Bazen o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi... Sanki bütün dünya bana sırtını dönmüş, var olduğumu öyle bir inkar etmişler ki ben dahi "var mıyım acaba?" diye sorar olmuşum kendime. Şöyle en derininden bir çukura düşmüşüm ama o çukur ben düşünce cam tavanla kapanmış, insanlar üstümden geçerken çukuru bile farketmemişler gibi olurum.

Mesela dün bir arkadaşım rahatsızlanmış, ambulansı aramışlar. O an onun yanında birilerinin olduğunu, yardımcı olduklarını bilmek çok rahatlattı beni. Sonra kendimi düşündüm; ben aynı durumda olsam kaç kişi yanında olurdu?

Hemen hepsi, diyebilirim. Ama neden o arkadaşım iyi olacak diye dua ederken kendimi aynı durumda düşünüyorum ki? Ya da neden onun yanındakilerin benim yanımda olmayacağına dair bir şüphe duyuyorum? Kiminle alakalı bu? Onlarla mı? Benimle mi?

Hiç kimseye kendimi açmadığım için mi böyle hissediyorum? Ama nasıl açılır ki? O iç nasıl dökülür? Bunu bana kimse öğretmedi ama...

Kimse bana sıkıntılar paylaştıkça azalır demedi ki! Hep söylenen aynı şey: "Kol kırılır yen içinde kalır." Nereye kadar kalacak? En sonunda bir çığlık attırmaz mı o kırığın acısı? Daha kaç kırığı kendi içimde, o yenin içinde onarmak gerekiyor?

Neyse işte, bugün de böyle hissettik. Yalnız kalmış ama yalnızlığa kendini zorlamış bir bende... Kimin bendesi olduğu bile belli olmayan bir insan parçası...