmuştu ancak açamıyordum. Umut çok endişelenip kapıya gelmişti ancak zili çalacak cesareti yoktu.amdan baktığımdaaşağıda ellerinde kocaman papatyalarla beni bekliyordu. Dayanamadım ve hemen aşağı inip ona kocaman sarıldım. Ona sarılmak dünyayı bir kenara bırakabilmek gibi bir şeydi nefesi kokusu hissettirdiği her şey mükemmeldi.srılırken ağladığımı farkedince oldu mu diye sordu o an duraksadım ve ona çanakkaleye gideceğimi bir çırpıda söyleyiverdim. Durdu , nefes aldı ne diyeceğini ne yapacağını bilemez halde sadece durdu.

-Umay bize ne olacak ? Sözleri çıktı ağzından. Çok sinirlenmiştim. Kazandığıma sevinmesi gerekirken bencilce kendini düşünüyordu.

- ne demek bize ne olacak umut gerçekten ok söyleyeceğin şey bu mu? Benim için ne kadar da mutlu oldun öyle teşekkür ederim. Belki de akışına bırakmak gerekiyordur he? Diyerek hızlıca eve doğru çıktım.

arıyordu ancak açmıyordum. Aslında kendimi kandırıyordum ona diyeceklerimi önce kendiminanmam gerekiyordu. Bu kızgınlık Umut'a değil banaydı. Olasılıklar arasında kaybolmuştum. Evet ya bize ne olacak? Ne olacak canım uzak mesafe ilişkisi yaşamayan mı var bir şekilde hallederiz. Bu kadar büyütülecek ne var ki?

kendimi ikna ettiğimi düşünerek birçırpıda Umut'u aradım ve kendime söylediklerimi anne ona ilettim. Ağlıyordu ve çaresizdi.

- Umay seni her özlediğimde gelemem sana her sarılmak istediğimde sarılamam sana yalvarıyorum gitme tekrar hazırlan bu sefer İzmir olsun nolur Umay yalvarıyorum beni sensiz bırakma.

yine o bencilce sözlerden irileri umut. Sırf seninle olacağım diye hayallerimden vazgeçmeyeceğim beni seviyorsan yanımda olursun, yanımda olmuyorsan da kendi yoluna bakarsın artık bu konuda konuşmak istemiyorum deyip kapattım telefonu.