Teker teker döküldü hazan yaprakları. Bir rüzgâr misali savurdu özlem tüm yaprakları. Ayrılık çöktü gece gibi üstüne.

Bir kolye misali asıldı boyna hazan. Buluşturdu birbirinden yaralı iki kalbi. Anılar esir aldı. Geriye sadece cevapsız sorular kaldı.

Tarih boyunca nice aşk yazılmıştır satırlara. Kimi masal olmuş, çalınmıştır kulaklarda. Kimi roman olmuş hayran etmiştir gözleri kendine.

Kimi Leyla olmuş Mecnununa kavuşmayı bekler, kimi Tahir olur Zühre’sine kavuşmayı bekler. Sahi kavuşabilirler mi? Yenebilirler mi imkansızlığı?

Tıpkı bu aşklar gibiydi. Onlarınki de. Bir hazan sabahı başladı Mahperi ve Alaz’ın alevlere meydan okuyan aşkı. Birbirinden habersiz ama birbirine hasret iki kalp.

Bir Yanartaş misali sardı tüm yanı. Kor alevler tercüme oldu ayrılığı gözyaşları ise özleme. Sonra satırlara döküldü hazan mevsimi.

Bir inci tanesi misali döküldü ilk hazan yaprağı toprağa. Acıyı da kattı peşine sevgiyi de.

Hangisi kazanacak hangisi galip gelecek bu hikâyede?

‘’Ben sadece seni değil. Seni sevebilme ihtimalini bile sevdim, mehlika.’’

Ne onunla ne de onsuz. Ne akıl ne de kalp. Şimdi hepsi suspus.