5.Bölüm Hastane

İpar Arslanbey

Eve girince Zeynep'i salonda göremedim. Odama girince üstümü değiştirip salona girdim. Zeynep mesaj attı mı diye bakınca ne bir arama ne de bir mesaj vardı. En son arkadaşlarıyla buluşmaya gitmişti kesin yine telefonunu şarja takmayı unutmuştu, bu kadar B12 eksiği olan birini daha görmemiştim. Müzik açıp yemek yapmaya başladığımda tezgahta bir gölge oldu. Yavaşça dönerken biri çığlık attı, olayın etkisiyle bende çığlık attım. Müziği kapatarak arkamı döndüğümde kahkaha atan Zeynep'i beklemiyordum. O kahkaha atarken söylene söylene su doldurup içtim.

“İyi misin?” derken hala kahkaha atıyordu.

“Çok iyiyim ya sayende yüreğime indi. Deli kız ne çığlık atıyorsun”

“Canım hayatımızda aksiyon olmasın mı?”

“Lütfen olmasın”

“Neyse ne yaptın yemekte”

“Yapmadım yemek falan sen aç otur” dedim sahte bir kızgınlıkla.

“Sen hiç bana kıyar mısın? Sen civcivine kıyabilir misin?”

“Sen kumralına kıyabiliyorsun ama ben niye kıyamayacakmışım”

“Kıymak demeyelimde ufak bir şaka diyelim”

“Bana yardım edersen belki yemek veririm”

“Hemen kumralım” diyip bana yardım etmeye başladı. O salatayı yaparken ben çorbayı çeviriyordum.

“Zeynoş sen niye geç kaldın hem mesaj da atmamışsın?”

“Telefonumu şarja takmayı unutmuşum. Kızlarla biraz dolaşalım dedik sonra hepsini eve bıraktığımız için sıra anca bana geldi.” Kafamı salladıktan sonra sofrayı kurduk. Biraz yedikten sonra bardak getirmeyi unuttuğumu fark ettim. Ayağa kalktığımda Zeynep bana “ne oldu?” dermiş gibi baktığı için kendimi açıklama gereği duydum.

“Bardak getirmemişim onu getiriceğim”

Anladığını belirten mırıltılar çıkardı. Mutfağa girdiğimde ayak ucuma kalkıp kapağı açtım. Ama bardak geride kaldığı için biraz daha parmak ucuma kalktım. Tam elime aldığım sırada dengemi sağlayamadım ve düştüm . Bardakta benimle birlikte düştüğü için kırıldı. Anın etkisile kısa bir çığlık attım. Mutfağın girişinde Zeynep endişe ile koluma bakıyordu bende koluma baktığımda cam koluma saplanmıştı ve kan akıyordu. Gözlerim kararırken Zeynep adımı söylüyordu.

*********************************************************************************************************************************************************************

Gözlerimin üstünde sanki taş vardı. Açmaya çalışırken 3. denememde açıldı. Etrafa bakarken Zeynep'i görmeyi bekliyordum ama Kenan ve abileri beni şaşkına uğrattı. Hepsi bıyık altından gülmeye başladı. Bu hallerini görünce kendime geldim.

“Kenan ne işiniz var burada.”

“Aaa aşk olsun böyle mi merhaba diyorsun sen?”

“Yok şey tabi hoşgeldinizde niye geldiniz?”

Dediğimle ciddileşti;

“Zeynep panik olmuş beni aradı ben de abimlerle birlikte geldim sen iyi misin? Ağrın var mı? Bir ihtiyacın veya isteğin var mı?”

İlk kez Zeynep dışında biri hatta birileri beni düşünmüş endişelenmişti. Hepsine içten baktığımda gerçekten Kenan, Yaman Bey, Karan Bey, Boran Bey hepsi buradaydı. Gözlerimi kapatıp ağlamaya başladım. Birileri hızlı hareket ediyordu. Kenan bir anda bana sarılması ve konuşmasıyla gözlerimi açtım.

“Bu kadar üzüleceğini bilseydik seni hastaneye bırakıp giderdik” sesi üzgün geliyordu. Ve ben sarsılarak ağlamaya başladım bu sefer aileride endişeyle bana bakıyordu. Hala ağlıyordum ama biraz daha azaldığı için konuşmaya başladım:

“İlk kez Zeynep dışında birileri beni merak ediyor. Bu çok farklı bir duygu. Sanki artık

yalnız değil gibiyim.” biraz ayrılıp yüzüne baktığımda o da ağlıyordu. “Teşekkür ederim”

Bana daha sıkı sarıldığında acı dolu inledim. İkimizde ne olduğunu anlamaya çalışırken abileri ayağa kalkmıştı kolumda bir sıcaklık hissettim, oraya baktığımda sargı kırmızı olmaya başlamıştı.

Gözlerim kararırken Karan Bey adımı bağırıyordu.

🐚

Kenan Arslanbey

Evde vizelere çalışırken geçen başka sıkıcı bir gün dahaydı. Şu konuyu bir türlü anlayamıyordum. Ben vizelere dalmışken Boran abim odaya girmişti;

“Ben çıkıyorum bir şey lazım mı?” Tam cevap verecekken İpar arıyordu abime “1 dakika dur” şeklinde bir işaret yaptım

“Alo İpar nasılsın? Bu kadar hızlı mı özledin beni tabi sen de haklıs-”

“Alo Kenan Bey ben İpar'ın ev arkadaşı Zeynep İpar kolunu kesti ve bayıldı lütfen yardım edin”

“Tamam hemen geliyoruz sen sakin ol ve hiç bir şey yapma”

Abim anlamayan gözlerle bana bakıyordu, ben ise dehşet içinde bakıyordum.

“Abi arabayı hazırla abimleri çağır İpar bayılmış! Acele et”

Yaman abim hızlıca bizi bindirmiş İpar'ın evine doğru gidiyorduk. Varınca kapıyı çaldım. Kapıyı adını zannedersem Zeynep olan kız açtı. Endişeli bir şekilde konuştu;

“Lütfen yardım edin lütfen” Onu kenara çekip yol açtım sonra abimlere dönüp konuştum:

“Abi siz İpar'ı dikkatli bir şekilde arabaya bindirin ben olayı öğrenip gelicem” Zeynep'e dönüp

”Sen de evi temizliyip bizi bekleyceksin canımın pahasına ona iyi bakıcağıma söz veriyorum”

Hepsi başını sallamış ve dediklerimi yapıyorlardı Zeynep olayı anlatmaya başladı;

“Bardak almaya gitmişti sonra mutfaktan çığlığını duydum mutfağa girdiğimde koluna cam batmıştı sonra oraya baktığında bayıldı aklıma seni aramak geldi ve aradım” Konuşmayı bitirdiğinde İpar'ı arabaya bindiriyorlardı.

“Tamam sakin ol biz herşeyi halledicez”

Arabaya bindiğimde şoför koltuğunda Boran abim, yanında Yaman abim, İpar'ın ayaklarını kucağına almış Karan abim oturuyordu bende başını dizlerime koyarak oturmuştum. Bir süre sonra mırıldanmaya başladı. N e dediğini anlamak için kulağımı yaklaştırdım. Sürakli aynı kelimeleri söylüyordu Anne. Baba. Yapma. Ona üzüntüyle bakmaya başladım. 10 dakika sonra hastaneye varmıştık. Doktorlar onunla ilgilenirken biz sağdan sola doğru büyükten küçüğe dizilmiş, duvara yaslanmıştık. Odaya geçtiğimizde hepimiz farklı duygularda ona bakıyorduk. Hareket etmeye başladığında pür dikkat onu izliyorduk. Şaşkınca bize baktığında çok tatlı oluyordu.

“Kenan ne işiniz var burada.” dediğinde şakaya vurdum.

“Aaa aşk olsun böyle mi merhaba diyorsun sen?”

“Yok şey tabi hoşgeldinizde niye geldiniz?”Dediğinde ciddileştim;

“Zeynep panik olmuş beni aradı ben de abimlerle birlikte geldim sen iyi misin? Ağrın var mı? Bir ihtiyacın veya isteğin var mı?”

Dediğimle bana ve abilerime minnetle baktığında mutlu olmuştum ama ağlayınca panikledim.

Hızlıca sarıldığımda sesimi sabit tutmaya çalıştım ama galiba hüzün sesime bulaşmıştı.

“Bu kadar üzüleceğini bilseydik seni hastaneye bırakıp giderdik”

“İlk kez Zeynep dışında birileribeni merak edior. Bu çok farklı bir duygu. Sanki artık yalnız değilmişim gibi” Dedikleri kanıma dokunmuştu. Yalnızlık hissetmesin diye sıkı sıkı sarıldım. Acı içinde inleyince geri çekildim aynı anda koluna bakınca tekrar bayıldı. Boran abim beni hızla çekip aldığında Yaman abim doktoru çağırıyordu Karan abim ise İpar'ı tutuyordu. Doktor gelince tekrar yaptıklarını yaptı ama bu sefer sakinleştirici verdi rahat bir uyku uyusun diye. Hiçbirimiz bir dakika uyumadık, hepimiz İpar'ı izledik. Arada sırada kaşlarını çatıyordu. Ben sakin, Yaman abim endişeli, Boran abim tetik, Karan abim düşünceli bir şekilde bekliyorduk. Her şeyden habersiz.

*********************************************************************************************************************************************************************

Merhaba canlar nasılsınız? Ara bölüm dedim ama biraz abarttım gibi ama neyse okul nasıl gidiyor? Benim gitmiyor😒.Neyse sorulara geçiyorum

Kenan nasıldı?

İpar?

Abilerimiz?

Görmek istediğiniz bir sahne var mı?

Sizi öpüp kaçıyorum🐚.